Το ότι όλο και περισσότεροι Άγγλοι τραγουδοποιοί/τραγουδιστές στρέφονται στον παραδοσιακό Αμερικάνικο ήχο τόσο στη σύνθεση όσο και στο στίχο είναι αν μη τι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον για να κατανοήσουμε πως ορισμένοι άνθρωποι βλέπουν μία άλλη κουλτούρα που ο τύπος και μόνο αυτός έχει φροντίσει να απομακρύνει. Θα μπορούσε ο Αγγλικός τύπος να ήταν για ακόμη μία φορά θέμα μιας δισκοκριτικής αλλά θα προσπαθήσουμε να απέχουμε. Δεν μπορείς φυσικά να απωθήσεις το γεγονός ότι το ντεμπούτο album του James Yorkston έλαβε καλές κριτικές στην πατρίδα του Αγγλία, αλλά μπορείς να το αγνοήσεις. Η εμπιστοσύνη τόσο του φολκ γίγαντα John Martyn όσο και του διάσημου παραγωγού John Peel πάντως προσφέρει κάποιες σανίδες σωτηρίας.
Ακούγοντας το “Moving Up Country” αμέσως αντιλαμβανόμαστε μία απόπειρα του τραγουδοποιού να πλησιάσει το ύφος των Wilco και των Grand Drive, αλλά να επιχειρήσει και τη σύγκριση με τους Αμερικάνους που στο συγκεκριμένο genre (folk/americana/alt. Country) διαπρέπουν. Το ταλέντο υπάρχει, αυτό είναι σίγουρο. Η συνοχή όμως και το ύψος της ποιότητας τραγούδι με τραγούδι αναταράσσεται διαρκώς. Το νωχελικό ξεκίνημα με το “In your hands” είναι λίγο αμήχανο, αλλά η συνέχεια με το “St. Patrick” είναι εντυπωσιακή κυρίως λόγω της μελωδίας της. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι η κορυφή ενός δίσκου που διακρίνει κάποιος ότι έχει αγνότατες προθέσεις αλλά απογοητεύει και κουράζει γρήγορα. Το γράψιμο των στίχων είναι άνω του μετρίου ενώ οι ενορχηστρώσεις (χωρίς κομπιουτερίστικα τερτίπια) είναι όμορφες.
Ο δίσκος αποπνέει μία διαρκή τεμπέλικη ατμόσφαιρα. Προορίζεται περισσότερο σαν backround ακουστικό σύνολο παρά σαν μία συγκεντρωμένη απόλαυση που απαιτεί προσοχή και ευλάβεια. Ο Yorkston χτίζει τα τραγούδια του ξεκινώντας χαμηλόφωνα και στα περισσότερα κρατάει ως έκπληξη ένα peak για το τέλος. Δυστυχώς ή ευτυχώς το “Moving Up Country” είναι από τους δίσκους που απλά γεμίζουν μία δισκοθήκη μένοντας πάντοτε σε ένα χαριτωμένο περιθώριο που δεν διαρκεί όσο θα έπρεπε.
