Ποιος είναι αυτός ο κλώνος του Γιάννη Φλωρινιώτη που βρίσκεται στο γραφείο μου και τραγουδά για την ανάγκη του να αλλάξει τον κόσμο, να εξιστορεί τα ενωτικά οράματα, τα μεγαλοπρεπή όνειρά του και τα We Are Family μανιφέστα του υπό τους ήχους είτε μιας βασανιστικής eurohouse, είτε μιας mid tempo -αλά boy band- συνοδείας, είτε μιας αποτυχημένης "Mambo No.5" αντιγραφής, είτε ενός οπερετικό 2 steps garage (δεν κάνω πλάκα!), γι' αυτό το καλοκαίρι; Τι να σας πω... Κάτι μου θυμίζει...
Ορκίζομαι πριν καν δω τα credits του δίσκου ότι είναι Γερμανός. Όχι ότι έχω τίποτα με τη συμπαθή φυλή, αλλά θα έπρεπε να επιβάλλει κάποιου είδους music police / τάξης εναντίον των λεγόμενων euro σκουπιδιών (τα χρεωνόμαστε κι όλοι, όχι τίποτα άλλο) που είναι μια κλάση κατώτερα από το οποιοδήποτε πεταμένο tape του Φοίβου.
Αν σε ελκύει η ιδέα των μεθυσμένων κεντροευρωπαίων κορασιδών που τσακοπηδάνε σε κάποιο Irish Bar υπό τους ήχους ενός trash greatest hits, άρχισε να προετοιμάζεσαι από τώρα. Εμείς πάντως είμεθα της φρουράς Άρη Τόμα. Και οικογένειας Φλωρινιώτη φυσικά.
