Μην αρχίζετε να μου ξενερώνετε στο άκουσμα του χαρακτηρισμού "power-pop". Οι Superdrag αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τα group που μπορεί να δείχνει ότι παίζει αρκετά κοντά στη φόρμουλα και να μην επιδιώκει να φέρει τα πάνω-κάτω στη μουσική, ελάχιστες μπάντες όμως σήμερα διαθέτουν και αρκετή γνώση της εγκυκλοπαίδειας της μουσικής, αλλά και ένα τόσο γεμάτο σακούλι με μελωδίες που σου εντυπώνονται αμέσως στο μυαλό.
Ο συνδυασμός pop και rock 'n' roll της τέταρτης δουλειάς τους (το ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 1996 και είχε τίτλο Regretfully Yours) βρίσκεται στα καλύτερά του, τουλάχιστον αν όχι εμπορικά (ίσως και δικαιολογημένα να τους άφησε η Elektra Records το 1998, μετά το καλό "Head Trip in Every Key" -η μπάντα από το προηγούμενο album έχει καταφύγει στην ανεξάρτητη Arena Rock Recordings- καθώς ακόμα και τώρα είναι αμφίβολο αν θα της χαρίσουν το μοναδικό που επιζητά μια εταιρία τέτοιου μεγέθους: Πολλά λεφτά), σίγουρα σε κέφι, συνθέσεις και πιο διευρυμένα ακούσματα.
Το group δεν ακούγεται ούτε ως Teenage Fanclub, ούτε ως Weezer, ούτε Fountains of Wayne. Βρίσκεται κάπου στη μέση, με δυνατές, fuzzy κιθάρες, Beach Boys αρμονίες, λίγο από country αλά Gram Parsons, pedal steel εκπλήξεις και garage band αίσθηση.
Το κέντρο όλων είναι φυσικά ο γενικότατος χαρακτηρισμός ...power-pop.
Ακούστε λοιπόν κομμάτια σαν το "Feeling Like I Do" (παρά το έντονο άρωμα των Blue Oyster Cult), το "Baby Goes To 11", όπου βρίσκουμε τον Pollard, τον frontman των Guided By Voices στα δεύτερα φωνητικά, το ξεσηκωτικό "The Staggering Genius" και κατόπιν εντρυφείστε πλήρως στο "τελευταίο κάλεσμα" των Superdrag, που είναι και το κορυφαίο τους μέχρι τώρα.
