Ας μη μπλέξουμε στην ανούσια συζήτηση περί EP ή maxi single, αν και πολύ θα ήθελα, εγκυκλοπαιδικά ρε παιδί μου, να μου εξηγήσει κάποιος τη χρησιμότητα της εν λόγω «ποικιλίας». Επί της ουσίας, πάντως, ορίστε άλλη μια χειροπιαστή απόδειξη της επιτυχίας του Schoolwave. Η πεντάδα των Rosebleed αποτελεί την πρώτη Schoolwave μπάντα που βρίσκει δισκογραφικό συμβόλαιο και μάλιστα χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, αλλά απ’ ευθείας σε μεγάλη πολυεθνική. Πλήρες album αναμένεται με τον νέο χρόνο, υπάρχουν, όμως, τούτα τα τρία τραγούδια του Stories για να μας προϊδεάσουν.Το σχεδόν απολαυστικό του πράγματος με τους Rosebleed είναι το γεγονός πως δεν διακατέχονται από τίποτα ενοχικά σύνδρομα – και να ήθελαν δηλαδή δεν θα τους άφηνε η ίδια τους η μουσική. Είναι παιδιά του Ville Valo και με το ένα ή τον άλλο τρόπο θα αποτίσουν το φόρο τιμής τους, ακόμα και τώρα που προσπαθούν εμφανώς – και καλά κάνουν – να απομυθοποιήσουν τους όποιους ήρωες της εφηβείας τους. Πόση σημασία έχει, άλλωστε, η παλέτα των επιρροών σου, μπροστά στον τρόπο που επιλέγεις να τις διαχειριστείς δημιουργικά; Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έχω βαρεθεί αυτή την ομογενοποιημένη αισθητική της μέσης σύγχρονης indie μπάντας. Για πόσο ακόμα θα επιδίδονται όλοι αυτοί, στον τυφλοσούρτη του ξεζουμίσματος της ευρύτερης post-punk σκηνής, των Smiths και των brit pop 1990s; Όχι πως η περίπτωσή μας απέχει έτη φωτός απ’ τα παραπάνω, αλλά υπάρχει τουλάχιστον μια κάποια διαφοροποίηση, παραπάνω από καλοδεχούμενη κατά τη γνώμη μου.Τώρα, ο εμφανής φόρος τιμής που λέγαμε, αναλαμβάνει χρέη εισαγωγής μας στο Stories. Στο “Until Next Time”, λοιπόν, το «αγαπησιάρικο metal» – άνευ της ποζεριάς - κάνει στάση πάνω απ’ το μεγάλο νησί. Τα keyboards χαϊδεύουνε τους μίνι κιθαριστικούς όγκους, λες και οι Keane το παράκαναν με την παραμόρφωση, απαιτώντας τίμια το airplay, με σημαντική εξαίρεση την υπερβολική προσήλωση του Βασίλη Αυγουστάκη στις φωνητικές στροφές του Valo. Στη συνέχεια, ένα θαλασσινό ακορντεονάκι προλογίζει την αφήγηση του “A Story”, το οποίο λίγο-πολύ πιάνει το αρρωστιάρικο «ραδιοκεφαλικό» σύμπλεγμα από εκεί που το παράτησαν χρόνια πριν οι Muse, για να σηκώσουν λίγο αργότερα την επανάσταση της ηχητικής τους ανεξαρτησίας. Πάντως, υπάρχει έκπληξη και καταφτάνει, αμέσως μετά, μέσω της διασκευής στο “Blue Velvet”. Η γνώριμη, μεταξένια του αίσθηση κάνει αρχικά την εμφάνισή της, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πως πρόκειται να ξεχάσει το ίδιο της το όνομα, μέσα σε μια κυματοειδή βουή από riffs, που για πρώτη φορά ενώνουν πειστικά, δίχως να ξεχωρίζουν οι ραφές, όλα τα κομμάτια των Rosebleed καταβολών. Συμπερασματικά, οι πέντε τους βρίσκονται ακόμα στον δρόμο. Πειραματίζονται με βάση τα ακούσματά τους και δείχνουν να προσπαθούν ακόμα να μορφοποιήσουν τον προσωπικό τους ήχο, ο οποίος είναι παρών αλλά όχι ακόμα στην πρώτη γραμμή. Αναμένουμε, λοιπόν, το πρώτο τους album.
