A long time ago in a galaxy not so far, far away... Η Μαρία μένει έγκυος, αλλά δεν ξέρει αν θέλει να γίνει μάνα στα 17 της, δεν είναι σίγουρη αν τα όνειρά της για μια ζωή μακριά από τη μικρή επαρχιακή της πόλη ζυγίζουν λιγότερο από την κοινωνική επιταγή του να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Και το οικογενειακό της περιβάλλον την σπρώχνει συνεχώς προς την κατεύθυνση που εκείνη φαίνεται να μην επιθυμεί, με το πιο έντονο συναισθηματικό χειριστικό εργαλείο που διαθέτει: μια ασφυξιογόνα αγάπη προς το πρόσωπό της, η οποία προσπερνάει άκοπα τις προσωπικές επιθυμίες του νεαρού κοριτσιού. Παράλληλα όμως, με τα πράγματα να παίρνουν τον δρόμο τους, τα ταμπού θα αρχίσουν να σπάνε ένα-ένα και πίσω τους θα αποκαλυφθεί η πραγματική εικόνα της «αγίας» ελληνικής οικογένειας -και όχι απαραίτητα με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ευτυχώς για τη Μαρία, η φιλία της με τον νεαρό Τζο θα την γεμίσει αυτοπεποίθηση και θα την οδηγήσει στην απόφαση να ακολουθήσει τα δικά της θέλω.
Καθώς το μπαστάρδεμα ενός ελληνικού επαρχιώτικου ποιητικού νατουραλισμού συναντά μια ακατανόητα γοητευτική νεανική slang -η οποία δεν πηγάζει από πουθενά αλλά ταυτόχρονα βγάζει κάτι το τόσο οικείο και καθημερινό- ο σχεδόν επιθετικά προφανής και απροκάλυπτα τραχύς σχολιασμός διάφορων «καυτών» κοινωνικών θεματικών είναι απόλυτα ενταγμένος σε ένα περίεργο σύμπαν, το οποίο… σίγουρα δεν υπάρχει στον δικό μας γαλαξία. Και αυτή η «επινόηση» μιας επαρχίας που μοιάζει σαν να υφίσταται σε ένα ενδιάμεσο status ονείρου και πραγματικότητας, λειτουργεί ως ιδανικός αφηγηματικός καμβάς στο Milky Way, την πρώτη τηλεοπτική δουλειά του Βασίλη Κεκάτου.
Η ελληνική επαρχία της σειράς λοιπόν, στην «πραγματικότητα» δεν υπάρχει. Αν και σε πρώτη θέαση μπορούν να γίνουν εύκολοι συσχετισμοί με το Euphoria του Sam Levinson, το Milky Way με έναν περίεργο τρόπο συγγενεύει «επικίνδυνα» με τον αλλοπρόσαλλο κόσμο του Twin Peaks: παράξενοι χαρακτήρες με σχεδόν απόκοσμα εγγενή χαρακτηριστικά μπλέκουν με τους ήρωες της διπλανής πόρτας, οι οποίοι με τη σειρά τους βρίσκονται διαρκώς σε μια κατάσταση μετέωρη, που δεν τους αφήνει να πατήσουν τα πόδια στο έδαφος και να συμβαδίσουν με την πεζή πραγματικότητα. Άνδρες δέρνονται για λεφτά μέσα σε εγκαταλελειμμένα βαγόνια φορτηγών στην άκρη της Εθνικής οδού, ένας νεαρός βενζινοπώλης δείχνει να κατέχει την απόλυτη «γνώση» και κάνει μονίμως πλάκα με τα πάντα, ενώ οι βόλτες της νεαρής πρωταγωνίστριας στα δάση της μικρής ορεινής της πόλης φωτίζονται διαρκώς από ψυχεδελικές ηλεκτρικές καταιγίδες. Έμποροι ναρκωτικών έχουν ως αρχηγό μια σκληροτράχηλη επαρχιώτισσα και μοιάζουν όλοι μαζί βγαλμένοι από τα πιο υγρά όνειρα μιας ξεκαρδιστικής Lynch-εϊκής Americana, ενώ ένα φάντασμα του παρελθόντος συνεχώς συνομιλεί -χωρίς να μιλάει- με την γιαγιά της ηρωίδας. Και όλα αυτά, ντυμένα με ένα εξαιρετικό synth-pop soundtrack από την Kid Moxie και τον Κωστή Μαραβέγια, το οποίο διαρκώς φαίνεται να κλείνει το μάτι στους ονειρικούς ήχους του Angelo Badalamenti. Η κινηματογραφική αισθητική συμβαδίζει αρμονικά με την τηλεοπτική ελευθερία και όλα δείχνουν να υπάρχουν μέσα σε μια κρυστάλλινη μπάλα που δείχνει να κατοικείται από πραγματικούς ανθρώπους -αρκεί όμως ένα τίναγμά της για να γυρίσουν τα πάντα ανάποδα και να αποκαλυφθεί μια αθέατη πλευρά, η οποία σκοπό της έχει να τρυπώσει όσο πιο βαθιά γίνεται στο ασυνείδητο του θεατή και να ανοίξει διάλογο μαζί του.
