Μετράει γύρω στα 10 (και κάτι) χρόνια καριέρας, εντούτοις την τελευταία τριετία η Έλενα Χαρμπίλα aka Kid Moxie έχει αρπάξει την επικαιρότητα από το λαιμό – ή μήπως έχει συμβεί το αντίστροφο; Έχει είτε δημιουργήσει εξ ολοκλήρου ή συμμετάσχει σε εγχειρήματα φρέσκα, σημερινά, καθώς και με αύξουσα εμβέλεια. Μέσα σε σαράντα γεμάτα λεπτά δεν καταφέραμε να μιλήσουμε παραδείγματος χάριν για τη συνδρομή της στο video game Cyberpunk 2077 ή για τη σύνθεση του μουσικού θέματος των κινηματογραφικών Orion Studios, μιλήσαμε όμως για πολλά άλλα.
Η επερχόμενη event τηλεοπτική μίνι-σειρά Milky Way του Βασίλη Κεκάτου έχει εμπιστευτεί μεγάλο μέρος της μουσικής της στην ίδια, προσφέροντας πρώτης τάξεως αφορμή να την συναντήσουμε από κοντά και να μιλήσουμε για την καριέρα της η οποία πλέον καλπάζει σαφώς γρηγορότερα απ’ όσο μπορεί να αντέξει η όποια καταγραφή αυτής.
Έχω γράψει ένα μεγάλο μέρος του soundtrack για το "Milky Way" – όπως και ο Κωστής Μαραβέγιας - τα δικά μου θα έλεγα ότι κινούνται περισσότερο στη σφαίρα του ambient, επηρεασμένα από Brian Eno και Harold Budd, ανοιχτές expansive κιθάρες τύπου Sigur Rós. Μέσα σε όλο αυτό έχω γράψει κομμάτι και για την Ελένη Φουρέιρα, κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω. Το τραγουδάμε μαζί μάλιστα, πολλοί δεν το πίστευαν κιόλας.
Πριν από αυτό όμως, είχε αφήσει το δικό της στίγμα στον πολυαγαπημένο Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Σχετικά με αυτό:
Αναφορικά με το Maestro και τη διασκευή του “Creep”, το οποίο μάλιστα πήρε πάρα πολύ έκθεση και ο κόσμος ανταποκρίθηκε, έχεις ήδη μια γέφυρα προς το ευρύ κοινό γιατί πατάς σε κάτι που έχει ήδη αγαπηθεί πολλάκις. Για εμένα μια καλή διασκευή σημαίνει το να καταφέρνεις να φωτίζεις τις αθέατες πλευρές ενός κομματιού, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχεις μια απίστευτη μελωδία κάτω από το όλο πινελάκι της κιθάρας, αυτό ακριβώς αποτέλεσε το αγκίστρι για να «ψαρέψω» το τι ήθελα να δώσω σε αυτή την περίπτωση – ιδέα του Χριστοφόρου μάλιστα. Συγκρίνοντας “Maestro” με “Milky Way”, ενώ υπάρχουν εμφανείς σημειολογικές ομοιότητες, είναι ωστόσο αντιδιαμετρικά διαφορετικές σαν σειρές στον πυρήνα τους: ο μεν Μαέστρος είναι πιο μεσογειακός ενώ το άλλο έχει μια σχεδόν nordic νοοτροπία σχετικά με την ιδιοσυγκρασία του και τα ψυχρά τοπία στα οποία διαδραματίζεται.
Δεδομένου του ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε Ελλάδα αλλά από τα late teens της και ύστερα δηλώνει μόνιμος κάτοικος Los Angeles, θεωρεί μήπως ότι παλεύει μέσα της η πιο βορειοδυτική, ψυχρότερη αισθητική της με τη μεσογειακή καταγωγή της;
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση, μιας και πρόσφατα μιλούσα για τον Vangelis και το “Blade Runner” που για μένα είναι η Βίβλος των Πάντων – ήταν αυτός που με έκανε ίσως πρώτη φορά να συνειδητοποιήσω ισχυρά ότι μπορείς να παράξεις γνήσια θερμότητα από κάτι τόσο ψυχρό όπως ένα synthesizer – αυτό είναι άλλωστε που με μαγεύει στη synth μουσική, εύχομαι μάλιστα κάποια στιγμή να αποκτήσω ένα Yamaha CS-80 σαν κι αυτό που λειτουργούσε ο Vangelis στη συγκεκριμένη ταινία. Εξάλλου, μου αρέσουν τα θερμά πράγματα, αυτά που με καλούν να μπω μέσα τους.
