Και μόνο εξ αιτίας του γεγονότος ότι έχουν την τιμή (ή μήπως θα ήταν καλύτερο να πούμε την προνοητικότητα;) να έχουν τον Dave Fridmann στη θέση του παραγωγού, οι Longwave ξεκινούν με γκολ από τα αποδυτήρια (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που έχει καταλήξει να συχνάζει σε κριτικές δίσκων περισσότερο συχνά απ' ότι σε στήλες αθλητικών εφημερίδων). Ο παραγωγός των Mercury Rev, Flaming Lips, Delgados και λοιπών άλλων, συγκαταλέγεται πια στους μεγάλους μάγους της κονσόλας, και τα γκρουπ με τα οποία δουλεύει αποτελούν εγγύηση ποιότητας, κάτι σαν τη σφραγίδα στα ντόπια κοτόπουλα. Το ένα χέρι νίβει το άλλο λοιπόν εδώ (μια ικανή για το καλύτερο μπάντα στα χέρια ενός ανθρώπου που γνωρίζει πώς να αναδείξει τις χάρες της) και τα δύο μας φιλεύουν με μια σειρά από καλογραμμένα και καλοηχογραφημένα τραγούδια, που μας έρχονται μεν από Νέα Υόρκη μεριά, φέρουν όμως στη σύνθεσή τους διαπιστευτήρια και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Το "Tidal Wave" για παράδειγμα, που ακούω αυτή τη στιγμή, θα μπορούσε κάλιστα να είναι ένα απ' τα σπουδαία κομμάτια του τελευταίου άλμπουμ των Idlewild, ενώ σ' εκείνα που πέρασαν από τα αυτιά μου πρωτύτερα, παρέλασαν από μπροστά μου μουσικές εικόνες από τους Sound, τους Frank And Walters (ειδικά το "Everywhere You Turn"), τους Doves και λοιπούς σπουδαίους Βρετανούς, ενώ ασφαλώς και οι επιρροές από ομοεθνείς τους είναι παρούσες, όπως ακριβώς και στο άλμπουμ των Interpol για παράδειγμα.
Εκεί πάντως που το ενδιαφέρον κορυφώνεται είναι όταν τα τύμπανα ηχούν όμοια μ' εκείνα των Flaming Lips, όπως στο "All Sewn Up" (όπου μοιάζουν με τους προαναφερθέντες αν ποτέ αποφάσιζαν να διασκευάσουν κάτι απ' τις πρώιμες δουλειές των REM) ή το εκρηκτικό ινστρουμένταλ που κλείνει το άλμπουμ, το "Day Sleeper".
Έχουμε ως εκ τούτου να κάνουμε με ένα πολύ αξιόλογο δίσκο, με κομμάτια εμπνευσμένα και παιγμένα με νεύρο και ενθουσιασμό, και μην εκπλαγείτε αν στο τέλος της χρονιάς βρεθούν κάποιοι να σας τον υπενθυμίσουν σαν ένα δίσκο που θα έπρεπε να έχετε ακούσει ανάμεσα στις παραγωγές του 2003.
