Άλλη μία κυκλοφορία από την συμπαθητική ιταλικής καταγωγής homesleep και πραγματικά μου δημιουργεί έκπληξη η ομοιομορφία του ήχου, τουλάχιστον των κιθαριστικών συγκροτημάτων, της εν λόγω εταιρείας.
Εξηγούμαι: τους Oranger τους γνωρίσαμε από την Poptones και το συμπαθητικό άλμπουμ τους The Quiet Vibration Land. Ο ήχος τους ήταν δυναμικός, με έμφαση στις sunshine pop στιγμές αλά Boo Radleys, αλλά και Pavement αναφορές από τα mid nineties.
Εδώ όμως, τα ντραμς έχουν γίνει πιο μετρημένα, πιο "στακάτα" και πιο νωχελικά, φέρνοντας στο νου τους Yuppie Flu και τους Mirabilia, δύο από τα κορυφαία ονόματα της παραπάνω εταιρείας.
Μελωδικοί και μελαγχολικοί, δεν πρόκειται να σας αφήσουν αδιάφορους, με τον ουσιαστικό τους μελωδικό λόγο. Για παράδειγμα το opening track April Skies είναι αρκετά συμπαθητικό, φέρνοντας στο νου κατά κάποιο τρόπο Ride, σε ακουστική εκδοχή, με μία ελαφριά δόση από την ευαισθησία και την μελαγχολία των Field Mice.
Το κακό είναι όμως πως δεν προσφέρουν κάτι το διαφορετικό από τα δεκάδες συγκροτήματα με παρόμοιο ήχο. Το παίξιμό τους απλό και λιτό, με πολύ πιο τονισμένο το ακουστικό στοιχείο τους από ό,τι στο παρελθόν, σίγουρα προσφέρει μία ενδιαφέρουσα εναλλακτική προσέγγιση του ήχου τους, χωρίς όμως να ενισχύει την φήμη που απέκτησαν όταν πρωτοενδιαφέρθηκε για αυτούς ο κύριος McGee (ιδρυτής της Poptones, για τους μη ενημερωμένους).
Φίλε αναγνώστη του Avopolis, η συγκεκριμένη κυκλοφορία των Oranger θα σου αρέσει όταν -εάν καλύτερα- την ακούσεις ποτέ στο ραδιόφωνο. Όμως, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα σε "αναγκάσει" να θυμηθείς αυτό που άκουσες και μετά το επόμενο τραγούδι που θα παίξει ο αγαπημένος σου παραγωγός.
