Σίγουρα υπερφιλόδοξο το project του να ανοίξεις τις πόρτες της ιστορικής Verve σε νεαρούς remixers και εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υπερφίαλο αν τα ονόματα που εν τέλει επιλέχτηκαν δεν διέθεταν τον πρέπον σεβασμό προς το μουσικό παρελθόν αλλά και την πλήρη γνώση των σύγχρονων τεχνικών και μέσων.
Με αυτόν τον τρόπο επιτεύχθηκε ο διαχρονικός συνδυασμός μερικών από τους καλύτερους σύγχρονους μάστορες των ρυθμών (Richard Dorfmeister, MJ Cole, Thievery Corporation, Tricky, UFO, Masters At Work, De-Phazz κ.α.) με κάποιες από τις σημαντικότερες vocalists του παρελθόντος (Nina Simone, Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan…)
Πέραν του ενδιαφέροντος που έχει ο επαναπροσδιορισμός μερικών κλασικών κομματιών, η συλλογή διαθέτει αρκετά ακόμα θετικά σημεία, μια και σε αρκετά από τα remix νομίζεις ότι ακούς ένα καινούργιο κομμάτι. Για παράδειγμα το remix του Tricky στο Strange Fruit της Billie Holiday θα πίστευε κανείς ότι βρίσκεται μεταξύ των μαύρων tracks της Nearly God περιόδου του, ή ακόμα το remix των Thievery Corporation στο Who Needs For Ever? της Astrud Gilberto θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα album τους όπως επίσης και το Line Woman της Nina Simone από τους Masters At Work.
Άλλες φορές πάλι μια μικρή ρυθμική προσθήκη, όσο και διακριτική και αν είναι αρκεί να μεταμορφώσει το τραγούδι σε ένα σύγχρονο chill out διαμάντι, όπως γίνεται σε μια από τις πιο κολλητικές στιγμές του δίσκου, το Summertime της Sarah Vaughan στο remix των United Future Organization.
Δεν λειτουργούν βέβαια πάντα όλα τέλεια μια και μερικές φορές το remixing οδηγεί σε μια ανούσια επαναλληπτικότητα που τίποτα δεν έχει να προσφέρει στο αρχικό track (βλέπε τους Dzihan & Kamien που απλώς προσθέτουν μια τυπική ρυθμική βάση στο Don’t Explain της Billie Holiday ή το ανιαρό Return To Paradise από τον συνδυασμό Shirley Horn/Mark De Clive).
Ίσως το ότι τελικά η προσπάθεια των περισσοτέρων remixers κρίνεται επιτυχημένη οφείλεται στο ότι δεν ρίσκαραν να ξεφύγουν από το κλίμα των τραγουδιών, κρατώντας τους downtempo ρυθμούς και αποφεύγοντας τις dance παρεκτροπές. Έτσι το συνολικό στυλ της συλλογής μάλλον παραπέμπει σε νυχτερινά προσωπικά ακούσματα και όχι στις πίστες των club.
Υ.Γ. Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι ότι οι τραγουδίστριες που προσέλκυσαν περισσότερους από έναν remixers στην συγκεκριμένη συλλογή είναι η Billie Holiday και η Nina Simone. Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι την φοβερή εκφραστικότητα και την ιδιόμορφη ομορφιά των δυο αυτών μεγάλων ερμηνευτριών δεν την έχει πλησιάσει καμιά σύγχρονή τους;
