Photos: Olga K., Effie Panagiotopoulou
Το Rockwave έχει καθιερωθεί στη συνείδησή μας ως ένα από τα σημαντικότερα συναυλιακά γεγονότα του καλοκαιριού και με τα ονόματα που εμφανίζονται φέτος μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Η Μαλακάσας Ανάβαση επιφύλλασε μια πρώτη ευχάριστη έκπληξη σε όσους από εμάς δεν είχαμε ξαναπάει με το λεωφορείο. Ακούει στο όνομα Γωγώ και κατόρθωνε να διατηρεί το χαμόγελο και το χιούμορ της παρά τις υψηλές θερμοκρασίες, ενώ ταυτόχρονα βόλευε στα έξτρα λεωφορεία τύπους σαν τα μούτρα μας που φτάσαμε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Δεν νομίζω ότι ένα ευχαριστώ φτάνει, αλλά προς το παρόν θα πρέπει να είναι αρκετό. Αφήσαμε πίσω μας (ή δεξιά ή αριστερά μας) τις στάχτες της Πάρνηθας να καλύπτουν την Αθήνα, αυτούς που την έκαψαν να βρίζονται πάνω απ’τα καμμένα, το θερμόμετρο που είχε πάρει την κατηφόρα στους 43 C (μόνο!) και τραβήξαμε για “κεί πάνω” με αισιόδοξα συναισθήματα και με μια προσμονή που λίγο και θα λέγαμε ότι νιώθαμε σαν να ήταν η πρώτη μας συναυλία. Κάτι οι Κύπριοι φοιτητές με τα κελαρυστά ελληνικά τους, κάτι οι συζητήσεις των κοριτσιών στο πίσω μέρος για την δυσκολία επιλογής μέρας του Rockwave (“Θέλουμε και Heaven And Hell και Metallica και Robert Plant. Θέλουμε να πάμε σε ΟΟΟΟΛΑΑΑΑ”), η ώρα κυλούσε ευχάριστα. Το χαστούκι το φάγαμε όταν στα μισά, περίπου, της διαδρομής άρχισε να βρέχει (!!) και να ρίχνει χαλάζι (!!!), οπότε και συνειδητοποιήσαμε ότι το περσινό ήταν το τελευταίο “φυσιολογικό” καλοκαίρι που ζήσαμε. 
Στην άφιξη μας περίμενε η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη και ήταν η αναδιοργάνωση του χώρου, με περισσότερη άπλα, ψηλότερη σκηνή που σημαίνει ότι όλοι μπορούν να δουν τα συγκροτήματα, περισσότερα κιόσκια για αγορά καυσίμων (πρώτη φορά δεν χρειάστηκε να περιμένουμε σε μεγάλες ουρές για τις μπύρες) και περισσότερες χημικές τουαλέτες. Οι Europe είχαν ήδη αρχίσει το set τους και κάτι λιγότερα από χίλια πεντακόσια νέα παιδιά τους ενθάρρυναν με χειροκροτήματα κι φωνές. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται απίθανο οι Europe να έχουν τόσους οπαδούς που να ξέρουν απ’ έξω τα τραγούδια τους εν έτει 2007 κι’ όμως αληθεύει, όσο αληθεύει και το ότι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό παρότι έτρωγαν στη μάπα τον καυτό ήλιο. Ανήκουν στη γενιά του pop metal ή “bad hair rock” των 80’s και η εμφάνισή τους είχε όλα τα κλισέ του συγκεκριμένου ήχου, αλλά εκτέλεσαν τα τραγούδια τους με αξιοπρέπεια, είπαν και το “Rock The Night” και αποχαιρέτησαν με το “Final Countdown”, φυσικά, φωνάζοντας: “This is for you Greece!”. 
O Chris Cornell (ή μάλλον Χρήστος Κορνέλης) κάπου στα μισά του set μας εξομολογήθηκε τον έρωτά του για την Βίκυ Καραγιάννη, μας είπε για τα πεθερικά του (ο πατέρας της Αθηναίος και η μάνα της Θεσσαλονικιά) και ανέβασε στη σκηνή τα “δώρα” της γυναίκας του, τους μπόμπιρες Christopher και Αντωνία, κάνοντάς μας να νιώθουμε όλο και περισσότερο σαν τα μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Το set, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτελούνταν κυρίως από το υλικό του με τους Soundgarden, ξεκίνησε με το “Spoonman”, έπαιξε και Audioslave (“Show Me How To Live” και “Be Yourself”), μας ξαναθύμισε τους Temple Of The Dog με το “Say Hello To Heaven” αφιερωμένο σε “ένα καλό φίλο” (τον Andrew Wood, τραγουδιστή των Mother Love Bone), μας προειδοποίησε ότι: “το επόμενο τραγούδι έχει πολύ θλιμμένους στίχους” και έπαιξε το “Billie Jean” του Michael Jackson από το δεύτερο προσωπικό του album, το φετινό “Carry On”, έπαιξε το "You Know My Name" από τον τελευταίο James Bond (Casino Royale) και τελείωσε με τα κλασικά πλέον “Black Hole Sun” και “Jesus Christ Pose”. Δεν θα καταλάβουμε ποτέ γιατί δεν δούλεψε ο συνδυασμός του με τους Rage Against the Machine, αλλά το συγκρότημα που τον στήριξε στη σκηνή ήταν ότι χρειαζόταν για τη δυναμική φωνή του και να δώσει όγκο στα τραγούδια του και φυσικά αποθεώθηκε.
