Οι ίδιοι το αποκαλούν μινιμαλιστικό bebop. Στην πραγματικότητα είναι μια σχετικά πιστή τήρηση των κανόνων που εισήγαγαν μουσικοί σαν τον Charlie Parker ή τον Dizzy Gillespie κάπου εβδομήντα χρόνια πριν.
Κι όμως, παρόλο που γίνονται ελάχιστα για να ανανεωθεί αυτή η τόσο πολυχρησιμοποιημένη φόρμα, η «Ηχολαλιά» κατορθώνει να ηχεί στεντόρεια μέσα στα στενά πλαίσια στα οποία κινείται.
Υπάρχει, βλέπετε, αυτό το οικείο και ζωντανό τρεχαλητό του rhythm section - σ’ έναν βαθμό και το όμορφο σόλο στο σοπράνο σαξόφωνο...
