Να ένα ακόμη άλμπουμ που πλησιάζει τη δυσκολία κατασκευής του γεφυριού της Άρτας. Κλασικός τελειομανής, αλλά και πολυάσχολος, ο Rhys Fulber -εμείς θα συμπληρώναμε ότι δεν 'καίγεται' να κυκλοφορήσει κάτι αν δεν το έχει βαρεθεί πλέον- θα τον ξέρετε από τους Front Line Assembly. Κι αν σας πήγαμε πίσω ή αν είστε από εκείνους που άκουσαν στο ραδιόφωνο κάποιες από τις 'φιλικότατες στ'αυτί' μελωδίες του θα σας πούμε ότι ο κύριος Fulber ήταν το μισό των Delerium με τον Bill Leeb, αν κι εκείνοι έχουν μακρύ σχετικά παρελθόν. Πλέον ο τελευταίος χρησιμοποιεί μόνος το όνομα και δεν τα πάει και ιδιαίτερα άσχημα αν κρίνουμε από το περσινό album, με τίτλο 'Poem'. Που να ξέραμε τι ετοίμαζε ο πρώτος, γιατί κατά μία διαβολική σύμπτωση και οι δύο χωρίζοντας τους δρόμους τους ακολούθησαν την ίδια κατεύθυνση, με τον Rhys να ακολουθεί μια ελαφρώς πιο περιπετειώδη και φυσική προσέγγιση στο γνωστό αιθέριο, ηλεκτρονικό καμβά, με απαλά σκαλισμένα beats, ambient μουσική με ποπ δομή, επιρροές από την Μεσόγειο και την Ανατολή και όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τη μουσική των Delerium αρχικά συμπαθητική κι εκείνη των Balligomingo ελκυστική.
Ουσιαστικά το σκηνικό παραμένει το ίδιο: Mid-tempo beats, με αφοπλιστικές ατμόσφαιρες που αυξάνουν τη διάθεση για ερωτικές περιπτύξεις, πολλά έγχορδα (πολλαπλασιασμένα έπειτα στον υπολογιστή) και κυρίως αισθησιακές φωνές: Sinead O'Connor, Poe, Chemda (Ισραήλ), Marie-Claire D'Ubaldo (Αργεντινή) και Melanie Garside έχουν τη δική τους προσωπικότητα, σε αντίθεση με το σόλο πλέον project του Bill Leeb, στο οποίο παρατηρούμε μια διακριτική ισοπέδωση των φωνών, τόση ώστε να μην αντιλαμβάνεται κανείς το πλήθος των συμμετεχόντων.
Να σημειώσουμε, επιπρόσθετα, ότι η πιο ραδιοφωνική στιγμή του album είναι αυτή που έχετε μάλλον ακούσει, η διασκευή στο "Tears from the Moon", δια φωνητικών χορδών της Sinead O'Connor, η οποία μαθαίνουμε ότι προστέθηκε την τελευταία στιγμή, ενώ τα εύσημα να αποδώσουμε και στην Marie Claire D'Ubaldo -μια και μιλάμε για τις ερμηνεύτριες- που μας φέρνει στο μυαλό την Rani Kamal του "Poem". Από υποχρέωση σας λέμε και για τη συμμετοχή του περιζήτητου πλέον Junkie XL, του οποίου το όνομα έπρεπε να διαβάσουμε στα credits για να αντιληφθούμε τη συνεισφορά του, αφού δεν βγαίνει ούτε στο ελάχιστο έξω από το σκηνικό που έχει στήσει ο Fulber.
Στην έκδοση που έχουμε στα χέρια μας βρίσκουμε ένα υπέροχο bonus track, κυρίως για τα φωνητικά του Jeff Martin (των Tea Party!!), το οποίο όμως δεν είναι παρά μια προέκταση του "Manic Star" που αναφέραμε προηγουμένως, αλλά κι ένα bonus disc με λιγότερο ή περισσότερο λειτουργικά χορευτικά remix των Hybrid, Max Graham, Tiesto κ.α. που χρησιμοποιούν τις μελωδίες του περισσότερο από υποχρέωση για να σκορπίσουν στο τέλος τους κάθε ένα από τα ιδιαίτερα κόλπα τους.
Στα θετικά, αλλά και στα αρνητικά μπορούμε να βάλουμε την υπερβολική εμμονή στη λεπτομέρεια -λέγεται και λούστρο- που εμφανίζει σε ελάχιστες στιγμές ένα κρύο πρόσωπο, αν και είμαστε σίγουροι ότι για τον ίδιο είναι επιλογή. Αυτό το απονευρωμένο και άκρως χαλαρωτικό πρόσωπο της μουσικής δεν απευθύνεται άλλωστε σε indie kids, αλλά στο ραδιόφωνο πρωτίστως και κυρίως για ιδιαίτερες ακροάσεις, άσχετα αν καταλήξει 'δαγκωτό' στις δισκοθήκες ψαγμένων ερωτίλων γιάπις που έχουν εντρυφήσει στις μεταμεσονύχτιες ημιτσόντες του Star.
Τελικό συμπέρασμα: Νο.1 της λίστας οι Conjure One, με τον πιο καλοφτιαγμένο δίσκο από καταβολής του mini αυτού genre, στη θέση 2 βάζουμε τους Delerium με το "Karma", στο 3 τους Balligomingo με το "Beneath the Surface" κι εννοείται ότι αν έχει πέσει στα χέρια σας κάποια από τις σχετικές κυκλοφορίες, αυτή εδώ είναι που θα ικανοποιήσει τα τελειομανή σας γούστα. Εδώ έφτασε να ικανοποιεί τον ίδιο τον δημιουργό της που την 'παίδευε' πέντε ολόκληρα χρόνια.
