Oταν βρισκεσαι σε μια αρκουντως τρυφερη ηλικια, π.χ. στα 13-14, κι εχεις τις πρωτες επαφες σου με κατι τοσο μεγαλο και ευρυ οσο η εννοια μουσικη, ειναι λογικο να καταφευγεις σε ευκολες λυσεις τυπου "συλλογη", compilation ή οτιδηποτε αλλο προκειμενου να ερθεις σε μια πρωτη αναγνωριστικη επαφη με το ειδος που ακουγεται πιο γνωριμο στο ακουστικο σου αισθητηριο. Εκτος βεβαια αν ανηκεις στην κατηγορια των τυχερων οι οποιοι μυηθηκαν σε ενα μουσικο ειδος απο τον πατερα-απομειναρι-του-Γουντστοκ, τον μεγαλυτερο αδελφο (μεταλά ως επι το πλειστον) ή τον πρωτοξαδελφο με την τεραστια δισκοθηκη (κυριως new wave…). Ο γραφων δυστυχως δεν ανηκε σε καμια απο τις παραπανω κατηγοριες, οποτε ηταν λογικό κατα τα χαλεπα εκεινα χρονια των αρχων της δεκαετιας του '90 να καταφυγει στη λυση της συλλογης. Ελεεινες, τρισαθλιες συλλογες, που μετα απο 10-12 χρονια τις βλεπει και αναρωτιεται ποια κεφαλια και ποια μυαλα αποφασιζαν για την επιλογη των κομματιων, το κυριο χαρακτηριστικο των οποιων ηταν καποια κομματια ατακτως ερριμενα κι ασχετα μεταξυ τους, μια επιλογη που καθε αλλο παρα απο πρωτοτυπια χαρακτηριζοταν (οχι αλλο Smoke On The Water, Paranoid, Passenger, Should I Stay Or Should I go και λοιπα μουσικα παρωχημενα μουσικα εκτρωματα!).
Η συλλογη αυτη ηρθε να καταρριψει τον μυθο αυτο: ο Μακης Μηλατος κι ο Βασιλης Κωνσταντουλακης ξεπερασαν τον εαυτο τους κι εφτιαξαν ενα compilation που καλυπτει ολο τον indie, alternative, electronica χωρο και το οποιο χαρακτηριζεται απο δυο πραγματα: πολυσυλλεκτικοτητα / ποικιλια και κυριως: Δεν το βαριεσαι οσες φορες κι αν την ακουσεις. Με δυο λογια: η χαρα του μουσικοφιλου που θελει να ειναι κοντα στα μουσικα δρωμενα και να μην μενει καθηλωμενος σε μουσικες φορμουλες του παρελθοντος.
Τα 34 κομματια της συλλογης χωριζονται σε 2 κατηγοριες: τα "διαμαντακια" και τα... "λιγοτερο διαμαντακια". Ανουσια και μη-ευηχα κομματια δεν υπαρχουν, το ξεκαθαριζω απο την αρχη αυτο. Στα διαμαντακια συμπεριλαμβανονται τα Extreme Ways του Moby στο γνωριμο υφος που τον καθιερωσε, το θεικο Hands Around My Throat των Death In Vegas (το οποιο θα ανοιξει μαλλον την επικειμενη Αθηναικη τους εμφανιση), το εκπληκτικο Only Through You απο Raining Pleasure (οχι αλλο Fake, το χορτασαμε, ασε που το Οnly… ειναι μακραν το καλυτερο κομματι του Flood και να πω την αληθεια με εντυπωσιασε η επιλογη του εν λογω κομματιου), το Alcoholic των Starsailor (προπερσινο μεν, κλασικο δε), το Whispering Streets απο το νεο μουσικο πονημα του Barry Adamson, το "King Of Nothing Hill", το Falling του ντουετου McAlmont & Butler με παραδοση στα καλα σινγκλ με αρωμα απο 60s και crooner διαθεσεις, το There Goes The Fear των Doves (αν και θα προτιμουσα το Words…), το αμερικανιζε-ειμαστε-φιλοι-και-θαυμαστες-των-Tonic-και-των-Third Eye Blind Wherever You Will Go των The Calling (και το "Unstoppable" δεν