Μετά από ένα εξαιρετικά άνισο "Thirteen Tales from Urban Bohemia" που βάδιζε μάλιστα στα γνώριμα για εκείνους μονοπάτια Stones, Velvets, ο-Bowie-συναντά-Iggy Pop, αλλά και μία δημοτικότητα που πλέον τους έχει εκτινάξει σε εκτός του χώρου στον οποίο κινούνται ύψη, οι Dandy Warhols επιστρέφουν με ελαφρώς διαφοροποιημένη ρετρό διάθεση.
Έχοντας αφήσει στην άκρη τις Stones εμμονές τους, αλλά και ξεκαθαρίζοντας ακόμη περισσότερο πόσο λατρεύουν τον David Bowie -και μάλιστα σε διαφορετικές φάσεις του- οι Dandies στρατολογούν τον Tony Visconti (Bowie, T-Rex) και τον Nick Rhodes (Duran Duran) στην παραγωγή, προσθέτοντας μια ξεκάθαρη 80s χροιά. Αν συνυπολογίσουμε και την παρουσία του Nile Rodgers των Chic, αλλά και κάτι φωνητικά του Simon LeBon, έχουμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παρουσίες, που αφήνουν ξεκάθαρα το σημάδι τους στο 'Welcome to the Monkey House'.
Μην φανταστείτε καμία τρομερή επίδειξη νέων ηχητικών ευρημάτων σε ένα άλμπουμ που έχει φτιαχτεί για να πουλήσει εκατομμύρια, απλά αυτή τη φορά το electro παίρνει την εκδίκησή του από τις συνήθεις (και τις περισσότερες φορές, αποτυχημένες, μέχρι τώρα) ψυχεδελικές αναφορές τους. Ο Courtney Taylor-Taylor την έχει καταβρεί με το νέο του φωνητικό παιχνίδι (falsetto) και η μπάντα δείχνει να διαθέτει ακόμα δύο-τρία μεγάλα hits στο τσεπάκι της, με μπροστάρη το "You Were The Last High", το οποίο γράφτηκε μαζί με τον Evan Dando. Ολοφάνερες εδώ οι επιρροές από τον Bowie και το ίδιο επιχειρεί να κάνει και με άλλο ένα κλώνο του "Ashes To Ashes", το "I Am Sound".
Aπό εκεί και πέρα υπάρχουν τυπικές ευάκουστες Dandies συνθέσεις ("We Used To Be Friends", "Plan A"), ντισκοτροπικές χορευτικές ασκήσεις αλά Felix Da Housecat που σε ξεσηκώνουν σε χορό ("Dope (Wonderful You)"), αλλά και χαβαλετζίδικες electro στιγμές, όπως το "I Am A Scientist", με programming εξόφθαλμα ανασυρμένο από τα 80s και μπάσο "δανεισμένο" από το "Bad" του Michael Jackson.
Επ'ουδενί -και αυτή τη φορά- δεν καταφέρνουν να μας δώσουν μία ολοκληρωμένη δουλειά χωρίς τη συνήθη κοιλιά (και το contrast είναι μεγάλο, αφού τα μισά κομμάτια εδώ φαντάζουν πτωχοί συγγενείς των υπολοίπων). Τουλάχιστον, όμως, μπορούμε να ισχυριστούμε χωρίς φόβο και πάθος ότι μπόρεσαν να φτιάξουν ένα ...καταναλωτικό άλμπουμ (το πιο εμπορικό τους μέχρι σήμερα) με αρκετή αξιοπρέπεια, κάνοντας παράλληλα και το τρέχον κέφι τους, αποτίοντας δηλαδή ένα μεγάλο φόρο τιμής στις διαφορετικές φάσεις του Bowie, μέχρι και τα 80s. Αφήστε που κομμάτια σαν τα "We Used To Be Friends", "Plan A", "I Am A Scientist". "The Dope (Wonderful You)", "Heavenly" και φυσικά το ραδιοφωνικό single της χρονιάς μέχρι τώρα, "You Were The Last High", είναι το λιγότερο χρυσοφόρα.
