Οι Deftones αποτελούν ίσως την πιο συμπαθή περίπτωση του αμερικανικού νεο-μεταλλικού ήχου, τόσο γιατί στις τρεις πρώτες τους δισκογραφικές προσπάθειες κατόρθωσαν να στερεώσουν τα στεγανά της σε ένα πιο ευρύ μουσικό πλαίσιο, όσο και γιατί είχαν πολύ περισσότερα πράγματα να πουν στιχουργικά και μελωδικά από την πλειοψηφία των μονοπωλούντων των charts σ'αυτό το είδος.
Η τέταρτη, και ομώνυμη, δισκογραφική τους δουλειά δεν απομακρύνεται από τον κοφτερό συνδυασμό στροβιλιζόμενων ριφ και δυνατών, μελοδραματικών φωνητικών που συναντήσαμε στις άλλες τρεις: To nu-metal συναντά τους δαίμονες και τους εφιάλτες του Robert Smith, με μια ισχυρή δόση απόγνωσης και κλειστοφοβίας και αρκετές από τις στιγμές του πρώτου μισού των εναλλακτικών ροκ 90s μπλέκονται με hardcore, αλλά και emo ήχους.
Το Deftones είναι τελικά ένας dark κι επιθετικός δίσκος με ατσαλένια στρώματα από κιθάρες, με έναν Chino Moreno να διαφέρει από τους συνοδοιπόρους του, αφού τραγουδά κιόλας, αντί να φωνάζει μόνο, και μια μπάντα γενικότερα να ξωκείλει πότε προς My Bloody Valentine αισθητική, πότε προς electro-funk οσμές και πότε να καταφεύγει σε ένα είδος ατμοσφαιρικής, αφηρημένης μπαλάντας ("Anniversary Of An Uninteresting Event"). Φαίνονται ίσως πολλά με τα δεδομένα των "υπόλοιπων", αλλά έτσι είναι.
Όπως και να 'χει, ελάχιστες φορές το βαρύ πυροβολικό του nu-metal ακούστηκε τον τελευταίο καιρό τόσο εμπνευσμένο και κυρίως τόσο 'ξεκολλημένο' και 'ξεβολεμένο'...
