Πίσω από το όνομα Aroah κρύβεται η Irene Tremblay, μια Ισπανίδα κατά το ήμισυ και Καλιφορνέζα κατά το υπόλοιπο που μένει. Σ' αυτό το ντεμπούτο της άλμπουμ, φλερτάρει με την τραγουδοποιία εκείνη που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μέχρι και "κοριτσίστικη", μιας και φέρνει στο νου τόσο τις ένδοξες Marine Girls και τη Βρετανική σκοπιά επί του θέματος, όσο και την αντίστοιχη Αμερικάνικη που τις περισσότερες φορές ηχεί πιο ταλανισμένη στη θεματολογία της και εμπειρότερη στα της ζωής, εξ ου και πιο μίζερη (ας μην ξεχνάμε ότι στις καλλιτέχνιδες αυτές αιωρείται σαν χερουβείμ πάνω απ' τα κεφάλια τους και το φάντασμα της καταραμένης country και της σύγχρονης americana μορφής της).
Η Cat Power, η Thalia Zedek (με τη φωνή που υποθέτουμε ότι είχε πριν από καμιά 20αριά χρόνια ίσως), ακόμη και η Tracy Bonham ή η Jewel έρχονται στο νου μας σαν πιθανά σημεία αναφοράς, αν και τελικά είναι προφανές ότι η κοπέλα έχει αρκετό δικό της στίγμα να χαρίσει στα ακουστικής υφής τραγούδια της.
Εκεί όμως που πραγματικά ξεχωρίζει η Aroah είναι στους στίχους της, εκεί όπου όπως δηλώνει η ίδια "γράφει για το πόσο άσχημα έχει φερθεί στα αγόρια". Αυτό βέβαια που μένει στο τέλος σαν εντύπωση είναι ότι το αντικείμενο που ουσιαστικά πραγματεύεται είναι η μοναξιά κι όλα όσα οδηγούν εκεί. Τα λόγια της περιγράφουν γλαφυρές εικόνες και οι τίτλοι λένε τη μισή ιστορία: "The Biggest Idiot In The World", "We Can't Be Friends" - που αποτελεί και τη μετάφραση του τίτλου του δίσκου - "La Historia Mas Triste" - τι εννοείτε τι πάει να πει αυτό;
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν έναν δίσκο αφοπλιστικά απλό και όμορφο που φανερώνει μια δημιουργό που έχει τη δύναμη και τις συνθέσεις να στέκεται συναισθηματικά γυμνή ενώπιόν σας. Μην της γυρίσετε ελαφρά τη καρδία την πλάτη.
