Θα χρειαζόμασταν σελίδες επί σελίδων για να αναφερθούμε, όπως ίσως θα θέλαμε, στη νέα συλλογή του αγαπημένου DJ & ραδιοφωνικού παραγωγού Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, που έπειτα από το επιτυχημένο Boarding Pass Vol.1, επανέρχεται με μια νέα συλλογή δεκαπέντε τραγουδιών, που φλερτάρουν με την pop των 80s, το electro, τη χορευτική κουλτούρα, το lounge και κατακτούν τη συνοχή τους. Δεν την κερδίζουν εύκολα. θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο περιεκτικοί, χωρίς όμως να αποφύγουμε τις αναφορές σχεδόν σε κάθε track, αφού έτσι θα αντιληφθείτε τη σημαντικότητά της, τουλάχιστον πριν την ακούσετε και ...κρίνετε.
Τη συλλογή ξεκινά η Sinead O'Connor με το "Troy" από το "The lion and the cobra" του 1987, σε ένα remix του Andi Durrant που κυκλοφόρησε μόνο σε δωδεκάιντσο βινύλιο και συνεχίζουν oι Massive Attacko-ειδείς, downbeat Spylab από την Γλασκόβη με το "Celluloid Hypnotic", που εδώ υπάρχει σε ένα πανέμορφο remix από τους Dining Rooms. Η αιθέρια φωνή της Sophie Bancroft εξακολουθεί να κυριεύει τον ήχο του όμως.
Κι από εκεί και πέρα υπάρχουν καθαρά dance κομμάτια, όπως αυτό του νέο group του πρώην κιθαρίστα των Faithless, Dave Randal, Slovo, με το υπέροχο "Sertao Blues" και την Kirsty Hawkshaw στα φωνητικά ή τη σπάνια έκδοση του "Numb" των Archive σε remix του Nick Muir, συνεργάτη του J.Digweed στους Bedrock.
Έπειτα μας έρχεται μια άλλη έκπληξη: Οι Pulp σε ένα εκ των κορυφαίων στιγμών του άλμπουμ "Separations", το (άνισο) album που γέννησε τη φόρμουλα pop, dance και glam με την οποία στα μέσα της δεκαετίας μας άφησαν άφωνους. Εδώ έχουμε ένα electro-pop προς disco κομμάτι, με όλα αυτά τα στοιχεία που τους έκαναν αγαπητούς σε μικρές ποσότητες, αλλά κυρίως μια ξεσηκωτική σύνθεση. Δεν μας κάνει εντύπωση η συνέχεια με την Sally Timms, που συμμετείχε στους Mekons (έκανε το ντεμπούτο της στο αγαπημένο των κριτικών Fear and Whiskey) σε μια δυσεύρετη συνεργασία με τον Marc Almond στην δεκαπέντε χρονών ονειρική και θεατρική ποπ του "This House is a House of Trouble". Ηχητικά η συλλογή κρατιέται σε εκείνη την εποχή, ή τουλάχιστον ελάχιστα χρόνια πίσω με μοναδικό electro-pop anthem, "On The Highway". Κι όμως, όπου και να πάει το μυαλό σας, σίγουρα δεν μπορεί να κατευθυνθεί στο όνομα του Παναγιώτη Νταβέλου των Τσοπάνα Rave, που μαζί με το σχήμα In-Vox μας παραδίδουν αυτό το αιθέριο κομμάτι!
Αξίζει να αναφερθούμε αυτή τη φορά στα περισσότερα κομμάτια, γιατί πραγματικά η επιλογή τους δείχνει για πολλοστή φορά το γούστο του παραγωγού, αλλά το κυριότερο, απευθύνονται τόσο στον συλλέκτη που ψάχνει μερικά καταπληκτικά, "χαμένα" κομμάτια, όσο και σε κάποιον που τον αφήνπυν όλα αυτά αδιάφορο. Στην παρέα λοιπόν έχουμε και την μούσα του Angelo Bandalamenti (την ανακάλυψε δουλεύοντας στο soundtrack του Blue Velvet του David Lynch), Julee Cruise, στο τραγούδι του Khan με τον τίτλο "Say Goodbye". Να πούμε ότι αυτό το χαλαρωτικό κομματάκι με αιθέριους ήχους δεν θα το βρείτε στη σόλο δισκογραφία της, αν δεν κάνουμε λάθος, καθώς δεν υπάρχει ούτε στα δύο άλμπουμ με την εποπτεία του Angelo, ούτε στην περσινή επιστροφή της, μετά από μια δεκαετία.
Μέχρι και οι φίλοι των Radiohead θα ευφρανθούν με την chill-out/pop διασκευή του "Fake Plastic Trees" από τους Shelonda. Και για περισσότερα, βέβαια, υπάρχει και το "Plastic Mutations: The Electronic Tribute to Radiohead", μια συλλογή που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2001 και περιλαμβάνει από εκτρώματα ως μικρά αριστουργήματα και δυστυχώς έπεσε πολύ αργά στην αντίληψή μας. Μια ακόμη διασκευή είναι από το αυστριακό duo των Sin, στο "The Crawl" των Placebo, που κινείται στο ίδιο κλίμα, με το προηγούμενο. Αγαπημένη είναι και η συμμετοχή των Skinny από το πρόσφατο άλμπουμ τους "Taller", με το κομμάτι "Worth it".
Το μενού έχει και την κολλεκτίβα των 1 Giant Leap που εκπροσωπούνται εδώ από το "Racing Away" με τα ταξιδιάρικα φωνητικά του προσωπικού μας κολλήματος (και κάποιων χιλιάδων, φανταζόμαστε, σε όλο τον κόσμο) Horace Andy, ενώ ευχάριστη είναι και η συμμετοχή των Josh Joplin Group, σε παραγωγή του Shawn Mullins, με το "Undone", ένα midtempo ονειρικό κομμάτι, με ένα ελαφρό άρωμα R.E.M.
Και αφήνουμε για το τέλος, την πιο "έξυπνη" επιλογή του album: Τους Primal Scream με το κορυφαίο κομμάτι του ομώνυμου άλμπουμ τους, από το σωτήριο έτος 1989, "I'm Losing more Than I'll Ever Have". Μια midtempo επίσης σύνθεση, με soul και gospel στοιχεία, που αποτέλεσε και τη βάση για το περίφημο mix του "Loaded", για το οποίο καλύτερα να μην αναφερθούμε περισσότερο, γιατί θα ανοίξουμε ολόκληρο κεφάλαιο.
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Τους λόγους ήδη τους ξέρετε: Δυσεύρετα κομμάτια, εκλεκτικισμός που λειτουργεί, πολυσυλλεκτικότητα που δεν καταντά αχταρμάς. Μια συλλογή που δικαιολογεί 100% τον τίτλο της.
