Το όνομα των Paradise Lost θα μείνει μόνιμα συνδεδεμένο στη μνήμη μου μ’ εκείνη την εμφάνισή τους στο Rockwave της Δραπετσώνας, όπου έκπληκτοι οι οπαδοί του heavy metal έβλεπαν ένα από τα κορυφαία σύνολα του χώρου να ακολουθεί μια διαφορετική μουσική οδό, «σκοτεινιάζοντας» τον ήχο του και διασκευάζοντας το “Walk Away” των Sisters Of Mercy για να κάνει περισσότερο σαφή τα πράγματα. Η συνέχεια είναι λίγο ή πολύ γνωστή, με το άλμπουμ τους “Host” γνώρισαν κάποιες επιτυχίες σε διαφορετικό κοινό (το οποίο είναι μεγάλο ασφαλώς ρίσκο που τους βγήκε σε καλό, και μαγκιά τους που έκαναν αυτό που ήθελαν χωρίς να υπολογίσουν το κόστος, αν βέβαια έκαναν τελικά αυτό που ήθελαν και δεν επρόκειτο για μια μελετημένη κίνηση στρατηγικής), ενώ με τούτο το νέο τους άλμπουμ κάνουν ξανά κάποια βήματα προς άλλες κατευθύνσεις.
Το “Symbol Of Life” φλερτάρει για μια ακόμη φορά με τον σκληρό ήχο, και μάλιστα τα ηχητικά τους ανοίγματα κατευθύνονται αυτή τη φορά προς τη μεριά των Metallica, τηρουμένων βέβαια και ορισμένων αναλογιών (πάντως είναι παράξενο που αδελφοποιούν τη δουλειά τους μ’ εκείνη των συγκεκριμένων μεγαστάρ του σκληρού μεταλλικού ήχου, μιας και οι τελευταίοι είναι επίσης μια ιστορία που εμπεριέχει προδοσία για την κοινότητα του αντίστοιχου ήχου, αφού πρόκειται για την πρώτη μπάντα που τόλμησε να κόψει τα μακριά μαλλιά της! Και γνωρίζω αρκετούς οπαδούς του heavy metal που ακόμη δεν τους το έχουν συγχωρέσει!).
Έτσι, το κουιντέτο που οδηγείται από τους Greg Mackintosh (μουσική) και Nick Holmes (στίχοι), παίζει και πάλι σκληρά – και φροντίζει γι’ αυτό το δίδυμο των Rhys Fulber (Front Line Assembly) και Greg Reely στην παραγωγή, υπεύθυνοι και για τους δίσκους των Fear Factory – χωρίς να ξεχνάει ότι η βάση της μουσικής οφείλει πριν και πάνω από όλα να είναι μια καλή, μελωδική σύνθεση, με ένα σχετικό ποπ αντίκρυσμα (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;).
Με αναφορές λοιπόν στα φωνητικά του Ulrich και την ατμόσφαιρα ενός αόριστου βιομηχανικού – γοτθικού – μεταλλικού – επιθετικού μα ταυτόχρονα φιλικού στην τελική του άποψη ήχου, παρουσιάζουν ένα συμπαθητικό άλμπουμ, που δείχνει καλά μελετημένο ώστε να αισθάνεται ικανό να απευθυνθεί σε ένα ευρύ ακροατήριο, το οποίο όμως δεν επιζητεί με τη σειρά του συγκεκριμένα αποτελέσματα αλλά μονάχα στυλ και δυναμική διασκέδασης. Προσεγγίστε άφοβα ως εκ τούτου, μονάχα εφόσον δεν έχετε μεγάλες απαιτήσεις για καθαρόαιμα ακούσματα.
Α, και κάτι άλλο! Η διασκευή τους στο “Xavier” των Dead Can Dance – υπάρχει μόνο στη limited έκδοση του cd – σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε σαν επόμενο βήμα αυτό που θα ονομαστεί dark ethnic metal ;
