Ακόμα ένας νέος τραγουδοποιός με καταγωγή από την Κρήτη μας συστήνεται με το album Πότε Πικρός, Πότε Γλυκός. Ο Μάνος Παπαδάκης γράφει τη μουσική και τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια, ενώ είναι κι ο βασικός ερμηνευτής, διαθέτοντας μια όμορφη, ζεστή φωνή, η οποία προκαλεί αβίαστα το ενδιαφέρον του ακροατή. Η εκκίνηση του album είναι αρκούντως εντυπωσιακή: απ' το πρώτο κιόλας κομμάτι με τίτλο "Γυναίκα", που με πολύ λιτό τρόπο και με το βιολοντσέλο του Hansen Somen να κυριαρχεί, στήνεται μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα. Εντύπωση η οποία ενισχύεται απ' το τραγούδι που ακολουθεί με τίτλο "Απόψε", ένα μακρόσυρτο «νυχτερινό» blues, αλλά και το "Πότε Γλυκός, Πότε Πικρός" που ακολουθεί και ανεβάζει κάπως τους τόνους με την ηλεκτρική του διάθεση. Η συνέχεια δυστυχώς δεν είναι εξίσου πετυχημένη. Το "Προσφυγοπούλι", με τη συμμετοχή του Χαράλαμπου Γαργανουράκη, είναι η, μάλλον αναπόφευκτη, αναφορά του Παπαδάκη στην κρητική μουσική παράδοση. Και, χωρίς να είναι κακό τραγούδι, μοιάζει εκτός κλίματος, ενώ θεωρώ ότι χαλάει αναίτια την υφολογική ενότητα του album. Το "Ηλεκτρικό", απ' την άλλ,η αποτελεί μια σίγουρα ατυχή στιγμή τόσο μουσικά, όπου ο συνδυασμός της λύρας με τις ηλεκτρικές κιθάρες δημιουργούν έναν ανούσιο θόρυβο, όσο και στιχουργικά. Δεν ξέρω σε ποιο κείμενο του Καζαντζάκη μπορεί να βασίστηκαν (όπως γράφεται στο cd), αλλά στίχοι όπως «είσαι το ηλεκτρικό μου ρεύμα/ και είμαι μια φτηνή εγκατάσταση/ αν κοπείς χάθηκα» κάθε άλλο παρά εντυπωσιάζουν… Και μιας ο λόγος για τους στίχους ερχόμαστε στο πιο αδύναμο κομμάτι της τραγουδοποιίας του Παπαδάκη. Ακόμα και σε περιπτώσεις όπου επιλέγεται ένα ενδιαφέρον θέμα (όπως στα τραγούδια "Κυρία Μαρία" και "Ανήσυχος"), το αποτέλεσμα προδίδεται από την «άγουρη» στιχουργική διαπραγμάτευση. Απ' την άλλη, μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί ότι σε καλύτερους, από τεχνικής άποψης στίχους η μελοποίηση του Παπαδάκη είναι αρκετά ικανοποιητική, π.χ. στο "Θαλασσινό" με τους α-λα-Καββαδία στίχους του Στέλιου Μπικάκη.Σε γενικές γραμμές το Πότε Πικρός, Πότε Γλυκός είναι ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο που φανερώνει αρκετές από τις ικανότητες του Μάνου Παπαδάκη -που υποστηρίζονται απ' τις εξαιρετικές ως επί το πλείστον ενορχηστρώσεις - αλλά και κάποιες αδυναμίες. Οι οποίες, εφόσον εξαλειφθούν, είναι φανερό ότι αφήνουν χώρο για κάτι καλύτερο στο μέλλον απ' αυτό το ενδιαφέρον, αλλά άνισο album.