Το remix της στο “Wagging Tongue” των Depeche Mode κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από το επίσημο κανάλι τους – πώς προέκυψε μια τέτοια, αντικειμενικά τεράστια συνεργασία;
Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά ξέρω που ήμουν – στο διαμέρισμα μου στο LA, λαμβάνω mail από το management των Depeche Mode το οποίο και κόντεψα να σβήσω μιας και νόμιζα πως επρόκειτο για φάρσα! Συνοπτικά έλεγε ότι η μπάντα άκουσε το “Creep” και το δίσκο μου “Better that Electric” (το ομότιτλο κομμάτι μάλιστα), αμφότερα ντύνουν μουσικά το “Maestro” οπότε σκέφτηκα εάν ο Martin Gore βλέπει Παπακαλιάτη (γέλια)
(Ό,τι και να πει κανείς, είναι ένα κάτι το να συγκινεί η φωνή σου έναν τύπο σαν τον Dave Gahan.)
Μου είπαν ότι συζητούσαν να με βάλουν στην extended version με τα remixes και συγκεκριμένα για το “Wagging Tongue”, τραγούδησα τη φωνητική γραμμή πρώτα στο κεφάλι μου και μπήκα ευθύς αμέσως να το ηχογραφήσω – όταν το παρέδωσα δεν μου έκαναν καμία διόρθωση, δεν κατάφερα όμως να το απολαύσω μέχρις ότου κυκλοφόρησε επίσημα – τότε μόνο κατάλαβα ότι συνέβη, προφανώς δάκρυσα.
Η περσινή συνεργασία της με τον Die Arkitekt για λογαριασμό του δίσκου του “Dark Colors” την οδηγεί στην εξής ανασκόπηση:
Γνώρισα τον Arkitekt μέσω κοινής φίλης και με το που άκουσα τη μουσική του ήθελα να συνεργαστούμε – του είπα «θέλω το dark techno σου» κι εγώ αντίστοιχα μπορώ να προσφέρω ένα spiritual ethereal φωνητικό, κάπως έτσι θα κάνουμε ένα τέλειο σάντουιτς, «εσύ το ψωμί, εγώ το ζαμπόν και ας βρούμε κάποιον να κάνει τη μαγιονέζα να τα ενώσει». Παντρέψαμε τις νοοτροπίες μας και κάναμε κάτι που ονομάσαμε «techno για ναούς», απαντώντας στο ερώτημα τι θα ήθελες να ακούσεις για να τριπάρεις όσο είσαι μέσα σε ναό. Η επιρροή από τις βουλγάρικες χορωδίες (σ.σ.: η προαναφερθείσα «μαγιονέζα») υπήρξαν καταλυτικές. Θα πω ότι έχουμε κάποια πράγματα ακόμα στα σκαριά.
Η περιβόητη πλέον διασκευή του «Ανήκω Σε Μένα» ξεκίνησε από τη μικρού μήκους ταινία «Στο Θρόνο του Ξέρξη» και φέτος μετουσιώθηκε σε ντουέτο με τον ίδιο τον Γιώργο Μαζωνάκη – πώς οδηγήθηκε (αν και νομοτελειακά, θα σκεφτόταν κανείς) σε αυτή τη σύμπραξη;
Η Εύη Καλογηροπούλου (σ.σ.: σκηνοθέτιδα) είχε την ιδέα να το διασκευάσω – αρκετά αργότερα σκεφτήκαμε να συμμετάσχει και ο ίδιος ο Μαζωνάκης με σκοπό να κάνουμε ένα πολύ ενδιαφέρον και ίσως απρόσμενο crossover. Προσωπικά είναι το πρώτο μου ελληνόφωνο και μόνο ο Μαζωνάκης θα μπορούσε να με οδηγήσει σε κάτι τέτοιο – του αρέσει ως γνωστόν να δοκιμάζει συνεχώς καινούρια πράγματα. Με εμπιστεύτηκε φουλ σε αυτό και παρόλο που δεν έχω μεγάλη επαφή με το λαϊκό ρεπερτόριο γενικά, λατρεύω το "Gucci Φόρεμα" – κομμάτι που είναι στο DNA του μάλλον να το λατρεύουν κυριολεκτικά όλοι.
