Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, οι Abbie Gale «έχουν χαρακτηριστεί δίκαια ως ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της εγχώριας indie μουσικής σκηνής». Μέσα σε μία μόνο πρόταση, το εν λόγω κείμενο καταφεύγει σε δύο εξίσου προβληματικές λέξεις προκειμένου να μιλήσει για το πατρινό σχήμα, την έννοια «indie» και τον επιθετικό προσδιορισμό «καλύτερα», απηχώντας, κατά τη γνώμη μου, μια τάση του pop/rock μάρκετινγκ της δεκαετίας του 1980. Ωστόσο, μέσα στη σύγχυση των λέξεων, οι Abbie Gale βρίσκονται πράγματι κοντά σε ό,τι εννοεί το δελτίο. Και θα βρίσκονται ακόμα πιο κοντά, αν εστιάσουν στο εξής σε κάτι πολύ βασικό (βλέπε παρακάτω).
Το πρώτο στοιχείο που τοποθετεί τους Abbie Gale στους «καλύτερους» είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν τη μουσική τους. Άλμπουμ σαν το No Inspiration αποδεικνύουν πως υπάρχουν στην Ελλάδα καλλιτέχνες που δεν έχουν τη μουσική ως ένα απλό χόμπι μέσω του οποίου εκφράζονται για να περνούν την ώρα τους και, επίσης, ότι δεν είναι όλοι οι μουσικοί επαγγελματίες –με την έννοια της συνεχούς παραγωγής έργου χωρίς καμία έγνοια για την ποιότητά του. Αντί να βγάλουν ένα βεβιασμένο άλμπουμ μετά το συζητημένο 2, οι Abbie Gale περίμεναν τρία χρόνια. Οι λόγοι δεν μας απασχολούν. Ειδικά εφ’ όσον στο, κατ’ ευφημισμό, No Inspiration διακρίνονται ευθύς εξ’ αρχής δύο θετικά: α) υπάρχει σημαντική μουσικοσυνθετική εξέλιξη σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, και β) πρόκειται για ένα τελείως σύγχρονο άκουσμα.
Σε σχέση ειδικά με το 2, τα εύπεπτα ποπ κομμάτια είναι πολύ περιορισμένα (βλέπε “Mind The Gap” και “Terry Torry A List”). Το μεγαλύτερο βάρος έχει αντίθετα πέσει στην αρμονία –στις μελωδικές δηλαδή εναλλαγές της μουσικής. Τραγούδια έτσι όπως τα “Made From Crystal”, “Born To Be A Star” και το καταπληκτικό “When” απορρέουν κιθαριστικά riff χωρίς φλυαρίες και με συχνή χρήση διαστημάτων ημιτονίου, με την εξέλιξη της μελωδίας να παραπέμπει στα σύγχρονα συγκροτήματα της 4AD. Το μουσικό ύφος του NoInspiration είναι δε καθαρά nu gaze, ένα κράμα δηλαδή shoegaze συνδυασμένο με ποικίλα ηλεκτρονικά ή heavy rock στοιχεία, στο οποίο κυριαρχούν οι πολύπλοκες αρμονίες και τα επαναλαμβανόμενα φωνητικά –βλέπε χαρακτηριστικά το “Say”. Σημαντική εξέλιξη παρατηρείται όμως και στις μπασογραμμές, που ξεπερνούν το ρυθμικό μοτίβο των δεκάτων έκτων σε μία νότα, παρουσιάζοντας πλήθος παρεστιγμένων φθογγοσήμων. Και, ταυτόχρονα, αποδίδουν τη μελωδικότητα του οργάνου (When”, “Love For Seaguls”).
Εκτός από κάποιες μικροατέλειες του ήχου –όπως για παράδειγμα την παραμόρφωση της φωνής στο 2:40 στο “Terry Torry A List”– εντοπίζω όμως και δύο κύρια αρνητικά στοιχεία, τα οποία θα πρέπει να προσέξουν περισσότερο οι Abbie Gale. Καταρχήν, οι μελωδίες της φωνής αποδεικνύονται αρκετά στατικές, με αποτέλεσμα να βλέπουμε την τελευταία να χάνεται συχνά σε μελωδικές επαναλήψεις, αποτυγχάνοντας έτσι να υποστηρίξει τους στίχους (για παράδειγμα στο “Mind The Gap”). Έτσι βέβαια δουλεύει η συνταγή του nu gaze, ωστόσο το φωνητικό εύρος της τραγουδίστριας δείχνει αρκετά πλούσιο για να μην αξιοποιείται κατάλληλα.
Πιο σοβαρό πάντως είναι το δεύτερο αρνητικό: όσες φορές και να ακούσει κανείς το NoInspiration των Abbie Gale, δεν μπορεί να εντοπίσει το χαρακτηριστικό του συγκροτήματος ή, πιο συγκεκριμένα, τι είναι αυτό που τους διαφοροποιεί από άλλα nu gaze συγκροτήματα. Όσο σημαντική και αν είναι η μουσικοσυνθετική εξέλιξη την οποία δείχνουν ξεκάθαρα εδώ, οι μελλοντικές τους δουλειές θα πρέπει να εστιάσουν στο στοιχείο του χαρακτήρα. Έτσι ώστε να δικαιολογούνται και τα γραφόμενα του δελτίου τύπου, ως προς την ουσία τους αν όχι ως προς την επιλογή των λέξεών τους.
