Στο Δίκυκλο Του Έρωτα, ο Γιάννης Ζουγανέλης ντύνει με μουσικές και ερμηνεύει στίχους της Νίκης Παπαθεοχάρη. Η πρώτη εντύπωση από την ακρόαση είναι ότι πρόκειται για μια εργασία με στοιχεία που τη διαφοροποιούν από τον (κύριο) όγκο της σύγχρονης δισκογραφικής παραγωγής. Ωστόσο, η τελική αποτίμηση είναι αυτή μιας δουλειάς η οποία αδυνατεί να σταθεί σε έναν αξιόλογο ποιοτικό πήχη.
Η πρώτη αισθητή διαφοροποίηση του άλμπουμ από τις κυκλοφορίες της εποχής αφορά στη δομή. Χωρίζεται σε δύο νοηματικές ενότητες, με τίτλους «Συγγνώμη Αν Σε ξυπνήσω» και «Το Παζάρι», με τέσσερα και τρία τραγούδια αντίστοιχα. Πρόκειται όμως, στην ουσία, για μια τυπική και σχηματική διάκριση ενοτήτων, που εξυπηρετεί μονάχα την ανάγκη της δισκογραφικής παρουσίασης –καθώς τα όρια μεταξύ των στιχουργημάτων της Νίκης Παπαθεοχάρη είναι δυσδιάκριτα. Συνιστούν ένα ενιαίο, συνεκτικό κείμενο, το οποίο μάταια ο Ζουγανέλης προσπαθεί να τεμαχίσει με σκοπό να παρουσιάσει τραγούδια που θα μπορούσαν να σταθούν ως αυτόνομες μουσικές οντότητες. Ως συνέπεια, ο ακροατής δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη ροή του άλμπουμ και να αφομοιώσει τα επιμέρους κομμάτια του.
Περαιτέρω, οι στίχοι της Παπαθεοχάρη παρασύρονται και τελικά εξαντλούνται σε μια εύκολη πολιτικοκοινωνική καταγγελία, εκφραζόμενη με κλισέ και με δημεγερτική συνθηματολογία. Όσο κι αν συμφωνεί κάποιος με την ουσία των λόγων και της κριτικής της στιχουργού, ο τρόπος έκφρασής της αλλοιώνει το περιεχόμενο και τελικά λειτουργεί αρνητικά. Αλλά και οι μουσικές του Γιάννη Ζουγανέλη παλινωδούν ανάμεσα στον ηλεκτρονικό ήχο, στο λαϊκό και στο παραδοσιακό τραγούδι, σε ροκ και χιπ-χοπ ρυθμούς. Δεν μένουν πουθενά, δεν προσπαθούν για κάποια συνθετική ταυτότητα, ενώ και οι ενορχηστρώσεις προκύπτουν φτωχές, βασισμένες σε λίγα μόνο όργανα. Θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο, εν τέλει όμως ο Ζουγανέλης στέκεται καλά μόνο στον ερμηνευτικό τομέα. Λειτουργώντας περισσότερο ως ηθοποιός παρά ως τραγουδιστής, αποδίδει τα περιεχόμενα εδώ κομμάτια σαν να είναι θεατρικοί ρόλοι, ενσωματώνοντας το χαρακτηριστικό καυστικό χιούμορ που τον διακρίνει.
Έτσι, στη δισκογραφική δουλειά Στο Δίκυκλο Του Έρωτα η ουσία των λόγων και η ποιότητα της μουσικής χάνονται ανάμεσα στην εύκολη πολιτικοκοινωνική καταγγελία και στα φτωχά εκφραστικά μέσα που προσπαθούν να την αποδώσουν και να τη μεταφέρουν στο κοινό.