Οσον αφορά τον Robert Plant, όροι όπως Ιερό Τέρας και τα τοιαύτα δεν ταιριάζουν σε έναν καλλιτέχνη του ύψους του. Το μόνο που θά είχε να κάνει είναι να στήσει μια επανασύνδεση των Led Zeppelin και θα γέμιζε τα στάδια και το πορτοφόλι του χωρίς να χρειαστεί να ξαναγράψει άλλο τραγούδι, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι. Αντί για την εύκολη λύση προτιμά την συνεχή εξέλιξη ως άτομο και ως μουσικός και αφήνει τους πάντες πίσω του να αναρωτιούνται πως τα καταφέρνει. Πως είναι δυνατόν να παίζει αυτό το μίγμα blues, folk από το Μαλί, rhythm ’n ’blues, κιθαριστικού heavy rock και άγριου rock’ n’ roll, να μας ανεβάζει στα ουράνια με τις ανατολίτικες μελωδίες του τη μια στιγμή και την άλλη να μας στέλνει ακόμη παραπέρα χρησιμοποιώντας τις κλασικές Zeppelin επιτυχίες του, στο μέσον του ίδιου τραγουδιού, μέχρι του σημείου να μην ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε. 
Η εμφάνισή του εκείνο το βράδι μπορεί να χαρακτηριστεί από μία λέξη.
Εκσταση.
Δεν έχει ξαναγίνει να παίζει μουσικός σε ανοιχτό χώρο με μερικές χιλιάδες κόσμου και στα πιό ήπια τραγούδια του να ακούς καρφίτσα να πέφτει. Ακόμα και όσοι τον είχαμε ξαναδεί μείναμε άφωνοι. Στα ανατολίτικα περάσματα μας προσκαλούσε να ανοιχτούμε, να χορέψουμε, να ξεδώσουμε και ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του Περιστρεφόμενου Δερβίση του Rock.
 Μας ξέρει καλύτερα απ’ότι ξέρουμε εμείς τον εαυτό μας, γι’ αυτό επέμενε: “Εσείς οι Ελληνες, τό 'χετε ακόμα. Εδώ”, είπε και έβαλε το χέρι στην καρδιά. “Αλέξη Ζορμπά, έλα να τους ακούσεις” φώναξε κάποια στιγμή και αμέσως μετά έδειξε και είπε: ”Κοιτάξτε”, γυρίσαμε και η Σελήνη έβγαινε πίσω από το βουνό λούζοντάς μας με το απόκοσμο φώς της. Μας έπιασε μια γλυκιά ανατριχίλα που μετατράπηκε σε άγριο χορό όταν στο encore πήρε το “Whole Lotta Love” και το μετέτρεψε σ’αυτό που ήταν πάντα για μας, ένα χορό – ύμνο στη Φύση, στη Γυναίκα και τον Ερωτα και ξεσπάσαμε, χορεύαμε, άλλοι έκλαιγαν από χαρά και άλλοι ούρλιαζαν μεθυσμένοι χωρίς νά 'χουν πιεί, ζευγάρια τυλίγονταν σε φιλιά παθιασμένα και κάποιοι απλώς είχαν μείνει σαν στήλες άλατος, εκστασιασμένοι. Διαβάστε Ακόμα
Ανταπόκριση και φωτογραφίες από την εμφάνιση του αγαπημένου Νορβηγού μουσικού στο Floyd.
Η Ευτυχία Διαμαντή βρέθηκε στη συναυλία των Nothing But Thieves στο παλιό Αμαξοστάστιο του ΟΣΥ και...
Γιάννης Αγγελάκας, Παιδί Τραύμα, Sophie Lies και Turboflow3000 έφεραν κοντά ανθρώπους διαφορετικών καταβολών και ηλικιών,...
Featured
Ο Βασίλης Σπάνος μεταφέρει τις εντυπώσεις του εντός και εκτός γηπέδου, από τον πιο καυτό αγώνα...
Ανταπόκριση και φωτογραφίες από την εμφάνιση του αγαπημένου Νορβηγού μουσικού στο Floyd.
Από τον συλλογικό τόμο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου για το Φεντερίκο Φελίνι,...
|
