Έβλεπα τον Ράπερ Της Χρονιάς του Δημήτρη Μεντζέλου πάνω στο τραπεζάκι και μου δημιουργούσε περίεργα συναισθήματα. Ήμουν καχύποπτος, σκεπτικός ως προς τι να έχει άραγε να πει ο Μεντζέλος εν έτει 2011, ειδικά εάν τον έχεις παρακολουθήσει από τις κασέτες του Βρωμίλου και την ένταξή του στα Ημισκούμπρια. Αλλά μετά την πρώτη ακρόαση, οφείλω να ομολογήσω ηττημένος σε αυτό το άτυπο «μέτωπο»: ο Ράπερ Της Χρονιάς έχει πολλά να πει και το κάνει με τον πιο άμεσο και άνετο τρόπο που θα μπορούσε.
Η διαφορά στο ύφος του πρώτου προσωπικού δίσκου του Δημήτρη Μεντζέλου και του ρόλου του στα άλμπουμ των Ημισκουμπρίων είναι εμφανής. Το σατιρικό στοιχείο έχει καθίσει στη θέση του συνοδηγού, ενώ το κλίμα γίνεται προσωπικό: ο Μεντζέλος βρίσκει την ευκαιρία εδώ να μιλήσει για πιο βιωματικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Έτσι, τον βλέπουμε λ.χ. να τραγουδάει για τη γυναίκα της ζωής του στο “Ένα Κορίτσι (Για Την Τάνια)” ή για τον πατέρα που δεν πρόλαβε να ζήσει όσο θα ’θελε στο αρκετά συγκινητικό “Α, Ρε Πατέρα!”. Αλλά το στοιχείο της βιωματικότητας δεν βγαίνει πουθενά πιο έντονα από ότι στο “Βετεράνος MC”, με τον επιτυχημένο υπότιτλο “DJ ALX goldenera mix”. Πρόκειται γα μια ωδή σε όσους έζησαν κι αγάπησαν το hip hop εν Ελλάδει από τις μέρες που αυτό ήταν ακόμη κάτι το ξένο, από όταν δηλαδή στο σχολείο απαντούσες «ακούω hip hop» στην ερώτηση «ποια μουσική σου αρέσει» και όλοι σε κοιτάζανε σαν εξωγήινο. Όσοι το έχετε ζήσει, ξέρετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάω και θα αισθανθείτε σα να τα λέτε με τον ίδιο σας τον εαυτό ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι. Όσο για το εξαιρετικό beat που έχει φτιάξει εδώ ο DJ ALX, πραγματικά στέκεται επάξια δίπλα στις καλύτερες στιγμές του Buckwild, του Large Professor και όλων εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι με τις παραγωγές τους ορίσανε ό,τι ονομάστηκε «golden era» για το αμερικάνικο hip hop.
Όχι πάντως πως δεν εμφανίζεται στον Ράπερ Της Χρονιάς κι ο άνθρωπος που χαρακτήρισε το σατιρικό hip hop ύφος στην Ελλάδα. Πρώτο παράδειγμα και πιο χαρακτηριστικό είναι το τραγούδι “Ο Δικός Μου Δίσκος”, όπου όχι μόνο συμμετέχει ο Μιθριδάτης, αλλά μοιάζει στην ουσία με ένα καινούργιο τραγούδι του γκρουπ, με ατάκες και φιλοσοφία που έχουμε συνηθίσει από τα Ημισκούμπρια. Εξίσου αστείο αποτέλεσμα προκύπτει και στο “Πενιά Για Την Πενία”, όπου ο Μεντζέλος αναλαμβάνει τον ρόλο του βαρύμαγκα πλην χιπ χόπερ, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Για κάθε τέτοιο κομμάτι, όμως, θα συναντήσεις τουλάχιστον άλλο ένα με σοβαρό ύφος και πράγματα με υπόσταση στους στίχους. Τέτοια, για παράδειγμα, είναι το “Στο Μικρόφωνο Αυτό” που ανοίγει τον δίσκο με επιθετικές κιθάρες, beats και μια στιχουργία γύρω από την κατάσταση του σύγχρονου hip hop ή το “Έτσι Μπράβο, Ζωηρά” με τις συμμετοχές του Τάκη Τσαν και του Χαρμάνη από τους Ζωντανούς Νεκρούς –όπου η θεματολογία κυμαίνεται και πάλι στο μοτίβο της αντίθεσης της σύγχρονης πραγματικότητας του ελληνικού hip hop και του ξεκινήματός του.
Με στίχους λοιπόν οι οποίοι στέκονται σε πολύ καλό επίπεδο, με παραγωγές που δημιουργούν αίσθηση από τους DJ ALX και Πρύτανη και με μια διάθεση διαφοροποίησης από το στυλ με το οποίο τον έχουμε ταυτίσει, ο Δημήτρης Μεντζέλος καταφέρνει να φτιάξει έναν δίσκο που έχει αρκετά πράγματα να πει και να δείξει στον σύγχρονο ακροατή. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και πριν καν ακούσετε τα τραγούδια του, από τις σημειώσεις και τις ευχαριστίες στο εσώφυλλο και στο βιβλιαράκι της έκδοσης. Όπου καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που ξέρει ποιος είναι, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει και κατέχει μια αγνή αγάπη για την τέχνη τόσο τη δική του, όσο και για το hip hop είδος γενικότερα. Κι έτσι συνειδητοποιείς πως ο πρώτος του προσωπικός δίσκος δεν θα μπορούσε να εκπίπτει από τα στάνταρ τα οποία ο ίδιος έχει θέσει για τον εαυτό του αλλά και για το εγχώριο hip hop γενικότερα.