Μέσα σε αυτό το παράξενο μωσαϊκό χαρακτήρων και καταστάσεων, η σειρά του Κεκάτου βάζει στο στόχαστρο όλα όσα κρατάνε τη χώρα εκατό χρόνια πίσω: Τα αγόρια της επαρχίας ονειρεύονται να γίνουν μπάτσοι γιατί θα έχουν σταθερό μισθό και… θα κρατάνε όπλο, ενώ τα κορίτσια οφείλουν να γεννήσουν και να κάνουν οικογένεια, χωρίς καλά-καλά να προλάβουν να ξεχωρίσουν την αγάπη από τον έρωτα ή να αποφασίσουν μόνα τους αν η μητρότητα είναι αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Ομοφοβία, κοινωνικός και ταξικός ρατσισμός, σεξισμός, φτώχεια, θρησκομανία και λοιπές αναχρονιστικές αντιλήψεις μπαίνουν στο μπλέντερ του σεναρίου, καθώς το Milky Way μιλάει κατά κύριο λόγο για το όνειρο που έρχεται να συνθλίψει βίαια η νεοελληνική πραγματικότητα -μέσω του τρόπου που διαχρονικά χρησιμοποιεί όταν όλα τα άλλα μέσα αποτυγχάνουν, την αγάπη. Και κόντρα στην πιο ενδόμυχη σαδιστική τάση ανθρωποφαγίας που κυριεύει τον μέσο θεατή, καθώς περιμένει την έκρηξη ενός γονιού απέναντι στη θέα του ομοφυλόφιλου παιδιού του, το οποίο χορεύει ημίγυμνο σε έναν στάβλο, η αγάπη έρχεται ξανά να δώσει τη λύση και να χρησιμοποιηθεί ως μέσο όχι καταπίεσης, αλλά αποδοχής και κατανόησης. Έτσι το Milky Way παραδίδεται ολοκληρωτικά σε έναν δικό του κόσμο με άχρονα χαρακτηριστικά – φάρο ελπίδας για τον πραγματικό δικό μας.
Έχοντας επαινέσει αρκετά την δημιουργική γραφή αλλά και την αισθητική ταυτότητα του Κεκάτου σαν σεναριογράφο και σκηνοθέτη, θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί η επιπλέον ικανότητά του να καθοδηγεί το υπέρ-ταλαντούχο cast της σειράς σε ένα αξιοθαύμαστο ερμηνευτικό πλαίσιο ενός βιωματικού ρεαλισμού, το οποίο καταφέρνει να βγάλει ερμηνείες που απέχουν παρασάγγας από το ξύλινο ή υπερβολικά θεατράλε που μας έχει συνηθίσει η μικρή οθόνη μέχρι σήμερα. Η νέα γενιά ηθοποιών που υποδύεται τους νεότερους ήρωες της σειράς (Κορίννα Ντουλλάαρτ, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Νικολάκης Ζεγκίνογλου και πολλοί ακόμα άλλοι) είναι εξαιρετικοί, όπως φυσικά και οι πιο παλιές «καραβάνες» όπως η Γιούλικα Σκαφιδά, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο Ακύλλας Καραζήσης ή η Θέμις Μπαζάκα, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να προσαρμοστούν στις ιδιαίτερες ερμηνευτικές συνθήκες του σεναρίου -δίνοντας μάλιστα μερικές από τις πιο δυνατές τηλεοπτικές σκηνές ανθολογίας της χρονιάς.
Το Milky Way, μια αμιγώς προσωπική δουλειά του Βασίλη Κεκάτου, καταφέρνει να φιλτράρει την πραγματικότητα υπό το δικό του πρίσμα -προσδίδοντας στο τελικό αποτέλεσμα μια ξεχωριστή και άκρως ιδιαίτερη ταυτότητα. Το αν καταφέρνει τελικώς να πετύχει τον διάλογο που ανοίγει μεταξύ των ετερόκλητων κοινωνικών -αλλά και ηλικιακών- ομάδων τηλεθεατών, είναι κάτι που θα το δείξει ο χρόνος. Η μετάβαση από τη μικρού μήκους ταινία Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς -που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στο 72ο Φεστιβάλ των Καννών- στην πρώτη του τηλεοπτική δουλειά των 8 μόλις επεισοδίων, δείχνει εν τέλει πως ο νεαρός δημιουργός ήρθε για να μείνει και να μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον. Προς το παρόν όμως, υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπαν αστερισμών εκεί έξω, και ο θεατής καλείται να αποφασίσει αν θέλει να ταξιδέψει στις άκρες του γαλαξία για να το γνωρίσει -ανακαλύπτοντας ίσως με αυτόν τον τρόπο και τη δική του θέση στον μικρόκοσμο του πλανήτη Γη.
Διαβάστε επίσης:
Το Milky Way δεν θα αρέσει σε όλους, πάντως αυτή είναι «η φάση»
Στον Γαλαξία της Kid Moxie το Milky Way δεν είναι παρά μία στάση
