Πέτρου και Παύλου έγραφε το ημερολόγιο την Τρίτη και μολονότι μασίφ σύννεφα κοινωνικού ζόφου είχαν στοιβαχτεί στο μεταίχμιο ολικής διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, οικονομικής δυσπραγίας στα όρια του νεοπτωχισμού και α(π)εργιών κατά ριπάς, εμείς ήμασταν καλεσμένοι σε μια γιορτή! Ω ναι, ο κύριος και γιορτάζει και δέχεται, εξάλλου το έγραφε παντού: στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στον δρόμο, στις λευκές οθόνες που τρεμοπαίζουν και ανεβάζουν τη μυωπία, στα στόματα των παιδιών που τριζοβολούσαν ερωτοτροπώντας καθώς ανέβαιναν ξέπνοα την ανηφόρα. «Ουφ, φτάσαμε», «έλα πάνω, βρήκαμε καλή θέση», «ποιος θα πάει για μπύρες;», «πού θα πας μωρό διακοπές», «ο μεγάλος μου αδερφός μου είχε δώσει μια TDK με την Ξεσσαλονίκη, γα-μά-το λέμε». Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσαν αυτοί, ίσως ξεστράτισαν στον δρόμο προς κανένα Schoolwave, πολλοί ίσως να βρίσκονταν ακόμα στις φασκιές τους όταν κυκλοφορούσε το προαναφερθέν άλμπουμ, όμως, καθώς πύκνωναν τις τάξεις μπροστά από τη σκηνή, η πιθανότητα να μην υπάρξει ανταλλαγή ενέργειας ικανή να βάψει στην πορφύρα το σεληνιακό τοπίο του ιστορικού θεάτρου του Βύρωνα υπολογιζόταν ίση με ένα ολόγιομο μηδενικό.
Η ανάδραση ήταν τέτοια, ώστε ακόμα και η άγουρη αμηχανία της απόδοσης και πρόσληψης των τριών νεόκοπων κομματιών (“Αυτό”, “Μηχανή”, “Το Ποδήλατο”) ουδόλως επηρέασε το υπόλοιπο της βραδιάς. “Αφού Σου Το 'Πα” για το σαλονικιώτικο funk, “Robot” και “Πάρε Με Μαζί Σου” με το στροφόμετρο στα κόκκινα, καυτή, αφρικανική η ανάσα του “Ζεστού Αέρα”, ενώ στο “Ό,τι Θες Εσύ” να σου η μισή(τη) εφηβεία μπροστά μας, σαν λαχταριστές εικόνες από viewmaster. Ο Παυλίδης δε πιο επικοινωνιακός, λικνιστός και ξέπνοος από ποτέ· «ααα...αυτό δεν το έχω ξαναπάθει», «σας κοίταζα στη μέση του κομματιού», «γεννήθηκα μια Τρίτη και 13...τι να κάνω τώρα». Στο “Φωτιά Στο Λιμάνι” λαμπύριζαν φλας από τις εσχατιές των θεόρατων βράχων, τσακμακόπετρες έδωσαν φως σε αναπτήρες και η μπάντα κάθιδρη να ζωοποιεί μερικούς από τους πιο εικονοκλαστικούς στίχους της ύστερης ελληνόφωνης ροκ σκηνής, σε πείσμα των κυνικών και των σφιγγοκωλάριων του άκριτου προσκυνήματος κάθε unlistenable άλμπουμ που θα «πρέπει να μου αρέσει» –νομίζω ότι για αυτούς ψεκάσανε προληπτικά στην είσοδο!
Μετά το πέρας πεντάλεπτου διαλείμματος, και αφού οι σκωπτικοί στίχοι του αγαπητού πια “Radio Lollipop” κυλούσαν στα χείλη όλων («Άκουσα ειδήσεις το πρωί/η φωνή που λέει τα νέα/είπε πως σήμερα η ζωή στη Γη/ θα είναι πολύ ωραία»), ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για το αυτεπάγγελτο grudge match Pavlidis vs «ιστάμενη δικαιοσύνη»: αφού μας ενημέρωσε για τα εχμ... χρονικά φράγματα της συναυλίας, φρόντισε για το τελευταίο μισάωρο –αφού είχαν ήδη προηγηθεί δυο χορταστικές ώρες– να μην αφήσει καμία χορδή αταλάντευτη. To medley “Let's Dance” και “Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι” βρίσκει τους B-Movies και τον Παυλίδη σε οργιώδη φόρμα, ο “Βράχος” και η “Μόχα” παρέδωσαν και τους τελευταίους αμέτοχους στη μέθεξη της βραδιάς, τη δε “Σιωπή” σχεδόν την είπαμε εμείς. Αφήσαμε για τον εορτάζοντα τη χαρά να αφιερώσει εξαιρετικά “Ένα παράξενο τραγούδι”, τόσο χαοτικό όσο και οι ημέρες μας, τόσο διονυσιασμένο όσο θα λαχταρούσαμε να ήταν οι νύχτες μας στον «κύριο εισαγγελέα». Πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, με το παράπονο-υπόσχεση για κέρασμα φοντάν, η παράσταση κατέβασε κουρτίνες. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Παύλο, χρόνια πολλά!
