Πολλά και τίποτα συμβαίνουν στο όγδοο album των πρωτοπόρων Public Enemy. Με οκτώ καλοδουλεμένα -old school- κομμάτια, από αυτά που φτιάχνουν στο μπάνιο τους οι ίδιοι, τρεις live εκτελέσεις, αλλά και πέντε remixed versions παλιών κομματιών τους από fans, νομίζεις ότι χάνεσαι κάποια στιγμή. Από την άλλη, όλα όσα ακούμε στο Revolverlution έχουν ξανασυμβεί από τους ίδιους -και σε διαφορετικές εποχές.
Καθόλου άσχημα τα νέα μουσικο-κοινωνικά όπλα των Chuck D και Flavor Flav. Γεμάτα δύναμη κι ενέργεια, rock και funky κατευθύνσεις, από τα bongo και ακουστικά κιθαριστικά samples του "Gotta Give The Peeps What They Need" ως το φόρο τιμής στη μουσική των Rage Against the Machine, στο "Son of A Bush".
Δύσκολο λοιπόν να κερδίσουν νέους fans, δύσκολο να χάσουν κι εκείνους που διψούν γι'αυτή την παλιομοδίτικη ομορφιά, ειδικά αν έχουν χαθεί στα νέα hip-hop πρότυπα κι αναζητούν ένα νέο άκουσμα που παραπέμπει στις Bomb Squad ρίζες τους.
Χωρίς αμφιβολία, οι Public Enemy τους δίνουν την κατάλληλη τροφή. Μάλιστα συμπεριλαμβάνουν και live versions σε κομμάτια όπως τα "Fight the Power" και "Welcome to the Terrordome' και μια fight the industry - ζήτω οι fans νοοτροπία, που αποτυπώνεται και στα -όχι και άσχημα, και μερικώς φουτουριστικά- remix των fans τους, που επιλέχθηκαν από 462 συμμετοχές.
Αυτό που λείπει από το Revolverlution, είναι το πραγματικό όραμα, αυτό που διέθεταν πάντα οι Public Enemy. Όχι ότι στην ουσία τα πάνε καλά (ουδείς θα εδιαμαρτύρετο αν δεν κυκλοφορούσε ποτέ το Revolverlution), αλλά αυτός ο αχταρμάς του Revolverlution σε προδιαθέτει αρνητικά και στο τέλος πάλι δεν σε κερδίζει. Τίμια η προσπάθειά τους να δώσουν ένα "πακέτο που θα αξίζει για τα πολύτιμα χρήματα των fans", αλλά από την άλλη πιο τίμια θα ήταν μια στάση επαναπροσδιορισμού της θέσης τους στη μουσική βιομηχανία σήμερα ή τουλάχιστον αξιολόγησης του τι θέλουν από εδώ και πέρα να προσφέρουν.
