Το «δεξί χέρι» του Manu Chao στην Ελλάδα για μία και μοναδική συναυλία, παρέα με τους Locomondo, αύριο, στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη». Η Ισπανίδα Amparo Sanchez, που μπέρδεψε το μουσικό «σύμπαν» με τις συνθέσεις και την ερμηνεία της, μιλάει στο Avopolis…
 |
Το πρώτο σας album, το El Poder De Machín, σχολιάστηκε ως «αληθινά χαρούμενο». 11 χρόνια αργότερα, υπάρχουν ακόμα οι αφορμές για να δημιουργήσετε ένα album με το ίδιο συναίσθημα;
«Κάθε album είναι διαφορετικό και για αυτό και δεν μπορώ να συγκρίνω το περιεχόμενο του El Poder με αυτό που έχουμε εξαιτίας των σημερινών μας παραστάσεων. Όταν ηχογραφούσα το El Poder, ήμουν μια καινούργια μουσικός που μέσα στο άγχος ετοίμαζε το καινούργιο της cd. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ πια. Παρόλα αυτά δεν είχα ούτε μια στιγμή την αμφιβολία για την ενέργεια, την κίνηση και τη ζωή που περικλείεται σε κάθε δουλειά των Amparanoia».
 |
Ποια ήταν τα μέρη που σας ενέπνευσαν περισσότερο;
«Ούτε που θυμάμαι πόσα ήταν τα μέρη τα οποία με ενέπνευσαν προκειμένου να γράψω όλα αυτά τα τραγούδια που έγραψα. Κάποια όμως που ξεχώρισα ήταν το Μεξικό αλλά και όλη η Λατινική Αμερική, που την πρωτοσυνάντησα, στην περιοδεία μου στην Αργεντινή. Ήταν μία υπέροχη εμπειρία, όπως υπέροχη εμπειρία ήταν οι ευρωπαϊκές χώρες, οι κάτοικοι των οποίων δεν…καταλάβαιναν τους στίχους μας! Τώρα που το σκέφτομαι αυτή ήταν και η σπουδαιότερη εμπειρία που είχα μέχρι στιγμής. Να παίζουμε με τους Amparanoia σε χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία και, ενώ κανείς δεν καταλαβαίνει τους στίχους μας, να τραγουδούν όλοι και να περνάνε υπέροχα. Αν δεν ζήσει κανείς αυτή την εμπειρία απλά δεν μπορεί να την πιστέψει».
Για να χρησιμοποιείτε ως δεύτερο συνθετικό του ονόματος σας τη λέξη «Παράνοια» (Paranoia), φαντάζομαι, ότι έχετε ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Είναι η παράνοια τελικά ένα δημιουργικό συναίσθημα;
«Ακριβώς. Η παράνοια δεν είναι απλά δημιουργικό συναίσθημα. Στην ισπανική γλώσσα έχει θετικό νόημα και μήνυμα. Σημαίνει και την προσπάθεια και πίστη ότι μπορείς να καταφέρεις αυτό που θέλεις 100%. Και αυτό είναι και οι Amparanoia. Αν και ξεκινήσαμε παίζοντας σε μικρά μπαράκια και clubs στη Μαδρίτη, πιστεύαμε πραγματικά μέσα μας - για την ακρίβεια ήμασταν σίγουροι - ότι θα σπάσουμε τα σύνορα και θα γνωριστούμε με όλη την υφήλιο. Αυτή ήταν η…παράνοια μας. Και αυτό καταφέραμε».
 |
Ποια είναι η πιο…φωτεινή σου ανάμνηση από την επίσκεψη σου στις κοινότητες των Ζapatistas;
«Η πιο φωτεινή μου ανάμνηση ε; Με μία λέξη η υπερηφάνεια τους. Οι Zapatistas ζουν μία ζωή πολύ ξεχωριστή και πολύ διαφορετική από τον…πολιτισμένο κόσμο και παρόλα αυτά τόσο αληθινή και αξιοπρεπή, που σπάνια συναντάς. Με ενέπνευσαν πραγματικά και μακάρι να γίνουν παράδειγμα για άλλες αντίστοιχες κοινότητες ανά τον κόσμο».
Οι Zapatistas πώς είναι σαν άνθρωποι;
«Φιλικοί και αληθινοί. Δεν μπορώ να βρω καλύτερες λέξεις για να περιγράψω τον λαό των Zapatistas».
Μπορείτε να μου κατονομάσετε τις τρεις σπουδαιότερες στιγμές από την συνεργασία σας με τον Manu Chao;
«Αυτό που μου ζητάς είναι σχεδόν αδύνατο! (γέλια!). Είχαμε τόσες πολλές και σπουδαίες στιγμές μαζί, ώστε δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μόνο τρεις. Παρόλα αυτά θα πω, τις εμφανίσεις μας το 2007 σε Ισπανία και Γαλλία στο φεστιβάλ «a Caravane des Quartiers», τη συναυλία ενίσχυσης για το κίνημα των Zapatistas επίσης το 1997 στη Βαρκελώνη και, τέλος, όλες αυτές τις εμφανίσεις μας σε μικρά bar στην Ισπανία και όλη την Ευρώπη».
 |
Τι σας οδήγησε σε επανένωση, ύστερα από την αποχαιρετιστήρια συναυλία σας στη Sala Apollo στη Βαρκελώνη;
«Αυτή η συναυλία, αν και έμοιαζε με αποχαιρετιστήρια ήταν τελευταία της περιοδείας μας το 2006».
Αν η Amparo Sanchez δεν ήταν μουσικός τι θα μπορούσε να είναι;
«Δεν έχω ιδέα πραγματικά. Θα μπορούσα ίσως να γίνω συγγραφέας. Αν με ρωτάς όμως με το χέρι στην καρδιά, το τραγούδι πιστεύω ότι ήταν το πεπρωμένο μου».
