Φοβάμαι ότι αν προσπαθήσετε να ξεπεράσετε το kitsch εξώφυλλο, κι ακόμη περισσότερο την υποσημείωση δίπλα στον τίτλο ('The continuing confessions of Tim love Lee, the man who's been everywhere but in love'), προκειμένου να σκεφθείτε την αγορά του παρόντος album, δεν πράττετε ορθά. Κι αυτό γιατί το πανστυλιστικό χάος που μπογιατίζει τις downtempo δημιουργίες του είναι βαθιά ριζωμένο στην πορνογραφική αισθητική των 70s και το σουρεαλισμό. Δεν ισχύει λοιπόν το μην κρίνεις εκ της εμφανίσεως.
Κι αν πάρουμε και κυριολεκτικά την υποσημείωση, κι αρχίσουμε σε μια έκρηξη ψυχαναλυτικής φανφάρας να ψάχνουμε τα ίχνη της σε ένα καθαρά instrumental album, κάτι θα βρούμε. Όμως, αν και το "θέμα" είναι η μοναχική ζωή ενός "διεθνούς" φευγάτου DJ (sic!), εμένα περισσότερο μου κάνει σε ...επιπτώσεις μιας αποτυχημένης ερωτικής ιστορίας. Βάλτε κι ένα ψώνιο για τις οργανικοηλεκτρονικές προσμείξεις και την προαναφερθείσα αισθητική και είστε εξ αρχής μέσα.
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο 'Love' Lee που μας ταξιδεύει με περίτεχνες έγχορδες ακροβασίες που έχει 'κλέψει' περίτεχνα από παλιά δισκάκια, τα blues φωνητικά που πετάει αλά Moby, αλλά και την αιθέρια κινηματογραφική ματιά που ενσωματώνει στις χαμηλόρυθμες αναπτύξεις του; Είναι καταρχήν ο διευθυντής σε δύο labels (Tummy Touch and Peace Feast), εκείνος που ανακάλυψε και έχασε στη συνέχεια τους Groove Armada, αλλά και ο "mr.πλήκτρα" των Katrina and The Waves (και μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε το "Walking On Sunshine"!), ενώ στα credits του διαβάζουμε περί remix σε Gus Gus, Shed Seven, Groove Armada και SoulWax. Εμείς θα συμπληρώναμε ότι μάλλον περνά την ελεύθερη ώρα του πειραματιζόμενος με αναλογικά πλήκτρα και είναι ολοφάνερο (είναι ο ίδιος μάλιστα που παίζει τα πάντα εδώ, εκτός από ακουστικό μπάσο).
Ο τρόπος που κατασκευάζει τις μουσικές βινιέτες του θυμίζει την cut & paste του Νορβηγού Kaada, με παλιομοδίτικους ρυθμούς που επιχειρούν να ταιριάξουν με ηλεκτρονικές βάσεις, λουπαρισμένα ζωντανά όργανα, έγχορδα και ρομαντζάτα moog, έχει κάτι από τη λεπτότητα των Flaming Lips, περνά σίγουρα από τις αγαπημένες μας παλιομοδίτικες τσόντες, αλλά και τη ρομαντική μουσική που φτιάχτηκε τη δεκαετία του 50, παίρνοντας και τη σιωπηλή συγκατάθεση των Captain Beefheart and His Magic Band. Κι όταν στο "First Base Bossa" μας παραδίδει ένα σύντομο και απλό kitsch bossa nova track παραδίδουμε τα όπλα όσον αφορά στην περιγραφή του κι ο ίδιος επιδίδεται σε ένα χαμόγελο αυταρέσκειας όχι μόνο γιατί κατάφερε να περάσει ως κεντρική συνισταμένη μόνο την ονειρική διάθεση, αλλά κυρίως γιατί μετά από πολύ κόπο κατόρθωσε να βάλει κι αυτός ένα ιδιότροπο λιθαράκι στο συνδυασμό ηλεκτρονικού-οργανικού, μάλιστα κλίνοντας προς τη μεριά του δεύτερου και επομένως σμιλεύοντας το δεύτερο αυτό ηχογράφημά του, με εργαλείο την ζεστασιά.
