Οι ρίζες των Σουηδών Paatos βρίσκονται στην ύπαρξη μιας instrumental μπάντας η οποία δημιουργήθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 από μέλη των επίσης Σουηδών Landberk και Ägg. Η χημεία μεταξύ τους ήταν τόσο καλή που αποφασίσανε να «το προχωρήσουνε το θέμα» και με την προσθήκη της ερμηνεύτριας/βιολοντσελίστριας Petronella Nettermalm το 2000, γεννήθηκαν οι Paatos. Aπό τότε έχουν κυκλοφορήσει ένα 7’’ single (2001) και το ντεμπούτο τους “Timeloss” (2002). Μουσικά οι Paatos κινούνται σε ένα φάσμα progressive/fusion jazz/pop/rock με πιο κύριες επιρροές από Portishead και Björk.

Το “Kallocain” είναι γενικά ένας δίσκος με αργούς progressive ρυθμούς όπου θα βρει κανείς στοιχεία από jazz και rock και είναι πιο πολύ βασισμένος στην απαλή φωνή της Petronella. Mόνο σε δύο κομμάτια, “Gasoline” και “Happiness” – τα οποία ξεχωρίζουν μέσα από τον δίσκο μαζί με το “Won’t Be Coming Back” -οι Paatos ανεβάζουν λίγο τις ταχύτητες, αλλά από ‘κει και πέρα τα υπόλοιπα του δίσκου μπορεί και να σε κοιμήσουν. Το τεχνικό rhythm section, τα διάφορα έγχορδα που χρησιμοποιούνε και η απαλή φωνή της Petronella, άλλοτε σου περνάνε ψυχεδελικά μηνύματα και άλλες φορές βγάζουνε ένα τελείως καταθλιπτικό συναίσθημα.

Παρ’ όλα αυτά, οι Paatos είναι ένα συγκρότημα με προσωπικότητα και δικό του ήχο που πειραματίζεται αρκετά στις συνθέσεις του και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν επιδιώκει να αντιγράψει κανέναν. Το άκουσμα του “Kallocain” θα μπορούσε βέβαια, και να σου «τη δώσει στα νεύρα» από την πολύ κατάθλιψη και των χαμηλών τόνων ύφος και να το πετάξεις στα σκουπίδια. Γι’ αυτό και δεν απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς ροκάδες, αλλά σε ακροατές του new prog rock που θέλουν όμως να ακούσουν κάτι διαφορετικό και σαφώς πιο απαλό. Μέχρι και οι DJs σε μπαράκια θα το βρούν χρήσιμο όταν η ώρα έχει περάσει και θέλουν να διώξουν τους πελάτες. Πάντως, οι Paatos έχουν χαρακτήρα και ικανότητες οπότε αν στο μέλλον περιορίσουν σε ένα βαθμό το αίσθημα λύπης, θα μας κάνουν να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί τους.


6