Μιλώντας για την ελληνική πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος να συνεργαστείς με ονόματα όπως ο Μαζωνάκης και η Φουρέιρα είναι να προσπαθήσεις να «αφομοιώσεις» τη δική τους ταυτότητα με τρόπο δημιουργικό, και όχι να σε καταπιεί το δικό τους ύφος. Κάπως έτσι αλώστε τονίζεται και η αντίθεση. Λίγο σαν αράχνη, παίρνεις τα ερεθίσματα και τα παγιδεύεις στον ιστό σου (γέλια)
Και η διασκευή στον Μητροπάνο;
Τα «Λαδάδικα» του Μητρόπονου έγιναν αρχικά για τα σποτάκια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (πάλι σκηνοθεσία Εύης Καλογηροπούλου) – ήμασταν μεταξύ του «Σ’ Αναζητώ στη Σαλονίκη» και αυτού κα διαλέξαμε σχεδόν ασυζητητί το δεύτερο – δεν μπορούσα ποτέ να πω τον στίχο «Μήτρα με πέταξε Αρχαία Μακεδόνισσα» - αλήθεια, πώς διασκευάζεις κάτι τέτοιο; Τα «Λαδάδικα» θα είναι στον επόμενο μου δίσκο που κυκλοφορεί από τη MINOS-EMI με τα covers που έχω κάνει κατά καιρούς. Εδώ, μου άρεσε σε αυτή τη διασκευή το subversion του ότι μια γυναικά μιλάει για κάτι τόσο «αντρικό», στη συνείδηση του κόσμου έστω. Έχει μια dark σεξουαλικότητα και κάτι πολύ δυνατό, είναι σαν να ανακτάς το narrative από γυναικεία σκοπιά, τώρα μιλάς εκ των έσω – στο πρωτότυπο, ένας άντρας (όπως σε αυτή την περίπτωση ο Μητροπάνος) μιλάει κατά κάποιον τρόπο από την απ’ έξω, μιας και δεν διαθέτει την εγγενή γυναικεία εμπειρία που είναι συνυφασμένη με την τοπογραφία του κομματιού.
Ένα κομμάτι που έχει χαρακτηρίσει βαθύτατα την καριέρα της είναι το “Mysteries of Love” το οποίο διασκεύασε μαζί με τον ίδιο τον Angelo Badalamenti. Πώς είναι να συναντάς ένα τεράστιο μουσικό είδωλο της παιδικής σου ηλικίας, έναν πραγματικό θρύλο (ο οποίος έφυγε από κοντά μας τον περασμένο Δεκέμβριο) και να συνάπτεις μαζί του μια επαγγελματική αλλά και ουσιαστική προσωπική σχέση;
Ο Badalamenti είναι ο πιο μαγικός και γενναιόδωρος άνθρωπος που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια στην Αμερική, εκτός του ότι αποτελεί βασικότατη επιρροή. Η πρώτη μου επαφή με αυτόν ήταν το “Lost Highway”, από εκεί και έπειτα κόλλησα. Αισθανόσουν ότι όντας στην κορυφή τόσα χρόνια, δεν έχει κάτι να αποδείξει – μου έδειξε ωστόσο γνήσιο ενδιαφέρον για όλες τις πτυχές του χαρακτήρα μου – μόνο και μόνο ότι μου εμπιστεύτηκε τέτοιο κομμάτι από διαίσθηση λέει πολλά, είναι κάτι που αντίστοιχα κάνω και εγώ πλέον, με επηρέασε εκτός των άλλων και σε ανθρώπινο επίπεδο εν τέλει.
