Χωρίς πλέον την «κάλυψη» κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, οι Cyanna επιστρέφουν με νέο EP, το οποίο σηματοδοτεί αλλαγή στον ήχο τους και διάθεση για πιο folk πειραματισμούς. To Undressed θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά ζωντανά αυτή την Πέμπτη, 15 Μαρτίου, στο 6 D.O.G.S. και όσοι παραστούν θα έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν από ένα αριθμημένο συλλεκτικό αντίτυπο σε βινύλιο (με ένθετο CD), μιας και θα διατίθεται μαζί με το εισιτήριο της συναυλίας. Στο μεταξύ, αναζητήσαμε το συγκρότημα για να μας μιλήσει για το νέο του ξεκίνημα, μα και για τις δυσκολίες του να ζεις και να δημιουργείς στη σημερινή Ελλάδα...
Στην εμφάνισή σας στο 6 D.O.G.S., το Undressed θα μοιράζεται σε 12” βινύλιο, που θα περιέχει και το CD. Επηρεαστήκατε για αυτήν την κίνηση από τη δυναμική επανεμφάνιση του βινυλίου τα τελευταία χρόνια;
Ναι προφανώς και μας επηρέασε το γεγονός ότι το τοπίο στη δισκογραφία άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Είναι μερικά χρόνια τώρα που το θέλαμε αυτό, να βγάλουμε επιτέλους το πρώτο μας βινύλιο. Απλά τώρα μας δόθηκε η ευκαιρία: ελεύθεροι από συμβόλαια και εταιρείες, είχαμε την ευχέρεια να κάνουμε τα πάντα όπως ακριβώς θέλαμε, χωρίς συμβιβασμούς. Εκτός από αυτό βέβαια, ο ήχος του EP έχει μια πιο γήινη χροιά από κάθε άλλη κυκλοφορία μας ως τώρα. Οπότε ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι θα του πήγαινε να εκδοθεί σε βινύλιο.
«Ελεύθεροι από συμβόλαια και εταιρείες»: πώς καταλήξατε σε αυτήν την απόφαση και πώς βρίσκετε την εμπειρία;
Ο αποικιοκρατικός χαρακτήρας των πολυεθνικών και των συμβολαίων που προσέφεραν, καθώς και η κρίση που χτύπησε ακόμα και τις λίγες πιο μικρές εταιρίες, δεν μας άφησαν ιδιαίτερα περιθώρια στο να υπολογίζουμε σε κάποια συνεργασία με δισκογραφική για το Undressed. Ούτως ή άλλως, όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις ηχογραφήσεις και τις μίξεις, μέχρι το μάνατζμεντ και την οργάνωση των προωθητικών ενεργειών και των συναυλιών, μόνοι μας τα κάναμε. Οπότε το να αναλάβουμε και την κοπή ή τη διανομή του δίσκου επιπλέον, δεν ήταν και τόσο δύσκολο πια. Προφανώς δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αποκτήσει μια τέτοια εμπειρία και ανεξαρτησία στη λειτουργία ως μπάντα –είναι κάτι σχεδόν αυτονόητο στην εποχή αυτή, για όποιον θέλει πραγματικά να συνεχίσει να δημιουργεί και να παράγει, είτε μουσική είτε οτιδήποτε. Αν το DIY ήταν κάποτε άποψη για κάποιους τομείς της διαδικασίας μιας κυκλοφορίας, προκειμένου να κάνεις τα γούστα σου χωρίς να σε πρήζουν οι μπακάληδες των δισκογραφικών (όπως η παραγωγή, το mastering ή το artwork), πλέον αποτελεί μάλλον μονόδρομο σε όλα. Εκτός κι αν θες να είσαι δεύτερο ή τρίτο όνομα σε σκυλάδικο ή δώρο στο περίπτερο μαζί με το παρεό του καλοκαιριού, ώστε να έχεις μια εταιρεία πίσω σου να τρέχει για όλα αυτά.
Κρίνοντας από αυτά τα τέσσερα νέα τραγούδια, ο ήχος σας έχει διαφοροποιηθεί συγκριτικά με το ξεκίνημά σας ή με το Just A Crash, με το οποίο και γίνατε πιο γνωστοί. Θέλετε να κάνετε μια «αλλαγή πλεύσης»;
Δεν είναι η πρώτη φορά που αλλάζουμε τον ήχο μας. Το Άγγιξέ Το ήταν κάτι άλλο από το Just A Crash, όπως και το End Is Near ή “Ο Διαβάτης Της Ζωής” του Αττίκ που κάναμε πέρυσι. Όποιος έχει παρακολουθήσει τη μπάντα από κοντά θα έχει διαπιστώσει ότι δεν μείναμε ποτέ προσκολλημένοι σε κάποια ταμπέλα, ούτε μας ενδιέφεραν τα στεγανά κάποιου συγκεκριμένου ιδιώματος ή χώρου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάθε φορά που αλλάζουμε λίγο ή πολύ τον ήχο μας –όταν προσθέτουμε ή αφαιρούμε ηλεκτρονικά στοιχεία, παραμορφώσεις, όργανα, άποψη στην παραγωγή ή οτιδήποτε άλλο– κάνουμε μια συνειδητή ή προσχεδιασμένη κίνηση. Απλά, όντας ανοιχτοί σε όλα, με ένα ευρύ πεδίο ακουσμάτων και με μια συνεχή όρεξη για νέα πράγματα, χρόνο με το χρόνο εξελισσόμαστε: αλλάζουμε, πειραματιζόμαστε, κάνουμε εν ολίγοις ό,τι μας κατέβει. Θέλουμε όμως να πιστεύουμε ότι, παρά τις όποιες αλλαγές παρατηρεί κανείς στον ήχο μας και στην παραγωγή, ο βαθύτερος χαρακτήρας της μπάντας μένει σταθερός.
