Η κιθάρα και το φλάουτο - μαζί με το βιολί - είναι τα αγαπημένα μου όργανα. Αυτά που βγάζουν τον πιο κοντινό στο αυτί μου ήχο και που δύνανται να με συντροφέψουν καθ’ όλη την διάρκεια μιας ημέρας, ανεξαρτήτως διάθεσης. Η έμπειρη φλαουτίστρια Στέλλα Γαδεδη κι ένας εκ των κορυφαίων –μαζί με τον Βαγγέλη Μπουντούνη - εγχώριων κιθαριστών, ο Κρητικός Γιώργος Μουλουδάκης προσεγγίζουν έργα κλασικών συνθετών άλλοτε με σεβασμό κι άλλοτε με το απαραίτητο θράσος, καταφέρνοντας και στις δυο περιπτώσεις να βγάλουν ασπροπρόσωπους τους τεθνεώτες μουσουργούς. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε – πρόκειται για δυο τεχνικά αρτιότατους μουσικούς. Το μαύρων αποχρώσεων Ριo Ντε Τζανέιρο του Βραζιλιάνου Χέιτορ Βιλλαλόμπος (ποιος δεν έχει ανατριχιάσει με το κορυφαίο του έργο Bachianas Brasileiras;), οι Γυμνοπαιδιές του Ερικ Σατιέ, ένα από τα μουσικά κομμάτια που επηρέασαν όσο τίποτα άλλο το νεορομαντικό κίνημα του Εικοστού Αιώνα, τα Αργεντίνικα βαλσάκια του Αστόρ Πιατσόλα, οι κιθαριστικές ζωγραφιές του Σεβιλιάνου κιθαρίστα Αλόνσο Μουντάρα (τον οποίο ο μεγάλος συμπατριώτης του Άντρες Σεγκόβια θεωρούσε ως τον σημαντικότερο οργανοπαίχτη του 16ου αιώνα), το Μονφόρ Λ’ Αμορί του Μορίς Ραβέλ, ενός κατά την γνώμη μου υπερτιμημένου μουσικού (που με σημερινά κριτήρια θα αποκαλούσαμε one hit wonder, αφού όλος ο κόσμος τον θυμάται ως τον Συνθέτη του Μπολερό και μόνο), η Λα Ρομανέσκα του έτερου Ισπανού κιθαρωδού Φερνάντο Σορ, ένα κομμάτι του οποίου είχε παίξει κι ο γράφων στις εξετάσεις της κιθάρας εν ετει 1991, μια Πόλκα του πιο βλάσφημου μουσουργού του περασμένου αιώνα, του Ρώσου Ιγκορ Στραβίνσκι και το Τριαντάφυλλο του Μάνου Χατζιδάκι. Αυτά είναι μερικά από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από ένα σύνολο 18 συνθέσεων, τα οποία ερμηνεύονται με την συνοδεία φωνών από παιδιά που παίζουν, περαστικών στην Βαρβάκειο Αγορά και του τρένου που μπαίνει ήρεμα στο σταθμό του Θησείου, δίνοντας στην συλλογή τον χαρακτήρα μιας ταξιδιάρας ψυχής που πασχίζει να ενταχθεί σε αστικές νότες και να ψυχανεμιστεί τις ομορφιές της πόλης που ζούμε και δημιουργούμε, ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται χωμένες σε μέρη δυσπρόσιτα στο απλό μάτι. Εξ’ ου κι ο τίτλος της συλλογής: City 1. Η συλλογή αυτή δεν απευθύνεται σε μια ειδική κατηγορία ακροατών. Απευθύνεται σε όλους όσοι αγαπούν την καλή μουσική –ακόμη κι όταν αυτή τα «έχει τα χρονάκια της». Οι ήχοι περασμένων αιώνων απλώνουν το χέρι με σαγήνη. Από εκεί και πέρα έγκειται στον ψυχισμό του καθενός να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Μεγάλης Μουσικής. Έχω την εντύπωση ότι ο Μike Scott θα τη λάτρευε… Στα συν και το εξαιρετικά καλαίσθητο εξώφυλλο και το booklet που συνοδεύει το cd, με μερικά εξαιρετικά καλογραμμένα κείμενα σχετικά με την ζωή και το έργο του κάθε συνθέτη καθώς και την ιστορία του κάθε κομματιού ξεχωριστά.