θα με χαλαγε), την κομματαρα Carbon Kid απο τους Alpinestars (με guest φωνητικα απο τον Βrian Molko), το πασιγνωστο ελεκτροκλας Remind Me των Νορβηγων Royksopp, το In My Place απο τo "A Rush Of Blood…" των Coldplay (αν και παλι εδω θα προτιμουσα το Clocks ή το Politic), το Ready των Madrugada (περιμέναμε το Blood Shot Adult Commitment!), το σπιντατο Grace απο τους Supergrass (οι οποιοι μαλλον ακουγαν πολυ Queen τις μερες που ηχογραφουσαν το αλμπουμ και φροντισαν να κλεψουν την βασικη μελωδια απο ενα κομματι τους), το You Held The World In Your Arms των ανυπερβλητων Idlewild (προσωπικη μου επιλογη θα ηταν το επικο American English με εκεινο το ρεφρεν που ανασταινει και νεκρο!), το επισης επικο σινγκλ Getaway απο τους The Music απο το ομωνυμο ανισο και μετριο σε πολλα σημεια ντεμπουτο αλμπουμ τους, το Love Burns των Black Rebel Motorcycle Club (ουδεν σχολιον εδω), το Inside Of Love απο τους Nada Surf (ειχαμε πολυ καιρο να ακουσουμε ενα τοσο καλο σινγκλ απο αυτους), το Wide Open Sky των Οξφορδιανων Goldrush (ενα απο τα σινγκλ της χρονιας κατα τον γραφοντα), ο πανκ ροκ δυναμιτης Get Free των Vines, το μανιασμένο Mon Amour απο τους Σουηδους The Plan (το Snowfall επιμενω οτι ειναι καλυτερο!) και το On The Run των The Crescent (ο τοπος καταγωγης με τα Σκαθαρια δεν ειναι το μονο κοινο τους σημειο).
Τα λιγοτερο ενδιαφεροντα κομματια του διπλου cd (αλλα εξισου ομορφα στο ακουσμα) ειναι τα John 2/14 των Shivaree (το αλμπουμ τους Rough Dreams εχει καλυτερα κομματια παντως , οπως το Gone Too Far ή το After the Prince and the Showgirl) , το Black Black Heart του David Usher που ακουστηκε αρκετα στα Αθηναικα κλαμπ, η τυπικη ροκ μπαλαντα Close To The Flame των ακρως προβλεψιμων HIM , το The Day After Tomorrow των Δανων Saybia (προσεξτε τους , καποια στιγμη θα γινουν μεγαλοι), το Concrete Sky (ακομη ενα τυπικο Beth Orton-ικο κομματι), το φανκι Go Native των -δεδηλωμενων οπαδων των Spiritualized-Appliance, το Dance To The Underground απο τους Radio 4 (ετσι θα ακουγονταν οι Clash αν επαιζαν σημερα -σημ. αρχισυντάκτη: ε, όχι και στα "λιγότερο ενδιαφέροντα"!), το Empty At The End των Electric Soft Parade (οι αδελφοι White σε στιγμες μεγαλοφυιας), το Film Maker των υπερεκτιμημενων Cooper Temple Clause, το Mr Your Own Fire Mr απο τους Αμερικανους (με Βρετανικη φωνη ωστοσο) Liars, το Capricorn των 30 Seconds To Mars (το αντιστοιχο των Raining Pleasure ειναι παρασαγγας ανωτερο!), το Hey Girl του νεου Βελγικου διαμαντιου που ακουει στο ονομα Zornik και το Time To Bleed των Woodstar κλεινει την ομορφη -και σε πολλα σημεια απαραιτητη-αυτη συλλογη.
Οτιδηποτε αλλο ειπωθει θα ηταν πραγματικα περιττο. Πολλά από τα κομμάτια άλλωστε βρέθηκαν και στις λίστα με τις επιλογές του Avopolis για το 2002. Σπευσατε! Εκτος αν εχετε ηδη τη μεγαλη πλειοψηφια των κομματιων, οποτε...
