Ζυμωμένο με τη μαστοριά εκρηκτικών arena-style κιθάρων και φιλτραρισμένο διαμέσου ηλιόλουστων alt-pop μελωδιών το "One by One" είναι ο καλύτερος σύντροφος του φετινού stoner δυναμίτη των Queens of the Stone Age. Φαίνεται ότι η συνεργασία του Grohl με τους τελευταίους φόρτωσε για τα καλά τις μπαταρίες του, αφού είναι ολοφάνερη η φρεσκάδα που διαπνέει τη νέα του δουλειά. Μια δουλειά γεμάτη ζωντανό rock'n'roll, με τα αρχετυπικά σημάδια των Led Zeppelin και τις αέρινες αρμονίες των Byrds που η πατίνα του χρόνου άγχεται για να χαρακτηρίσει διαχρονικά.
Θα λέγαμε με αυθάδεια ότι η post-grunge εποχή μπορεί άνετα πλέον να μην ψάχνεται και κυρίως να μην διαθέτει της ενοχές της, αφού στο όνομα του ευθέως φανταμενταλιστικού rock που γεμίζει στάδια και κάνει κόσμο να χοροπηδάει τα κύτταρα της μουσικής των Foo Fighters είναι πιο ελεύθερα από ποτέ.
Αν άλλαξαν πολλά πράγματα από την αρχή; Ίσως και τίποτα, πέρα από την αναζωογόννηση του κυρίου Grohl και την καλώς εννοούμενη ωριμότητά του στη δημιουργία. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, μια και για πρώτη φορά ένα δικό του album είναι τόσο γεμάτο με τόσο δυνατά κομμάτια. Ναι, από εκείνα που κάνουν τον fan να σκάει αλλεπάλληλα χαμόγελα, αλλά και τον μουσικοκριτικό να βρίσκει την μεγάλη ομάδα που θα "σώσει το ροκ". Ομολογώ πάντως ότι ποτέ δεν με κατέλαβε αυτό το άγχος. Eίμαι σίγουρος ότι το ίδιο συνέβη και σε πολλούς από σας, αυτό είναι μάλλον ένα άγχος των δισκογραφικών και μερικών παρατρεχάμενων.
Συμβαίνει όμως κάτι άλλο, με το νέο album των Foo Fighters: Αυτή τη φορά όμως είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι αξίζει να μπω στην μεγαλοπρεπή συγκέντρωσή τους. Τη δική τους, αλλά και της βιομηχανίας που το πακετάρει και αγχωμένα το προωθεί. Με τις ντουντούκες, τις αφίσες και όλα αυτά τα μεγαλεπίβολα, τα βγαλμένα από τα 80s. Να γεμίσω έστω και με τo μυαλό μου τα στάδια, όπου αυτές οι soft ροκιές παίρνουν πληρως σάρκα και οστά, να χτυπηθώ, να "χαρώ" που το σκοτεινό rock'n'roll των Soundgarden είναι ζωντανό και η pop ευαισθησία του Cobain εξακολουθεί να είναι huge με τον τρόπο της. Να στριγγλίσω, να μπω στο ρυθμό των loud-quiet κιθάρων, να νιώσω τις ολοφάνερες 70s επιρροές στο μολυσμένο με το άγχος τους ακούσματος του νέου, δέρμα μου και να καθίσω για λίγο στα αυγά μου, με άφθονα fuzzed-out χτυπήματα, κάποιες ψυχεδελίζουσες αναφορές ("Disenchanred Lullaby") και κάποιες προοδευτικές οσμές, με την εφηβική ορμή όμως των Nirvana ("Come Back").
Κι αν δεν αξίζει να γίνει αυτό στο καλύτερο μέχρι τώρα album των Foo Fighters και στο λιγότερο καλογυαλισμένο και staightforward δίσκο τους, ίσως θα πρέπει να το βγάλω από το μυαλό μου και να το ξαναβάλω όταν το ΝΜΕ μου το ξαναφέρει στη μόδα.
