Ο λόγος για τον οποίο συμπεριφερόμαστε σε δύο ξεχωριστούς δίσκους ως μία οντότητα είναι αρκετά εύκολος να εξηγηθεί. Μία αναδρομή στην περσινή δισκογραφία λύνει αμέσως το γρίφο, έναν σχετικά εύκολο γρίφο που απαντάται σε δύο λεξούλες: Moldy Peaches. Τα δύο μέλη του συγκεκριμένου συγκροτήματος αποφάσισαν φέτος να χωρίσουν για λίγο και να κυκλοφορήσουν εκατέρωθεν προσωπικούς δίσκους που και μοιάζουν αρκετά αλλά και αν συνδυαστούν είναι σαν να έχουμε ένα ανεπίσημο δίσκο των Moldy Peaches.
Το δεύτερο σκέλος της τελευταίας πρότασης δεν είναι όμως και τόσο ακριβές. Όπως και να το κάνουμε δεν έχουμε δίσκο των M.P. αλλά πλησιάζουμε με την ποιότητα των ξεχωριστών δημιουργιών να βρίσκονται αρκετά χαμηλότερα από την ενδεχόμενη νέα συνεργασία. Πέρυσι μιλούσαμε για το εξωφρενικό χιούμορ της μπάντας, τους πρόστυχους στίχους και την γενικότερη άποψη ζωής που είναι μεν ζηλευτή αλλά και λίγο θλιβερή. Το μουσικό ύφος είναι ολόιδιο. Απόλυτα lo-fi (no-fi λένε μερικοί), πρόχειρη παραγωγή, ξεκαρδιστικοί στίχοι. Το άτυπο genre του anti-folk της Νέας Υόρκης ξαναχτυπά με δύο δίσκους που είναι μεν ικανοποιητικοί αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο.
O δίσκος του Adam Green, με δέκα τραγούδια και 30 λεπτά συνολική διάρκεια, παρουσιάζει περιέργως ώριμες μελωδίες και ένα τραγουδιστικό ύφος που πλησιάζει το αφηγηματικό και θεατρικό στυλ. Το σεξ και όλα του τα παρακλάδια εξακολουθουν να στοιχειώνουν το δίσκο του Green με χιουμοριστική προσέγγιση σε τελείως αντισυμμετρικά μουσικά στυλ. Τα περισσότερα τραγούδια είναι χτισμένα σε ακουστικές κιθάρες με τα φωνητικά να έχουν τον πρώτο λόγο, ενώ μερικές εξαιρέσεις όπως τα “Dance with me” και “Baby’s gonna die tonight” φλερτάρουν με το rock’n’roll που ενδεχομένως οι Velvet Underground να έπαιζαν αν υπήρχαν ακόμα.
Το “I’m sorry that sometimes I’m mean” της Dawson, έχει διπλάσια διάρκεια από το δίσκο του Green με περιέργως αρκετά μεγάλα τραγούδια, γεγονός που τον καθιστά αρκετά πιο βαρετό. Μερικά όμως τραγούδια είναι τόσο υπέροχα και φρενήρη (Rocks with holes) που ισορροπούν την απόσταση. Ο δίσκος της Kimya είναι ακόμα πιο lo-fi από το “Adam Green”, ακούγεται πιο δύσκολα και γι’αυτό το λόγο είναι ιδανικό, οι δύο αυτοί δίσκοι να συνδυάζονται και να μπλέκονται.
Μέσα στη χρονιά είχαμε ένα εξαιρετικό single από τους Moldy Peaches, το “Coynty Fair/Rainbows” ενώ τώρα τα δύο αυτά solo LP έρχονται για περαιτέρω δόσεις anti-folk. Δεν είναι εντυπωσιακά και γι’αυτό εμείς ευελπιστούμε σε μία επερχόμενη Moldy Peaches κυκλοφορία που θα συνδυάζει τις δύο σχιζοφρενείς προσωπικότητες.
