Για τους νεότερους φιλόμουσους που έδειξαν ενδιαφέρον για την πιο πειραματική όψη της μουσικής και για εκείνα τα «σύνορα» της τελευταίας με τον ήχο ή ό,τι κάθε εποχή ορίζει ως «θόρυβο», οι πρώτες περιπλανήσεις στη musique concrète έμοιαζαν ταυτόσημες με μια βουτιά στο έργο του Γάλλου πρωτοπόρου του ιδιώματος, Pierre Henry.
Ο Henry, ήδη από την εφηβεία του, έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό για ό,τι νοούνταν ως «θόρυβος» και αφιερώθηκε στην ενσωμάτωσή του σε ό,τι θεωρούταν «μουσική», σπουδάζοντας στην πορεία κοντά σε ονόματα σαν π.χ. τον Olivier Messiaen και τη Nadia Boulanger.
Το πρώτο του έργο ήρθε το 1950 και ήταν το Symphonie Pour Un Homme Seul (το οποίο και μπορείτε να ακούσετε παρακάτω στην ολότητά του), μια συνεργασία με τον Pierre Schaeffer που η ιστορία κατέγραψε ως εξαιρετικά σημαντική για τη musique concrète -στην ουσία, ήταν ένα συμφωνικό έργο βασισμένο σε διάφορους θορύβους, που είχε και σημαίνον φιλοσοφικό υπόβαθρο, αφού καλούσε τον Μοναχικό Άνθρωπο της Μοντέρνας Εποχής να βρει μέσα του τη δικιά του Συμφωνία.
Από εκεί και πέρα υπήρξαν κι άλλοι σημαντικοί σταθμοί, όπως π.χ. η μουσική που έγραψε στη δεκαετία του 1950 για τα μπαλέτα του περίφημου Maurice Béjart ή το φλερτ του με τον κόσμο του ροκ, που αποκρυσταλλώθηκε στη συνεργασία του με τους Spooky Tooth (αναζητείστε το άλμπουμ Ceremony του 1969 και δεν θα χάσετε). Τελευταία του δουλειά ήταν το περσινό άλμπουμ Continuo/Capriccio.
O Pierre Henry πέθανε στα 89 του χρόνια, από φυσικά αίτια. Τον θάνατό του ανακοίνωσε η έγκριτη γαλλική εφημερίδα Le Monde.
{youtube}zpOD7GQbd8Q{/youtube}
