H χαρά του κριτικού είναι οι The Low Frequency In Stereo. Πίσω από το παραδοσιακό setup μπάσου, κιθάρας, drums, φωνής, με την προσθήκη ενός εκκλησιαστικού οργάνου κρύβεται μια κλασική post-rock μπάντα (ναι, φτάσαμε σ'αυτό το σημείο!), για την οποία -ηχητικά τουλάχιστον- δεν έχεις να πεις και πάρα πολλά, ούτε αναγκάζεσαι να μπλεχτείς σε δαιδάλους εκφράσεων προκειμένου να περιγράψεις το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο: τη μουσική.
Αν και δεν έχουμε και ιδιαίτερα στοιχεία γι' αυτούς, γνωρίζουμε ότι "γεννήθηκαν" το 2000 στη Νορβηγία, αλλά τώρα μαθαίνουμε ότι έχουν ως έδρα την Κοπεγχάγη. Κάποιες βινυλιακές κυκλοφορίες, κάποια mp3 στο mp3.com, συνθέτουν το -προ του παρόντος ντεμπούτο- παζλ της μπάντας, που μάλλον δεν έρχεται για να ταράξει τα ευρωπαϊκά νερά, πέρα από την ανομολόγητη χαρά για μία ακόμα τίμια post-rock μπάντα που παίζει εξίσου καλά (αλλά όχι εμπνευσμένα) με τους Mogwai και που κομίζει την κληρονομιά των loud/quiet περασμάτων σε διαφορετικά κάθε φορά tempo που παραμένουν σταθερά και επιτηδευμένα μονότονα όσο διαρκούν.
Έτσι λοιπόν θα δούμε τις jazz οσμές διάσπαρτες, το "τα-σπάω-όλα" παίξιμο (ιδιαίτερα στο "Large Truck F.H.L.") και πιο uptempo, indie rock, ραδιοφωνικές στιγμές, όπως το προηγηθέν single "Die Electro Voice". Η μοναδική όμως σημαντική έκπληξη θα έρθει στις ψυχεδελικές απολήξεις του "Atdreides", ό,τι πιο κολλητικό υπάρχει στις εννιά συνθέσεις του δίσκου αυτού.
Έχω την εντύπωση ότι η δυναμική αυτής της μπάντας δεν μπορεί παρά να απελευθερωθεί πλήρως ζωντανά. Γι' αυτό εγγυάται το στιβαρό και σίγουρο παίξιμό τους, η μαγκιά τους να ξεφεύγουν όταν πρέπει, το βαρύ μπάσο και η τελευταία μας μανία ως indie rock λαού για το συγκεκριμένο είδος. Αν πάλι χρειαστείτε, ως συντροφιά στα albums των Mogwai και Slint, κάτι ομόηχο μα και πιο καινούριο, οι Low Frequency In Stereo -σας το λέμε με βεβαιότητα- είναι από τους καλύτερους στην πιάτσα και αποκλείεται να σας απογοητεύσουν.
