Οι Pantera είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα συγκροτήματα, όσον αφορά στην αποδοχή τους από το Ελληνικό κοινό. Αντιθέτως, σε Αμερική και υπόλοιπη Ευρώπη, το σχήμα γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Η καχυποψία που επικρατεί στη χώρα μας δεν είναι τυχαία, αν και ίσως υπερβολική. Ορισμένοι θεωρούν ότι δε πρόκειται για true metal συγκρότημα, πράγμα το οποίο θα επανεξετάσουν, ακούγοντας τη καλύτερή τους δουλεία που ακούει στο όνομα Reinventing the steel. Πρόκειται ασφάλως για έναν καθαρόαιμο metal δίσκο, του οποίου το περιεχόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: riffs.
Riffs λοιπόν από έναν Dimebag Darrell, ο οποίος μοιάζει να έχει απίστευτα αποθέματα έμπνευσης και να οδηγεί το album με τη βοήθεια του Vinnie Paul. Παρά τα κιλά και το επιβλητικό παρουσιαστικό του εφαρμόζει στη πράξη με πραγματικά άριστο τρόπο τις ιδέες του, πλαισιόνοντας τα κομμάτια του δίσκου. Για το μπάσσο του Rex Brown δεν έχω να πω πολλά. Συνεπώς φτάνουμε στον τραγουδιστή Philip Anselmo για τον οποίο οι απόψεις είναι μάλλον ποικίλες. Κλασσική φωνή για grind/hardcore αλλά και thrash συγκρότημα, η οποία εκτιμάται από όσους ψάχνουν για τέτοια στοιχεία στους Pantera.
br>Μελετώντας όμως κανείς (πιθανότατα ο heavy/power/progressive/doom ακροατής) το δίσκο, καταλήγει στο ότι τα κομμάτια θα ήταν σαφώς ανώτερα με μιά πιο «πολιτισμένη» φωνή. Βέβαια το κοινό στο οποίο απευθήνονται οι Pantera δε νοιάζεται για τέτοια ζητήματα. Απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο δίσκος πλην των φωνητικών παίρνει άριστα, ενώ η προσθήκη της «καφρίλας» θα εκτιμηθεί διαφορετικά από κάθε ακροατή.
Η αρχή του Reinventing the steel είναι απογοητευτική, με ένα κομμάτι ονόματι “Hellbound” από το οποίο λείπει μια στοιχειώδης ροή και ένα ρυθμικό riff. Η συμμετοχή του Kerry King (Slayer) δε προσδίδει τίποτα ιδιαίτερο. Το “Goddamn Electric” το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα κλασσικό ξερό Pantera-riff το οποίο δίνει τη θέση του σε ένα άλλο πιο γρήγορο, για να ακολουθήσει ένα σημείο lead guitar. Ο χορός των riffs έχει αρχίσει.
“Yesterday don’t mean sh**” με ξεκάθαρη φιλοσοφία περί ανευθηνότητας στους στίχους είναι το επόμενο κομμάτι. Το βασικό riff είναι καταπληκτικό με τα drums να προσδίδουν εναλλαγες όταν χρειάζεται. Το refrain δεν εντυπωσιάζει αλλά το κομμάτι είναι πλήρες.
Έντονα thrash στοιχεία στο Death rattle συνδυασμός με (σχετικά) αργόσυρτα μέρη συνοψίζουν τη κατάσταση και το αποτέλεσμα παίρνει άριστα. Τα riffs είναι εντυπωσιακά, το ίδιο και η απόδοση του Vinnie Paul. Εδώ βέβαια Anselmo ταιριάζει γάντι.
Αντίθετα στο “We’ll grind that axe for a long time” μάλλον κουράζει. Δε γίνεται φυσικά να μην επαινέσω τη δουλεία στις κιθάρες και το δέσιμο με τη μπότα του Paul. Παιρνόντας στο “Uplift” τα grind στοιχεία συνδυάζονται με ρυθμικές κιθάρες δίνοντας παρόλαυτα ένα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αποτέλεσμα. Η επιθετικότητα στο απόγειό της πάντως, χωρίς να κουράζει.
Επιρροές από Slayer στο “It makes them disappear” σε ότι αφορά τα αργά μέρη του κομματιού με ένα riff μπουλντόζα. Το thrash ξέσπασμα που θα μπορούσε να ακολουθεί δεν έρχεται. Αυτό που έρχεται είναι τα υπερβολικά «φωνητικά» στο refrain. Και όμως τα κιθαριστικά μέρη είναι αρκετά για να δώσουν πόντους το κομμάτι. Το ίδιο συμβαίνει και για τις εναλλαγές στα drums.
Τέλος με το “Cast a shadow” για το οποίο ισχύουν λίγο-πολύ αυτά που γράφω για το “Hellbound”. Κομμάτι χωρίς ιδιαίτερα μελωδική ροή και «φωνητικά» με death νύξεις. Εναλλαγές ρυθμού και ταχύτητας με διάφορα ενδιαφέροντα riffs αλλά και παρατραβηγμένο outro.
Γενικότερα, το album είναι τέλειο στο είδος του. Οι παρατηρήσεις για τα φωνητικά αφορούν στη ποιότητα της μουσικής. Θεωρώ βέβαια ότι ορισμένα παρακλάδια του metal είναι ανώτερα μουσικά από κάποια άλλα. Γι’αυτό και οι φίλοι των Pantera πρέπει να σπεύσουν στα δισκοπωλεία, όπως και οι thrash/grind ακροατές. Το ίδιο συνιστώ και σε όσους δε είχαν επαφή με τους Pantera μέχρι σήμερα. Ελπίζω μόνο να ακούμε τέτοια riffs και από άλλα συγκροτήματα, καθώς το Reinventing the steel θα αποτελέσει πρότυπο αλλά και πρόκληση όσον αφορά στις κιθάρες. Πάντως όσοι κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται δε πρέπει να πτοηθούν από τη βαθμολογία η οποία έχει να κάνει με μουσικά κριτήρια.
7
