Επιστροφή στο αγγελοπουλικό κινηματογραφικό περιβάλλον για την Ελένη Καραΐνδρου, η οποία, πέντε χρόνια μετά το Λιβάδι Που Δακρύζει, υπογράφει εδώ τη μουσική για τη «συνέχεια» αυτού, τη Σκόνη Του Χρόνου. Φτιάχνοντας ένα από τα ομορφότερά της, νομίζω, soundtracks για τη δεκαετία που διανύουμε. Μετά από τόσα χρόνια επιτυχημένης συνεργασίας, είναι φυσικό ότι η Καραΐνδρου γνωρίζει πολύ καλά τις μουσικές απαιτήσεις μιας ταινίας του Αγγελόπουλου – οι οποίες ήταν και παραμένουν υψηλές, καθώς (με τον τρόπο τους) αποτελούν συχνά ενοποιητικό στοιχείο της πλοκής. Ειδικά για μια ταινία όπως η Σκόνη Του Χρόνου, που ξεκινά με τον θάνατο του Στάλιν στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. το 1953 και καταλήγει στην πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 παίζοντας στο ενδιάμεσο διαρκώς με το παρόν και το παρελθόν, αλλά και με (γνώριμα) αγγελοπουλικά μοτίβα: εξορία, σύνορα, Αριστερά. Όλος αυτός ο καμβάς προτάσσει αιτήματα άλλοτε για πιο συγκινησιακά φορτισμένες μελωδίες, άλλοτε για δραματικότητα και άλλοτε για συνθέσεις με κάποια στοχαστικότητα.Απαιτήσεις στις οποίες βρήκα πως η μουσική της Καραΐνδρου ανταποκρίθηκε θαυμάσια, καταθέτοντας ένα soundtrack το οποίο και την ταινία συνοδεύει περίφημα, αλλά και εκτός αυτής λειτουργεί ως ένα πλούσιο άκουσμα: και σε πολλαπλές ακροάσεις αντέχει και ομορφότερο σου φαίνεται ακρόαση με την ακρόαση, δίνοντάς σου την ευκαιρία να ανακαλύψεις ολοένα και περισσότερες «γωνιές» του. Απομακρυνόμενη από τη συμφωνική αίσθηση της Ελεγείας Του Ξεριζωμού ή τις πιο ελληνικές μελωδικές ανησυχίες που χρειαζόταν το τηλεοπτικό 10, η Καραΐνδρου πλάθει εδώ – με τον γνώριμό της «διαισθητικό» τρόπο ως προς την ανάπτυξη των μελωδιών – ηχοχρώματα με νοσταλγικό περιεχόμενο, οικοδομώντας ένα έργο ήρεμο στην επιφάνεια, μα γεμάτο συναισθηματικές εντάσεις στο βάθος του. Το πιάνο της το συνοδεύουν στη Σκόνη Του Χρόνου όργανα όπως το βιολί, η άρπα, το ακορντεόν, το βιολοντσέλο ή το όμποε, στα οποία η συνθέτρια αφήνει συχνά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με σπουδαία αποτελέσματα πάνω σε ενορχηστρώσεις απολεπισμένες από κάθε τι το περιττό. Επιπρόσθετα, τις ανάγκες του soundtrack για δραματικότητα καλύπτουν τα έγχορδα της Καμεράτα και η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, συνεισφέροντας την απαραίτητη σε σημεία υποβλητικότητα, δίχως να διαταράσσουν τη μινιμαλιστική αισθητική του άλμπουμ.Αναζητώντας στιγμές οι οποίες ξεχώρισαν ιδιαίτερα στο σφιχτοδεμένο σύνολο, θα ήθελα να σταθώ στο “Θέμα Του Χορού” και τις παραλλαγές του – γέφυρα μεταξύ των χρονικών ταξιδιών της ταινίας μεταξύ παρόντος και παρελθόντος – στους όμορφους διάλογους μεταξύ πιάνο και ακορντεόν που ξετυλίγονται στις “Σημειώσεις I” και “Σημειώσεις II”, στο θέμα της “Αναζήτησης” – εντυπωσιακό στη συμφωνική εκδοχή του, συγκινητικό όμως και σε απόδοση ορχήστρας δωματίου – καθώς και στο κομψότατο “Βαλς Δίπλα Στο Ποτάμι”. Κοντολογίς, η Καραΐνδρου αποδεικνύει στη Σκόνη Του Χρόνου όχι μόνο την πλήρη κατοχή των εκφραστικών μέσων που συνδύασε μουσικά με τον κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μα και τη συνεχή, δημιουργική αναμόχλευση αυτών στα πλαίσια της διεθνής πορείας που εδώ και αρκετά πια χρόνια χαράσσει στην ECM του Manfred Eicher.
