Είναι προφανές ότι ο τίτλος Αχ Βαχ Μ’ Έκαψες Βαρβάρα σου τραβάει την προσοχή. Κρυφογελάς, κοροϊδεύεις, πετάς καμιά εξυπνακίστικη ατάκα για το σουρεάλ του πράγματος και είσαι σίγουρος ότι έχεις να κάνεις με ακόμα μία περίπτωση τραγουδιστή που αναδύθηκε από τα κύματα των cult (και πολύ βαρετών πια) μεταμεσονύκτιων εκπομπών της Αννίτας Πάνια.
Αλλά ο δημιουργός του εν λόγω EP δεν είναι σούργελο, ούτε καμία τεράστια περιπτωσάρα. Ένας λαϊκός μπουζουξής είναι o Θωμάς Σοπιλίδης, ο οποίος σκάρωσε εκεί πέντε μελωδίες κι άλλα πέντε στιχάκια, τα στρίμωξε σε ένα σιντάκι και το έριξε στην αγορά υποθέτω, με όλα τα έξοδα να έχουν μπει από την τσέπη του... Στο ένθετο δε σημειωματάκι, ζητάει να διαδώσουμε τη μουσική του γιατί θέλει να γίνει «πλούσιος και διάσημος». Χαβαλετζής είναι ο άνθρωπος και, εδώ που τα λέμε, ζητάει το προφανές. Αυτό που κάποιοι άλλοι, με συμπλεγματικές καλλιτεχνικές νοοτροπίες, φοβούνται να το ομολογήσουν στον εαυτό τους.
Αφού ξεκαθάρισα λοιπόν ότι το Αχ Βαχ Μ’ Έκαψες Βαρβάρα του Θωμά Σοπιλίδη δεν αποτελεί καλτιά, ας μπω στο προκείμενο. Τα πέντε τραγουδάκια που υπογράφει εδώ είναι πέντε λαϊκά –λαϊκότατα– άσματα. Ο ήχος της δεκαετίας του 1980, η αισθητική των Παιδιών Από Την Πάτρα, το μπουζούκι ως βασικός σκελετός μουσικού στίγματος και η απλή ερωτική στιχομυθία στα πρότυπα μιας παλιάς mainstream λαϊκής γραφής είναι τα βασικά τους χαρακτηριστικά. Στο “Σαν Το Πουλί Μες Στην Αγκαλιά Σου” κάνει μία κλασική α-λα-Χρήστος Νικολόπουλος ενορχήστρωση, φτιάχνοντας ένα κομμάτι που στην αρχή θυμίζει Στράτο Διονυσίου (προσοχή δεν εννοώ φωνητική ομοιότητα αλλά αισθητική) και καταλήγει σε παιχνιδιάρικο, ελαφρύ ζεϊμπέκικο.
Στα ίδια πλαίσια κινείται ο Σοπιλίδης και στα “Σαν Δυνατός Βοριάς” και “Σημάδι Βάλε”, ίσως λίγο πιο στιβαρός μελωδικά. Στο “Αχ Βαχ Μ’ Έκαψες Βαρβάρα”, πάλι, ξυπνάει μέσα του ο Γιοκαρίνης –πρόκειται για ένα κλασικό, χιουμοριστικό λαϊκόρέγγε τραγούδι, γεμάτο από τις ανασφάλειες του τραγουδοποιού, τα κοινωνικά (λαϊκά πάντα) αδιέξοδα και σαφώς την ερωτική απόγνωση η οποία τον οδηγεί σε φράσεις σαν κι αυτήν του τίτλου (στο ενδιάμεσο ακούγεται, ναι ναι, ο Ντόναλντ Ντακ!!). Το tracklist κλείνει με τη “Κυρά Των Αστεριών”, μια λαϊκή μπαλάντα, εκφράζοντας έτσι την πιο συναισθηματική πλευρά του δημιουργού.
Στο δια ταύτα, ο Σοπιλίδης είναι το παλικαράκι που θα σου κάνει χαβαλέ μέσα στην παρέα και με την πρώτη ευκαιρία θα σου παίξει και δυο πενιές από τα καινούργια του δημιουργήματα. Μέχρι εκεί όμως. Αυτά τα πέντε τραγούδια του 2011 φέρουν όλα τα σκονισμένα ακούσματα μίας άλλης εποχής (διηγώντας την να κλαις) και θεωρώ ότι δεν είναι το ζητούμενο, ούτε καν το καλλιτεχνικό προσδοκώμενο του σήμερα. Τα μεσημέρια στου Ψυρρή βρίθουν από μαγαζιά με ορχήστρες οι οποίες ξεχαρβαλώνουν από Νικολόπουλο μέχρι Θεοδωράκη και κάπου εκεί θα κρύβεται ο, κατά τα άλλα συμπαθής και γεμάτος προσδοκίες, λαϊκός αυτός μπουζουξής.
