Η πρώτη μου επαφή με το κουαρτέτο των Goldrush έγινε με το σινγκλ τους "Wide Open Sky", μια εξαίσια ποπ σύνθεση που θα μπορούσε κάλιστα να είναι γραμμένη απ' τον Eric Matthews ή κάποιον αντίστοιχο της γνωστής συμμορίας των Αμερικανών βιρτουόζων της ντόπιας power ποπ.
Όντας όμως οι ίδιοι απ' την εύφορη δημιουργικά κοιλάδα της Οξφόρδης, είναι ικανοί να συμπεριλαμβάνουν στα τραγούδια τους, τόσο ψήγματα απ' την ένδοξη μελωδική ιστορία της πόλης τους και κατ' επέκταση της χώρας τους, όσο κι απ' την καταιγίδα των δίσκων που μας έρχονται απ' την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και φέρουν επάνω τους φαρδιά - πλατιά τη στάμπα της americana.
Μια πρώτη ακρόαση μπορεί να μην σας εντυπωσιάσει, μιας και η τραγουδοποιϊα του συγκροτήματος εντάσσεται σε κλασικά, άρα χιλιο-ακουσμένα, μοτίβα. Πιθανόν και επανειλημμένες ακροάσεις να μην καταφέρουν να σας αποκαλύψουν τις αρετές τους, μα τότε το σφάλμα του να μην σας αγγίξουν οι ευαίσθητες και λυρικές τους ιστορίες θα είναι μάλλον δικό σας.
Οι αναφορές τους στους Band ή τους Wilco είναι πασιφανείς, το ίδιο και η προσέγγισή τους σε ένα επίπεδο που καταλαμβάνουν επίσης οι Travis σε κάποιες στιγμές τους ή όλα τα γκρουπ που ηχογραφούν σε μια ετικέτα όπως η Loose για παράδειγμα. Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε εύκολα να τους πετάξετε σε μια γωνία ή να επωφεληθείτε από καταπληκτικά κομμάτια σαν το "Best Intentions" ή το "Pioneers" και να συναντήσετε έτσι καινούργιους συναισθηματικούς συντρόφους.
