O Tom Petty έχει συμπληρώσει ήδη μια τριακονταετία στη δισκογραφία, κατά τη διάρκεια της οποίας έχει κάνει αρκετά ώστε να θεωρείται ένας απ' τους κυριότερους εκφραστές αυτού που θα ονομάζαμε κλασική Αμερικάνικη τραγουδοποιία. Είναι με άλλα λόγια απ' τους δημιουργούς που με τα τραγούδια τους έχουν την ικανότητα να εκφράζουν τις απόψεις και τα συναισθήματα του μέσου Αμερικανού, ίσως όχι του πιτσιρικά αλλά σίγουρα ενός μεγάλου φάσματος ηλικιών. Αυτή του η διεισδυτικότητα στον ψυχισμό των συντοπιτών του, του έχει χαρίσει κατά καιρούς μεγάλες επιτυχίες αλλά και την κριτική αποδοχή, το οποίο ως γνωστόν συμβαίνει σπανίως ταυτόχρονα.
Έχοντας για μια ακόμη φορά στο πλάι του τους Heartbreakers, στο "The Last DJ" κάνει ότι ακριβώς ξέρει καλύτερα, να μιλάει γι' αυτά που αφορούν τους συνανθρώπους του, πλησιάζοντας ει δυνατόν περισσότερο και τις σκέψεις ενός παγκόσμιου ακροατηρίου.
Το λάθος που, ευτυχώς, δεν κάνει είναι να μεμψοιμηρεί για τις συνέπειες τις 11ης Σεπτεμβρίου, αντίθετα μιλάει για τις συνέπειες της επίθεσης εμμέσως πλην σαφώς, κάνοντας κάποιες αναφορές στους λόγους που οδήγησαν στο γεγονός. Δεν θα σας πει ο Tom Petty ποιος είναι καλός και ποιος κακός, θα σας επιβεβαιώσει όμως κάτι που ξέρατε ούτως ή άλλως ("Money Becomes King") ή θα σας πληροφορήσει για κάτι που θα έχετε διαβάσει ή υποψιαζόσαστε ήδη (τραγουδάει στο "The Last DJ": "Πάει κι ο τελευταίος DJ / που παίζει αυτά που θέλει να παίζει / που λέει αυτά που θέλει να λέει").
Μην φανταστείτε βέβαια ότι πρόκειται για ένα αμιγώς πολιτικό άλμπουμ, ασφαλώς και υπάρχουν τραγούδια αγάπης εδώ μέσα ("Man Who Loves Women", "Have Love Will Travel"), ενώ μουσικά θα λέγαμε ότι ο Petty παίζει ακολουθώντας το ηχητικό του στυλ, με έντονα Αμερικάνικα χρώματα στις συνθέσεις, με σπουδαίο παίξιμο αλλά χωρίς να ξεσηκώνει κιόλας.
Είναι ένα τυπικό άλμπουμ απ' τον καλλιτέχνη που έχει απήχηση σε συγκεκριμένους ανθρώπους, κι αυτοί είναι που θα τον ακολουθήσουν κι ετούτη τη φορά.
