Αυτό είναι το τρίτο μέρος της επιτυχημένης σειράς της Eros Music, το τρίτο πολιτιστικό ταξίδι, με γνώση και σεβασμό πάνω απ'όλα -ουδεμία σχέση δηλαδή με αρπαχτές. Μικρά μουσικά διαμάντια, κλεισμένα σαν μήνυμα σε μπουκάλι, όπως τονίζει και το εξώφυλλο, τα δεκαπέντε κομμάτια της συλλογής, που επέλεξε ο Κώστας Μυλωνάς (Κόσμος 93.6), επιλεγμένα βέβαια από ένα κυκεώνα κυκλοφοριών -και ίσως δεν έχει νόημα να το ψάχνουμε με ερωτήματα του στυλ 'γιατί αυτά και όχι άλλα', σε κάθε τέτοια συλλογή. Κι όλα αυτά σε μια όμορφη έκδοση, με κείμενα που αποτελούν αφετηρίες για πιο ενδελεχή αναζήτηση.
Ξεκινάμε από το αλγερινό αεράκι του πιανίστα Maurice El Medioni, με μια κοσμοπολίτικη δόση γαλλικού καμπαρέ και περνάμε στα γλυκόπικρα, 'sodade' κύματα του πελάγους που διακρίνεις από το Cabo Verde και την κολλεκτίβα των μουσικών της The Sandy Lopicic Orkestar που φλερτάρει με τον ήχο των βαλκανίων, παραμένοντας όμως στην ambient, κινηματογραφική διάστασή του, αφήνοντας εμάς να φανταζόμαστε απέραντες, ερημωμένες εκτάσεις.
Συνεχίζουμε με την περιπετειώδη φωνή της Mercedes Peοn που βαδίζει σε παραδοσιακά ισπανικά μονοπάτια, τις απίστευτες εθνομουσικοαναζητήσεις του Bob Brozman που ενώνει το Δέλτα του Μισσισιπή με την τσιγγάνικη παράδοση, το calypso με πιο μοντέρνους ρυθμούς, καταφέρνοντας όχι μόνο να μην ακούγεται αχταρμάς, αλλά να παράγει μαζί με την Rene Lacaille ένα κολλητικό κι αιθέριο κράμα των επιρροών του (κατά τη γνώμη μας, το "Zok" είναι το πιο αξιόλογο κομμάτι της συλλογής).
Tι άλλο μας άρεσε; Η ανώμαλη, μα λυρικότατη προσγείωση, μέσω της ζεστής φωνής του crooner Andre Toussaint κάπου στα 50s, στις 'Mento' (ένα ιδιότυπο τζαμαϊκανό μείγμα calypso, southern blues και πολλών άλλων στοιχείων) μουσικές των Jolly Boys, ο uplifting κουβανέζικος ρυθμός του Felix Baloy, το κοινωνικό τραγούδι του Chico Cesar, οι cult φελινικές μουσικές των Banda Ionica και οι βολτες του Ali Hassan Kuban στα νερά του Νείλου με ολίγον από κουβανέζικο χρώμα.
Κι επειδή μια καλή world music συλλογή κρίνεται πρώτα από την ελληνική της συμμετοχή, αν υπάρχει, να πούμε ότι η Κρίστη Στασινοπούλου είναι αυτή που αναλαμβάνει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, με την καταπληκτική διασκευή της στο "Αμοργιανό μου Πέραμα" από τα περσινά της ..."Μυστικά των Βράχων".
Ο δίσκος στην κυριολεξία είναι ένα όνειρο, μουσική από και για την ψυχούλα του καθένα, ανεξαρτήτως των μουσικών του ακουσμάτων, κι εμείς καθόμαστε εδώ να εξηγούμε το τι, το πως και το γιατί... Εμπρός, στο πλησιέστερο (καλό) δισκοπωλείο!