Από πού αντλήσατε έμπνευση για τα καινούργια σας κομμάτια;
Από την ελληνική πραγματικότητα, από την περσινή περιοδεία για το End Is Near, από τη Μεγάλη Εβδομάδα, από τις ιουδαϊκές δοξασίες, από την Αντιγνώση της Ζωγράφου, από τη Μάνη και τον ελληνικό Νότο γενικότερα, από τον Johnny Cash, τους Doors, τον Αττίκ, τον Som Tawyer, από τις οικογένειές μας, από τον φόβο και την παράνοια στην Αθήνα.
Πόσο εύκολο βρίσκετε το να ζεις και να δημιουργείς στη σημερινή Ελλάδα;
Αι συνθήκαι είναι αντίξοαι, αλλά θα τα καταφέρουμε! Όσο δύσκολο είναι πλέον να επιβιώσει κάποιος που εμπορεύεται τυρί και ψωμί, τόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει κι ένας καλλιτέχνης, ο οποίος δημιουργεί. Το επιχειρείν και το δημιουργείν στην Ελλάδα βρίσκεται υπό διωγμό, πρώτα από όλα από το κράτος το ίδιο. Ερχόμενοι σε επαφή με τους μηχανισμούς του να διαθέτεις το έργο σου στον κόσμο σε πρακτικό επίπεδο, διαπιστώνουμε ότι όλα στην Ελλάδα έχουν δομηθεί έτσι ώστε να ανθεί το μαύρο χρήμα, το λάδωμα και η συντεχνιακή νοοτροπία όσων κατέχουν την εξουσία. Είναι βαθιά και ιστορικά τα αίτια της δυσλειτουργίας αυτής της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Άλλο να το ξέρεις γενικά και άλλο να το βιώνεις από πρώτο χέρι... Μετά είναι και τα ηθικά και τα ψυχολογικά ζητήματα, τα οποία προκύπτουν όταν παλεύεις με το τέρας που λέγεται ελληνική πραγματικότητα. Ευτυχώς υπάρχει το καλοκαίρι και σε κάνει να τα ξεχνάς όλα.
Είστε από τα συγκροτήματα τα οποία ζήσατε την «έκρηξη» της αγγλόφωνης σκηνής. Πώς βλέπετε τα πράγματα τώρα; Έχετε ξεχωρίσει κάποιο καινούργιο όνομα;
Καταρχήν να πούμε ότι η «έκρηξη» της σκηνής ήταν δυστυχώς «εσωτερική» και περιορίστηκε σε ένα αυτιστικό αναμάσημα κάποιων ονομάτων, χωρίς να καταφέρει να ανοίξει προς το ευρύτερο κοινό. Δηλαδή ήταν μια υπόθεση μεταξύ μας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ίσως η κρίση που ήρθε και τα πάγωσε όλα, ή επειδή τα ονόματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη –και τα μέσα τα οποία προωθούσαν τη συγκεκριμένη σκηνή– απεδείχθησαν αδύναμα στο να προσελκύσουν νέο αίμα. Ή μήπως επειδή οι μουσικοί στο κοινό της κάθε συναυλίας ήταν περισσότεροι από τους απλούς μουσικόφιλους και οι φαγωμάρες μεταξύ τους απέκλειαν κάθε έννοια «σκηνής»; Όπως έλεγε ο Πανούσης στη δεκαετία του 1990 ότι οι έμποροι ναρκωτικών στα σχολεία ήταν περισσότεροι από τους μαθητές, όπως είχε συμβεί με την υποκριτική τέχνη στα τέλη του 1990 –όταν όλοι θέλανε να γίνουν ηθοποιοί επειδή ο Παπακαλιάτης είχε κάνει εκείνο το σήριαλ– έτσι κι αυτή η «έκρηξη», με περισσότερες ελληνικές μπάντες στο MySpace απ’ ότι ιταλικές ή γερμανικές, ξαφνικά έφερε έναν πανζουρλισμό και μια αμετροέπεια. Η οποία, όπως φάνηκε, ξεφούσκωσε χωρίς να καταφέρει να δημιουργήσει μια αξιόλογη βάση στο κοινό, που μάλλον έχασε το ενδιαφέρον του και συρρικνώθηκε γρήγορα. Αυτή τη στιγμή φαίνεται πάντως να έχει γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να εντοπίσει κανείς τις αξιόλογες δημιουργίες –πραγματικά είναι αρκετές και πολύ περισσότερες από τότε. Είναι πιο ώριμες πλέον οι μπάντες, αν και η συγκυρία είναι η χειρότερη για όλους.
Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε για τις επόμενες κινήσεις σας;
Προς το παρόν θα επικεντρωθούμε σε αυτή την κυκλοφορία, σε κάποιες συναυλίες μέχρι το καλοκαίρι, κάποια remix που ετοιμάζονται από φίλους και ό,τι άλλο προκύψει. Το καλοκαίρι –εκτός απροόπτου– θα ξεκινήσουμε ή μάλλον θα συνεχίσουμε την παραγωγή του νέου άλμπουμ, το οποίο ελπίζουμε να είναι έτοιμο μέχρι τα Χριστούγεννα.
