Αιώνια πηγή έμπνευσης ο έρωτας και η απώλειά του: Ο Θεοφάνους έγραψε ένα σωρό καψουροχιτς για τον Αντώνη Ρέμο, ο υποφαινόμενος γράφει στίχους και μουσική που προορίζονται για δισκογραφική δουλειά του Πλούταρχου κι ο ex-frontman της πλέον ανενεργού hardcore μπάντας Refused και πλέον των The (International) Noise Conspiracy, Dennis Lyxzen κατά κόσμον, κυκλοφορεί ένα δίσκο έξω από την punk φήμη του, κινούμενο στις παραδοσιακές αμερικάνικες singer/songwriter φόρμες.
Το πιο σημαντικό δε είναι ότι στις δώδεκα συνθέσεις του δεύτερου δίσκου του side-project του (προηγήθηκε το "Songs in the key of resistance" το 1999), δεν υπάρχει -κυρίως μουσικά- αυτή η ντεκαντάνς αύρα, δεν υπάρχει ίχνος καψουρομιζέριας. Οι συνθέσεις είναι κυρίως ανοικτά γράμματα σε μία και μοναδική γυναίκα, την οποία έχει ...απωλέσει. Δεν υπάρχει το "οι φίλοι δεν με καταλαβαίνουν", αντίθετα βρίσκουμε το "everybody understands" ("No New Manifesto") ή "Right now I can't go on fooling myself", μπλεγμένο βέβαια με το πανέμορφο "Who's going to miss me the way I miss you" ("Out of Date"). Και στα υπόλοιπα τραγούδια η ίδια ιστορία ("20 days and I needed a sign" στο "Alright", "Can't Imagine a life without you" στο "The Last Goodbye", "There's no easy way to tell you how I feel" στο "The Last Goodbye")...
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η στιχουργική ειλικρίνεια, η ευθύτητα, αλλά και ο οπτιμισμός που επικρατεί μέσα σε μικρά σύννεφα μιζέριας που υποβόσκουν, όπως γίνεται άλλωστε σε κάθε τέτοια ανθρώπινη στιγμή, όσο ισχυρός χαρακτήρας και να είσαι. Έτσι λοιπόν, τίποτα στο "Songs about running away" δεν είναι μονοκόμματο ή στημένο: Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις δίνονται ως έχουν, με τη συνισταμένη όμως να δείχνει ψηλά.
Το ίδιο αποτυπώνεται στο συνθετικό μέρος που δεν αρκείται στη βασική δομή της ακουστικής κιθάρας και της americana μπαλάντας, αλλά ξεφεύγει σε εντελώς upbeat καταστάσεις, όπως στο "Alright", που γράφτηκε κι ερμηνεύτηκε από την Lisa Miskovsky και μοιάζει βγαλμένο από το χορό όπως τον εννοούσαν στα 50s και στο καταπληκτικό "Going Going Home" που έχει τη χαρακτηριστική σκανδιναβική ποπ χροιά.
Το πιάνο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αναπτύξεων, ενώ και η χρησιμοποίηση του φλάουτου δίνει μία υπερφίαλη ρετρό ομορφιά -είναι θα λέγαμε το αλατάκι ενός δίσκου που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, μας παραδίδεται με περίσσεια τιμιότητα και που αντιλαμβάνεται τις ενδοστρεφείς αναζητήσεις και τις εκ βαθέων ψυχικές καταθέσεις με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο που είναι ευπρόσδεκτο από κάθε συμπάσχοντα, αν δεν θέλει βέβαια να ξαναβυθιστεί στο βούρκο. Ο τρόπος σκέψης αυτός πρέπει να είναι και αναπόσπαστο μέρος της ίδιας του της κουλτούρας.
