Τελικά είχαν δίκιο οι αγαπημένοι μου Ιταλοί όταν μου έλεγαν μερικούς μήνες πριν έρθουν στο An club πως δεν ανήκουν στην post-rock σκηνή. Το παρον ep το δείχνει ξεκάθαρα. Πλησιάζουν την ποπ τραγουδοποιϊα, εκφράζοντας -ακόμα- τις μελωδίες τους ως επί το πλείστον ορχηστρικά.
Πιο λιτοί από το ντεμπούτο άλμπoυμ τους, The Rise and Fall of Academic Drifting, παρουσιάζουν εδώ ένα ζέσταμα για την δεύτερη δουλειά τους, με την οποία φαίνεται ξεκάθαρη η διάθεση να εξελίξουν τον ήχο τους.
Δυστυχώς, λείπουν οι συναισθηματικά φορτισμένες κιθαριστικές εξάρσεις, που χαρακτήριζαν τον ήχο τους στο πρώτο άλμπουμ. Είναι πιο συγκρατημένοι και προοδευτικά πια φτάνουν στην έκφραση της φόρτισης. Οι κιθάρες τους ονειρικές και ταξιδιάρικες, που και που μπερδεύονται με ηλεκτρονικούς ambient ήχους και δημιουργούν ένα δεμένο και εμπνευσμένο αποτέλεσμα.
Το πρώτο track θα μπορούσε να είναι ένα πολύ όμορφο ποπ κομμάτι, με τα συμπαθητικά γυναικεία φωνητικά της Kaye Brewster. Όμως η άποψη των Giardini για το παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας καταλήγει σε ένα περίεργο και λιτό άκουσμα, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και post-pop.
Η διασκευή τους σε Shannon Wright (Floor Pile) είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και απόλυτα ενταγμένη στο προσωπικό τους ύφος.
Επίσης, δεν κατάφερα ακόμα να δω στο φοβερό υπολογιστή που διαθέτω τα δύο video clips που υπάρχουν στο ep. Nα σημειώσουμε ότι μπορείτε να βρείτε και μία διαφορετική μίξη στο Pet Life Saver από το Rise and Fall..., από τον c-kid.
Ακόμα κι αν δεν τους έχετε γνωρίσει μέσω του θαυμάσιου Rise and Fall..., το The Soft Touch ep είναι μία πολύ καλή αφορμή για να μπείτε στον ονειρικό κόσμο των Giardini di Miro...
