Βάλτε στον κομπιούτερ σας το πρώτο δισκάκι αυτού του διπλού cd και διαπιστώστε ότι δεν μπορείτε να το αντιγράψετε. Βάλτε το δεύτερο και παρακολουθήστε ένα αρκετά μεγάλο σε διάρκεια ντοκιμαντέρ γύρω απ' την ηχογράφηση του δίσκου μαζί με συνεντεύξεις της Luz Casal, δυστυχώς στα Ισπανικά. Εκεί θα την δείτε να επισκέπτεται τα στούντιο της Real World για να μιξάρει το άλμπουμ της με φόντο το ειδυλλιακό τοπίο του Bath. Μετά θα πεταχτεί μέχρι το Παρίσι να δώσει μια συναυλία ενώ το mastering της δουλειάς της θα γίνεται στη Νέα Υόρκη.
Όπως γίνεται αντιληπτό, είτε η Luz είναι μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο στη χώρα της και τα πέριξ, είτε η εταιρία της το έχει βάλει στοίχημα ότι θα την κάνει κάτι τέτοιο. Και μάλλον δεν θα δυσκολευτεί, μιας και η μουσική που τις περισσότερες φορές γράφει η ίδια, είναι ένα εύπεπτο κράμα ποπ μουσικής με πολλά και διαφορετικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με το ηχητικό στυλ της χώρας της αλλά και με ήχους απ' τη Βραζιλία και την ευρύτερη Ευρωπαϊκή μουσική κουλτούρα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην ουσία πρόκειται για την Ηρώ της Ισπανίας, με κομμάτια που κυμαίνονται από αισθαντικές μπαλάντες μέχρι ροκάκια για ξεφάντωμα. Αντίστοιχα, μπορεί να ακούγεται από συμπαθητική έως ξενέρωτη, σαν τη μουσική που διαισθάνεσαι ότι υπάρχει η περίπτωση να ακούσεις σε παραλιακό μπαρ που θέλει να προσθέσει μια σοφιστικέ νότα στο ήδη υπάρχον ντηζαϊνάτο περιβάλλον.
Δεν είναι κακή, ούτε και τίποτε το ιδιαίτερο, και πολύ πιθανόν είναι να κάνει θραύση σ' αυτούς που καταναλώνουν απερίσκεπτα οτιδήποτε τους κάνει έστω και σαν υπόνοια "πολίτες του παγκόσμιου χωριού", άσχετα αν ακόμη πετάνε το άδειο πακέτο από τα τσιγάρα τους έξω από το παράθυρο, ενώ τρέχουν με 220 χιλιόμετρα σ' ένα στενό στην Κυψέλη…
