Αν υπάρχει έστω και μια μπάντα η οποία να κρατά ψηλά τη σημαία της brit pop υπερηφάνειας τα τελευταία αυτά χρόνια της παρακμής της, αυτή είναι οι Clearlake. Με βασικά συστατικά τις όμορφες, γλυκές μελωδίες, τα βρετανοπρεπή φωνητικά, τα έγχορδα να παραμιλούν και τους εκάστοτε διευθυντές ορχήστρας να κρατούν ένα μεγάλο βάρος του παραγόμενου ήχου, η περί ης ο λόγος μπάντα έχει καταφέρει εδώ και 4 σχεδόν χρόνια, από τότε δηλαδή που σχηματίστηκε στο παραλιακό Θέρετρο του Hove, να αφήσει το δικό της στίγμα στη βρετανική μουσική ήδη από την πρώτη της απόπειρα: το σινγκλ Winterlight συντάραξε τους κριτικούς τον Γενάρη του 2000, οι οποίοι το χαρακτήρισαν "μια όχι τόσο μάταια προσπάθεια να συνταιριάξουν ετερόκλητες μπάντες όπως τους Radiohead με τους Pulp και τους Muse με τους Geneva". Πολλοί προεξόφλησαν την μελλοντική αποτυχία του γκρουπ χαρακτηρίζοντας το "one hit wonder" και προς μεγάλη απογοήτευση τους το άλμπουμ "Lido" ήρθε τον Απρίλιο του 2001 να αποσπάσει ενθουσιώδεις κριτικές από πολλά εκδοτικά μέσα, τα οποία χαιρέτισαν τον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη του σχήματος, Jason Pegg, ως εφάμιλλο του συνονόματου του Pierce στις πρώτες εκείνες ένδοξες μέρες των Spacemen 3.
Μετά από ένα εξίσου εντυπωσιακό δεύτερο και τρίτο σινγκλ, "Let Go" (ωραίοι οι James παιδιά, δεν λέω, κι εγώ τους λατρεύω, αλλά αν αποφασίσετε να κλέψετε, κάντε το τουλάχιστον λίγο πιο διακριτικά) και "Don't Let the Cold In", έκαναν μια μικρή παύση για να περάσουν λίγο χρόνο με το fan club τους (το οποίο μάλλον διαθέτει αρκετές ευπαρουσίαστες Αγγλιδούλες!) και κάπου εκεί στα μέσα του 2002 είπαν: "ρε παιδιά, κοντεύουν να μας ξεχάσουν, μήπως θα ήταν λογικό και πρέπον να βγάλουμε κανά καλό τραγουδάκι μπας και ξανασχοληθούν μαζί μας οι κωλοδημοσιογράφοι;" Κάναν τα "κοννέ" τους, πήραν και τηλέφωνο το πάλαι ποτέ σεβαστό μέλος των Cocteau Twins, Simon Raymonde να τους κάνει την παραγωγή και κλείστηκαν στο στούντιο (μαζί με τις προαναφερθείσες Αγγλιδούλες, οι οποίες θα "βοηθούσαν" να περνάνε οι ώρες των ηχογραφήσεων λιγότερο επώδυνα...).
Και εγενετο 'Cedars'! Με το πρώτο άκουσμα οι περισσότεροι θα πιστέψουν ότι το Α και το Ω του άλμπουμ είναι το πρώτο σινγκλ "Almost The Same", το οποίο ο ίδιος ο Jason το περιγράφει ως το πιο "ποπ τραγούδι του δίσκου". Ο γράφων, εκτιμώντας την συνεισφορά των Αγγλίδων που λέγαμε στην δημιουργικότητα του Jason, δεσμεύεται από τώρα ότι θα κοσμεί τη λίστα με τα καλύτερα σινγκλ του 2003: δυο μελωδίες, η μια στο κουπλε κι η άλλη στο ρεφρέν, που σου καρφώνονται στο νου από το πρώτο άκουσμα και που βγαίνοντας από το σπίτι πιάνεις τον εαυτό σου να τις σιγοψιθυρίζει μέχρι ωσότου να φτάσεις στον προορισμό σου. Highly addictive, όπως θα έλεγαν κι οι Άγγλοι...
To άλμπουμ δεν σταματά επουδενι εδώ βέβαια: Το "The Mind That Is Evil" έχει μια έντονα ανατολίτικη χροιά στα έγχορδα και τα keyboards που θυμίζει κάτι από το "The Cutter" των Echo, το "Wonder If The Snow Will Settle" είναι η καλύτερη συντροφιά για κάποιον που βρίσκεται σε ένα σπίτι αποκλεισμένο από τα χιόνια, το "Can't Feel A thing" προορίζεται μάλλον για το δεύτερο σινγκλ του άλμπουμ, το "Treat Yourself With Kindness" ίσως και να πρόκειται για αποκύημα μιας ινκόγκνιτο συνεργασίας Morrissey and Marr, το "Come Into The Darkness" έχει αλήτικο attitude και βρώμικες Νιλγιανγκ-κικες κιθάρες (ποτέ τους δεν έκρυψαν την εκτίμηση τους για τον Καναδό, άλλωστε η διασκευή τους στο "Cinnamon Girl" κοσμεί το b-side του σινγκλ "Let Go") , ενώ τα "I'd Like To Hurt You", "It's All Too Much", "Just Off The Coast" και "Keep Smiling" συγκαταλέγονται στις πιο αδύναμες στιγμές του lp, χωρίς αυτό να μειώνει την γενικά καλή γεύση που αφήνει στα αυτιά.
Αν αυτές οι Αγγλιδούλες καναν λίγο καλύτερη "δουλειά", ίσως τώρα να μιλάγαμε για τον πρώτο μεγάλο βρετανικό δίσκο του 2003...
