Ο Marilyn Manson τα λέει όλα από την εισαγωγή του "The Golden Age of Grotesque": "Everything has been said before/nothing left to say anymore" - περνάει λοιπόν με το καλημέρα στο παρασύνθημα της πέμπτης του δισκογραφικής δουλειάς: "Let us entertain you". Δεν επιδιώκει να πρωτοτυπήσει, κινείται στις γνωστές poppy μελωδίες του που μπολιάζονται με μέταλ ριφάκια, industrial κιθάρες και λεπτεπίλεπτα drum machines, όλα υπό ένα goth/glam κλίμα και μία "sex, ναρκωτικά και βία" θεματολογία.
Το "The Golden Age of Grotesque" θυμίζει αρκετά το "Mechanical Animals", χωρίς ωστόσο να φτάνει την τελειότητα εκείνης της φόρμουλας: Από τις αλά Nine Inch Nails ενορχηστρώσεις σε industrial rockabilly ("Doll-Dagga Buzz-Buzz Ziggety-Zag") και από τους T.Rex σε ένα ολοκάθαρο κλέψιμο των Faith No More: Συγκεκριμένα το "Be obscene/be be obscene" του υπέρ του δέοντως πιασάρικου "mOBSCENE" που ερμηνεύουν αλαλάζουσες τσιρλίντερς, δεν είναι παρά μια ξεπατηκωτούρα ρυθμού και ιδέας του "Be aggressive/be be aggressive" από το ομώνυμο κομμάτι των Faith No More.
Δεν θα ακούσετε ένα άλμπουμ του Manson για να σοκαριστείτε, το ψεύτικο αίμα και η δήθεν οργή που βγάζει απλά μας κάνουν να περνούμε ευχάριστα την ώρα μας, σαν κάτι λατρεμένες ταινίες θρίλερ Γ' κατηγορίας, ενώ στίχοι όπως "Bubble bubble/bitch bitch/rebel rebel/party party - Sex sex sex/and don’t forget the violence - Blah blah blah/got your lovey-dovey sad-and-lonely - Stick your STUPID SLOGAN in - Everybody sing along - “Are you motherfuckers ready For the new shit? - Stand up and admit! - Tomorrow’s never coming - This is the new shit", αποδεικνύουν ότι το πρώτο μισό τουλάχιστον του άλμπουμ είναι κομμένο και ραμμένο για αμερικανικά εφηβικά ροκ πάρτυ ξεσαλώματος και άγριων διαθέσεων. Και λέμε το πρώτο μισό, γιατί στο δεύτερο έρχεται μία κοιλιά μεγαλύτερη από του Υπουργού Πολιτισμού μας, χαλώντας την αρχική σούπερ εικόνα των επτά πρώτων κομματιών - anthems.
Ευτυχώς που το άλμπουμ κλείνει με μία glam/industrial αποδόμηση του "Tainted Love" των Soft Cell και μπορούμε να ξαναπατήσουμε με περισσότερη προθυμία το play ξανά, αν και ο ίδιος ο Manson θα πρέπει να ήδη να νιώθει ότι ένας κύκλος έχει κλείσει ήδη, κι ότι πλέον το "deja-vu" είναι αναπόφευκτο. Πέρα, βέβαια, από την δέουσα προσοχή που θα πρέπει να επιδείξει την επόμενη φορά στη συλλογή του υλικού του.
