Η νέα ταινία του Spike Lee καταγράφει το τελευταίο 24ωρο ελευθερίας ενός νεαρού κατάδικου, πριν τον εγκλεισμό του και για άλλη μια φορά πάλλεται από αισθήματα βαθιάς μελαγχολίας και μετάνοιας που κατευθύνουν την ελπίδα για λύτρωση. Ο μόνιμος συνεργάτης του Terence Blanchard παραδίδει ένα εκλεπτυσμένο score ικανό να σας παρασύρει με τον εξωτισμό των ήχων του.
Η πρώτη εντύπωση είναι πως η μουσική προσέγγιση είναι κλασική και μονοθετική. Υποτονικά κρουστά και ελεγειακά έγχορδα συστήνουν το κύριο θέμα στο Main Title. Εντελώς απρόοπτα προκύπτει η εξωτική φωνή του Cheb Mami (γνωστός από τη συνεργασία του με τον Sting στο επιτυχημένο Desert Rose) που εμπλουτίζει το αποτέλεσμα οπουδήποτε κι αν συμμετέχει (π.χ. Ground Zero).
Ο Blanchard δεν αμελεί και το jazz παρελθόν του ως τρομπετίστας. Αυτή τη φορά ανατρέχει σ' αυτό όταν χρειάζεται να δώσει περισσότερη έμφαση στη μουσική του. Στο Appartment #1 υπάρχει υποψία πιάνου, στα Appartment #2 και Jakes Classroom η χρήση του είναι μεγαλύτερη, το Playground ενισχύεται από φλάουτο, βιολί και κιθάρα, το Fu Montage εντυπωσιάζει με την τόλμη των βιολινίστικων αντιθέσεών του. Το κύριο θέμα επαναλαμβάνεται με εναλλαγές διαθέσεων στο δωδεκάλεπτο 25th Hour Finale, ενώ με απουσία εγχόρδων στο Double Happiness αφήνει γενναιόδωρα περιθώρια jazzy αυτοσχεδιασμών.
Στην ολοκλήρωσή του το άλμπουμ αφήνει την εντύπωση πως για 58 λεπτά η σύγχρονη jazz αντιμάχεται την κλασική, συμφωνική γραφή. Αυτός ο σπουδαίος συγκερασμός δίνει ένα ξεχωριστό και αρμονικό ηχόχρωμα που συνοδεύει και τη διάθεση εσωτερικής ενδοσκόπησης που κυριαρχεί στην ταινία. Οργανική απόγνωση, εξωτισμός ανατολίτικων φωνητικών και σύγχρονη jazz μελαγχολία, μετατρέπουν τη μουσική του 25th Hour σε ένα σπάνιο εγχείρημα που ικανοποιεί δυο ξεχωριστές μερίδες μουσικόφιλων. Διόλου τυχαία αυτή η δουλειά επισημάνθηκε από την (περισσότερο υποψιασμένη μερικές φορές) Ένωση Ξένων Ανταποκριτών και προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.
