Αν έπρεπε να διαλέξουμε ένα group το οποίο να πρεσβεύει το 'τέλος μουσικών κινημάτων' (κατά το τέλος των ιδεολογιών, της ιστορίας κλπ) αυτό σίγουρα θα ήταν οι Jackie O Motherfucker. Καταφέρνουν μέσα από τους ανεξίτηλους αυτοσχεδιασμούς τους και τις δαιδαλώδης συνθέσεις τους να αγγίζουν καθένα από τα μουσικά ιδιώματα του παρελθόντος και να το διαβρώνουν συνεχώς μέχρι να περάσουν στο επόμενο.
Στο Change κανείς δεν περίμενε να συμβεί κάτι το διαφορετικό, όσο και αν ο τίτλος του αρχικά σε βάζει σε υποψίες. Ακόμα και όταν το Everyday ανοίγει τον δίσκο με ακουστικά riffs, φυσαρμόνικα και φυσιολογικούς στοίχους, κανείς υποψιασμένος ακροατής δεν πιστεύει ότι θα ακολουθήσει ένας folk δίσκος. Ούτε και η slide κιθάρα στην εισαγωγή του Sun Ray Harvester πείθει ότι θα ακούσουμε μια blues μπάντα. Όσο και αν το σημείο εκκίνησης είναι πολλές φορές προφανές, η κατάληξη παραμένει άγνωστη μέχρι το τέλος.
Έτσι, φτάνοντας στο 777, το τρίτο πρακτικά κομμάτι, δεν αργούν να έρθουν τα οργανικά κρεσέντο (βλέπε post rock) αλλά κυρίως οι free jazz αυτοσχεδιασμοί. Εδώ είναι που η χαοτική μουσική των JOMF ξεπροβάλει πλέον σε όλο της το μεγαλείο και σε καλεί να μπεις στο ηχητικό trip όπως θα έκανε μια progressive μπάντα του παρελθόντος ή ένας τωρινός post rock καλλιτέχνης. Άλλωστε και μορφολογικά να το δεις, σε αυτά τα ιδιώματα παραπέμπουν οι μακροσκελείς συνθέσεις τους.
Οι υπόκωφοι ήχοι στο Feast Of The Mau Mau που ακολουθεί καταλήγουν σε ένα επιβλητικό σόλο από το σαξόφωνο το οποίο σου προξενεί ρίγος, ενώ το Fantasy Hay Co-Op που κλείνει το βινύλιο ακούγεται σαν να τζαμάρει ένα group της constellation με τον Miles Davis και περιέχει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Στη cd έκδοση υπάρχει άλλο ένα κομμάτι, το Breakdown, το οποίο δεν είναι παρά ένα διαρκές rock τζαμάρισμα, με το οποίο φτάνει το Change αισίως στα 70 λεπτά, κάτι που θα ευχαριστήσει τους φίλους τους αλλά θα κουράσει ελαφρώς τους μη μυημένους.
Κάπου όμως ο υπέρμετρος ενθουσιασμός και οι μεγαλεπήβολες διαθέσεις των JOFM τους οδήγησαν σε ένα δίσκο που δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις σε όλη τη διάρκεια του. Αν όμως το αφιερώσεις αρκετό χρόνο και ακούσματα αρχίζει να ξετυλίγει μπροστά σου τη μαγεία του και αν έλειπαν κάποιες ολίγον χαλαρές στιγμές, κυρίως στα πρώτα δυο (εισαγωγικά κατά τα φαινόμενα) κομμάτια, θα μιλάγαμε για ένα αριστούργημα.