Ένα από τα σημαντικότερα βήματα στην καριέρα της (που δεν έχει συζητηθεί όσο του αξίζει, στα εγχώρια τουλάχιστον) είναι η φετινή της μεταγραφή στη σπουδαία, glossy-cult δισκογραφική του Los Angeles ονόματι Italians Do It Better. Η παρέα του Johnny Jewell, των Chromatics και πολλών άλλων την υποδέχτηκε με το φετινό EP “Lust”, το οποίο έγινε σε συνεργασία με τη Γερμανίδα Nina:
Υπήρξα τρελή φαν του label, έπαιρνα όλα τα βινύλια και ταυτιζόμουν με τη γενικότερη αισθητική τους, αυτό το “neon noir” ας πούμε. Σαφώς και είχα επιρροές από Chromatics, είχα φτιάξει ένα demo για τον Johnny Jewell που το πίστευα πολύ – ο Johnny στέλνει συνήθως σαν feedback ένα ολόκληρο πάπυρο από παρατηρήσεις, όντας συν τοις άλλοις ανατριχιαστικά συγκεκριμένος από άποψη παραγωγής – στην περίπτωση μου δεν είχε πολλές παρεμβάσεις. Έγινε το EP λοιπόν, το επόμενό μου album φιλοδοξώ να ξαναγίνει με αυτούς. Ήταν η φορά που αισθάνθηκα ότι υπάρχει κάποιο label εκεί έξω άμεσα αναγνωρίσιμο, με πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα.
Το ρόστερ της Italians Do It Better διαθέτει κάτι από το Γουορχολικό Factory – μια κολεκτίβα, ένα “Big Italian Family”, όπως λέμε, αν και κανένας δεν είναι Ιταλός – αρέσουν σε όλους μας το κόκκινο κραγιόν, τα κόκκινα νύχια, οι νεκροκεφαλές και τα ψηλοτάκουνα, πολύ “vamp” αισθητική - επίσης ο Johnny συνεργάζεται σχεδόν αποκλειστικά με γυναίκες, αποτελεί δε τον άτυπο «διευθυντή» μιας άκρως ιδιοσυγκρασιακής κολεκτίβας του L.A. Το δίπολο κόκκινο-μαύρο φοριέται φουλ εκεί.
Κάποια απωθημένα που ευελπιστεί να πραγματοποιήσει στο μέλλον;
Πάρα πολλά. Καταρχάς, ανέκαθεν λάτρευα την προοπτική να γράψω μουσική για ταινία – ήδη ετοιμάζω τη μουσική επένδυση, αρχής γενομένης από Γενάρη, για δύο κινηματογραφικά projects ταυτόχρονα, το ένα στο L.A. και το άλλο στο Σικάγο, πέρα για πέρα νυχτερινά. Θα μου άρεσε να κάνω κατι sci-fi/noir που θα το δει πολύς κόσμος.
Από τον περσινό δίσκο, ξεχωρίζει για διάφορους λόγους το single “Shine” καθώς και το συνοδευτικό music video, ένα statement κατά κάποιο τρόπο για τη γυναικεία ενδυνάμωση χωρίς ωστόσο ποτέ να εμπίπτει σε μια φωνακλάδικη, «φτηνή» agenda:
Το κομμάτι είναι για δυο κοπέλες που πάνε βόλτα με το αυτοκίνητο και καταλήγουν στο πίσω κάθισμα – στο βίντεο υπάρχει γενικότερα ένα σεξουαλικό παιχνίδι εξουσίας μεταξύ κοριτσιών. Αυτό που ήθελα να βγει προς τα έξω είναι ότι είτε είσαι sub(missive) ή dom(inant), έχεις δύναμη, ακριβώς επειδή εσύ το έχεις επιλέξει – κάπου εδώ είναι που διαφωνώ με μερίδα φεμινιστριών που κατηγορούν τη Lana Del Rey επειδή είναι υπερβολικά submissive, και, ως εκ τούτου, «κατά των γυναικών» - καμία σχέση, όμως.
Έχω μάθει ότι το focus και η ταυτότητα είναι πολύ σημαντικά – όσοι με προσεγγίζουν γνωρίζουν το στυλ μου και ζητάνε πάντα κάτι συγκεκριμένο, δεν θα μου άρεσε ας πούμε να με προσεγγίσουν για ένα sports comedy, δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό.
Ευχαριστούμε το Arena Dance Factory στην Ηλιούπολη για τη φιλοξενία. Η σειρά του Βασίλη Κεκάτου Milky Way κάνει πρεμιέρα στο MEGA την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου στις 23:10. Ακούστε το soundtrack της σειράς, διά χειρός Kid Moxie παρακάτω:
