The Man Comes Around, ο Άντρας πλησιάζει, αγγίζει την κιθάρα του, τραγουδά και για 51 λεπτά μας ξαναστέλνει στο σταυροδρόμι της Αποκάλυψης, της Οδύνης και της απεριόριστης Ευγνωμοσύνης. Σιγά την έκπληξη. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο αλλά σαφώς και όχι κάτι τόσο δυνατό και συγκινησιακά ώριμο από τον Man In Black στην τέταρτη αυτή δισκογραφική δουλειά του για την American Recordings και τον Rick Rubin. Πριν δύο χρόνια, στα 2000, ετεροχρονισμένα στο avopolis, ακούσαμε και προσθέσαμε πολύ υψηλά το αριστουργηματικό American III: Solitary Man στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Φέτος, τον δίσκο τον αποκτήσαμε τη στιγμή που βγήκε και δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε την απουσία του, όχι τόσο από τις λίστες που είναι παροδικές, αλλά κυρίως από τις καρδιές μας, έναν προορισμό που είναι ο μοναδικός σκοπός αυτού του δίσκου.
Όταν έχεις μία καλή συνταγή, είθισται να μην την αλλάζεις και να βαδίζεις στις επιταγές της για όσο καιρό αισθάνεσαι ότι σε εξυπηρετεί και σε απογειώνει. Τα βασικά συστατικά είναι τρία. Η φωνή του Cash, η παραγωγή του Rick Rubin και οι επιλογές των διασκευών αλλά και των original κομματιών που περιέχονται σε κάθε νέα κυκλοφορία. Για το γούστο των Rubin/Cash δεν έχουμε να πούμε κάτι νέο. Διασκεύσαν στα προηγούμενα LP από Soundgarden και Bonnie ‘Prince’ Billy μέχρι Leonard Cohen και Nick Cave. Ορισμένοι θα πουν ότι όλα αυτά είναι αναμενόμενα και αρκετά κοντά στην τραγουδιστική φιλοσοφία του Cash. Ποιός όμως θα περίμενε ότι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου θα ήταν μία διασκευή στο “Hurt” των Nine Inch Nails;
Mε τους NIN και τον Trent Reznor δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά ποτέ, αν και το Hurt βρισκόταν στον καλύτερο τους δίσκο, το Downward Spiral. Και αν το industrial διαστροφικό σύμπαν των NIN, δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να προξενήσει την απορία για ενδεχόμενες διασκευές, το όραμα του Rubin οδήγησε σε μία αριστουργηματική ενορχήστρωση ενός τραγουδιού που έχει εκπληκτικούς στίχους και ταιριάζει στον Cash με ανεπανάληπτη ακρίβεια. Πιθανώς τούτη η επιλογή να ξενίσει τους φανατικούς των NIN, που το πιθανότερο είναι μην ξέρουν τον Cash, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους είναι μία προσφορά-διαμάντι.
Ο δίσκος ξεκινά με το ολοκαίνουργιο “The Man Comes Around” γραμμένο φέτος από τον Cash, τραγούδι που μπλέκει την πνευματικότητα, την πίστη, την αναπόφευκτη λήξη κάθε τι ζωντανού και την αγωνία του ανθρώπινου πνεύματος στον γενικότερο δαίδαλο που ονομάζεται κοινωνία. Ξεκινά σαν ένα κλασικό country κομμάτι, αλλά πριν προλάβεις να σκεφτείς οτιδήποτε, κάνει ένα παμπόνηρο θλιμμένο γύρισμα και απογειώνεται. Το γεγονός ότι ο Cash, στα 2002, γράφει ένα τέτοιο τραγούδι είναι κάτι παραπάνω από ευτυχές. Το μαγικό άγγιγμα δεν χάνεται. Αυτό όμως που επ’ουδενί δεν εννοεί να σβήσει (όχι ότι το θέλουμε φυσικά) είναι αυτή η φωνή που λογικά θα μας στοιχειώνει για όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Ο Cash κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων που κράτησαν παραπάνω από έναν χρόνο, πέρασε δύο πνευμονίες που στα 71 που είναι θα μπορούσαν να ήταν μοιραίες. Κοιτώντας τις φωτογραφίες στο βιβλιαράκι του cd, ο Cash μοιάζει να είναι 90 χρονών, τελείως καταβεβλημένος στα χείλη κυριολεκτικά του θανάτου. Παρόλ’αυτά, η φωνή είναι τόσο ίδια και τόσο άρτια όπως και πριν από 50 χρόνια.
