Λατρεύω τους δίσκους που παίζουν με το μυαλό μου. Τέτοιος είναι και ο νέος του Matt Elliott, του μουσικού που κρυβόταν τα προηγούμενα χρόνια πίσω από το όνομα The Third Eye Foundation. Και πράγματι, το “The Mess We Made” είναι ένα album το οποίο αξίζει να υπογράφει κανείς επώνυμα.
Τα ηχοτρόπια που στηρίζει ο Elliott πάνω στο πιάνο και στους δακτυλισμούς της κλασικής κιθάρας είναι αυτά που περνούν αέρινα πάνω από τις σκέψεις τις σκοτεινές, εκείνες που καθορίζονται από την υποσυνειδητη δύναμη της συνάντησης με το μοιραίο, ναι τον Θάνατο, και την σταθερή πορεία προς αυτόν. Τα οχτώ ατμοσφαιρικά κομμάτια που απαρτίζουν τα πειραματικά και εύθραστα 53 λεπτά, μοιάζουν να αποτελούν το soundtrack μίας σκοτεινής ταινίας, με τρομακτικές φωνές και ανατριχιαστικά μουσικά στιγμιότυπα.
Όσο και κατά στιγμές να φαντάζει το ιδανικό background για την κηδεία του αβάφτιστου νεογνού ενός ζευγαριού, ναι τόσο καταθλιπτικό, τόσο γεμάτο ζωή και αισιόξο ακούγεται όταν η διαταραγμένη και πειραγμένη φωνή του Matt Elliott με άνεση αλλά και πειθώ απαγγέλει: "And we've all got to die / So in the meantime let's live / Scream your name while you've still got breath."
Εάν συμπεριλάβουμε τα ηλεκτρονικά παιχνιδίσματα, τα οποία επιδεικνύει σαν άλλος laptop king, (ειδικά το σκοτεινό drum’n’bass του ομώνυμου του album τραγουδιού είναι οριακά αριστουργηματικό), τα χορωδιακά φωνητικά, και την ικανότητα του Matt Elliott να δημιουργεί από το μηδέν με απόλυτη πειστικότητα την ατμόσφαιρα στο κελάρι ενός καταραμένου πειρατικού πλοίου, το οποίο βολοδέρνει στα κύματα, καταδικασμένο να βουλιάξει, με τους ναύτες του να πίνουν και να τραγουδούν γνωρίζοντας την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους, τότε σίγουρα έχουμε ένα από τα πιο καλλιτεχνικά επιτυχημένα και ίσως αναπάντεχα αγαπημένα ακούσματα, για όσους βέβαια αρέσκονται να περπατούν στην σκοτεινή πλευρά της μοιρας όλων μας.
Για όσους όμως δεν επιθυμούν να μελαγχολήσουν και τους πιάσει το υπαρξιακό τους, η καλύτερη συμβουλή προς αυτούς θα ήταν να αποφύγουν να συντονήσουν το μυαλό τους με αυτό του Matt Elliott.