Στο “Bridge Over Troubled Water”, ο Cash ενώνεται με την Fiona Apple και δίνουν μία εξαιρετική εκτέλεση στο κλασικό τραγούδι των Simon & Garfunkel, το οποίο φυσικά και ακούγεται πιο σκοτεινό και θλιμμένο διότι η γλυκητητα της φωνής του Art Garfunkel είναι εκ διαμέτρου αντίθετη απ’αυτή του Cash. Η Apple σιγοντάρει από το δεύτερο κουπλέ και μετά και βρίσκεται πάντα στην σκιά του Cash όπως ακριβώς ο Will Oldham στο “I See A Darkness” του προηγούμενου δίσκου. Η Fiona Apple όμως δεν είναι η μόνη που συν-τραγουδά στο δίσκο. Ο Nick Cave, μέγας θαυμαστής του Cash, ενώνεται με τον άντρα της country στο επικό “I’m So Lonesome I Could Cry” του «συμπολεμιστή» του Cash, Hank Williams. Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έχει πολλές επιλογές για διαφορετικότητα και ακούγεται όπως ακριβώς θα το περίμενε κάποιος. Ακριβώς το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το “In My Life” των Beatles, το οποίο ο Cash το έχει περιλάβει και του έχει φερθεί με σεβασμό και μεγάλη προσοχή. Κλασικό και αυτό δεν χρειάζεται περισσότερο σχολιασμό. Το “Personal Jesus” όμως κάτι μπορεί να του προσάψει κάποιος. Το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι των Depeche Mode, είναι συνάμα το πιο «χορευτικό» τραγούδι του δίσκου, όχι απαραίτητα επιτυχημένη επιλογή χωρίς φυσικά να εννοούμε ότι δεν ακούγεται ευχάριστα.
O Cash διασκευάζει επίσης Ewan McCall και Sting! Ο πρώτος εκπροσωπείται με το καλύτερο ίσως τραγούδι που έχει γράψει, το σπαραξικάρδιο “First Time Ever I Saw Your Face’ ενώ ο δεύτερος αντιπροσωπεύεται από το “I Hung My Head”, ένα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα στον Cash και λιγότερο ίσως στον Βρετανό συνθέτη/τραγουδιστή. Τελειώνοντας με τις διασκευές, το “Desperado” των Eagles είναι αρκετά κλασικό αλλά λιγάκι βαρετό.
Εκτός του “The Man Comes Around” στο δίσκο συναντάμε και άλλα δύο τραγούδια γραμμένα από τον Cash. To “Sam Hall” είναι μία κλασική ιστορία ενός καταδικασμένου σε κρεμάλα εγκληματία, ο οποίος είναι οργισμένος με τους πάντες και τους βρίζει ακατάπαυστα. Αντίθετα το “Give My Love to Rose”, ένα τραγούδι πασίγνωστο από το “Johnny Cash At Folsom Prison” και παλαιότερες δουλειές του, είναι ένα αληθινό αριστούργημα ανθρώπινης αδικίας και οδύνης που αρκετά εύκολα προκαλεί την αμέριστη συμπάθεια μας.
Ο δίσκος τελειώνει με το επικό “We’ll Meet Again”. Oι σινεφίλ θα το θυμούνται από το κλείσιμο της ταινίας “Dr. Strangelove….” του Stanley Kubrick ενώ όσοι το ανακαλύψουν τώρα θα βιώσουν αυτό που πραγματικά εξυπηρετεί. Το πιο θλιμμένο κλείσιμο σε δίσκο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι στίχοι, η μουσική και το ύφος του Cash είναι ένας έμμεσος τρόπος να μας πει ότι αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα ο τελευταίος του δίσκος και εφαρμόζοντας ένα χορωδιακό φινάλε το κάνει τόσο ρεαλιστικό και επώδυνο που χρειάζεται αρκετή ώρα για να ανακτήσουμε την καλή διάθεση. Αν είναι όντως αυτός ο τελευταίος δίσκος του Johnny Cash, τότε τον ευχαριστούμε με όλη μας την ψυχή και ελπίζουμε να μας συντροφεύει με την τέχνη του για όσα χρόνια αντέξουμε.
