Ενώ η πόλη έχει χάσει οριστικά τον Δρυμό της Πάρνηθας και για πρώτη φορά οι Αθηναίοι ασχολούνται με τις επιπτώσεις μιας τέτοιας οικολογικής καταστροφής, το βράδυ μας βρήκε στο άλσος της ρεματιάς, να αναπνέουμε καθαρό αέρα και όχι την στάχτη από τα καμένα έλατα, έχοντας βέβαια και μια φοβία ακύρωσης της συναυλίας λόγω των σποραδικών βροχών.
Μετά το φιάσκο με τους Underworld και την απογοητευτική εμφάνιση των Nostalgia 77 στην Γιορτή της Μουσικής, ένα είδος μουσικής δικαιοσύνης έδιωξε τελευταία στιγμή τα σύννεφα και με μια μάλλον λογική καθυστέρηση ξεκίνησε η βραδιά με τους Mary & The Boy. Πολυσυζητημένο σχήμα το οποίο θα μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα σε λίγους μήνες που θα κυκλοφορήσει κανονικά η πρώτη τους δουλειά, αφού αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο στάδιο της ηχογράφησης, αλλά για την ώρα έχουμε μερικά δεδομένα. Πρώτον, η αδιάφορη παρουσία της χορεύτριας δεν προσφέρει τίποτα στο εικαστικό κομμάτι, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει κάποιος λόγος που εμφανίζεται έτσι. Δεύτερον, η Mary, χαλαρά, είναι πολύ δυνατή performer και κατά την γνώμη μου, μια από τις ελάχιστες φωνές της νέας γενιάς που τραγουδάει λόγια κι όχι λέξεις. Τέλος, το ‘Fuck Me’ (δικός μου ο τίτλος) είναι με διαφορά το καλύτερο τους τραγούδι.
Αφού αποσύρθηκαν οι Mary & The Boy για να μην βαρεθούμε περιμένοντας, για περίπου ένα εικοσάλεπτο παρακολουθήσαμε διάφορους διαλόγους σπάνιας ομορφιάς μεταξύ του κοινού. Αφορμή η ατυχής, όπως αποδείχτηκε, ιδέα των διοργανωτών να τοποθετήσουν καρέκλες στο μπροστινό μέρος του θεάτρου με αποτέλεσμα να βριστούν κανονικότατα οι καθήμενοι με τους όρθιους που τοποθετήθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ακριβώς μπροστά τους για να παρακολουθήσουν από κοντά την συναυλία. Ακούσαμε λοιπόν διάφορες μυθικές ατάκες λες και έχουμε πάει λαϊκή (‘Πήγαινε σπίτι σου μωρέ, που μου έμαθες και τους Cocorosie’) ενώ για την ιστορία αναφέρω ότι η μάχη χάθηκε από τους ‘καρεκλάτους’ αφού προτίμησαν να σηκωθούν από το να βλέπουν δεκάδες πισινούς όλο το βράδυ.
Πριν ανέβουν στην σκηνή οι Cocorosie προηγήθηκε μια μικρή εμφάνιση του Tez (Γάλλος beatboxer), που επιδόθηκε σε μια φοβερή επίδειξη των δυνατοτήτων του και δικαίως καταχειροκροτήθηκε. Δηλώνω άσχετος με το beatboxing και αγνοώ παντελώς το βαθμό δυσκολίας του να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα μόνο με το στόμα σου, αλλά το θέαμα ήταν εντυπωσιακό ειδικά η εκτέλεση του κλασσικού ‘Kiss’.
Το κυρίως πιάτο ακολούθησε μετά, με τις αδερφές Cassidy να ανεβαίνουν στην σκηνή έχοντας μαζί τους, εκτός του Tez, άλλους δύο μουσικούς (μπάσο, πιάνο) και να παρουσιάζουν ένα υπέροχο –αν και μικρό- set, παίζοντας κυρίως υλικό από την φετινή τους δουλειά. Ακόμα κι αν ανήκετε σε αυτούς που τους θεωρούν ότι χειρότερο έχει εμφανιστεί στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια (υπερβολή), ο αριθμός του κόσμου που ήρθε στο Χαλάνδρι δείχνει ότι υπάρχει πολύς κόσμος που γουστάρει να ακούει την περίεργη pop τους. Όπου κι αν ανήκετε, αν πρέπει να τους αναγνωρίσετε ένα πράγμα, αυτό είναι ο τέλειος τρόπος που έχουν ταιριάξει τις δύο τελείως διαφορετικές φωνές τους και ο τρόπος που φτιάχνουν τις διφωνίες τους. Δεν θα ήταν κακή ιδέα να το κοιτάξει η Mary με τον Boy αυτό.
Πέρα λοιπόν των τραγουδιών του τελευταίου δίσκου, ακούσαμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των δύο προηγούμενων δίσκων τους ενώ η τριάδα ‘Japan’, ‘You Wanna Fuck Me’ (διασκευή-απάντηση στο χιτάκι ‘I Wanna Fuck You’ του Akon) και ‘By Your Side’ (πιθανώς το καλύτερο τους τραγούδι) αποτέλεσε από μόνη της αποζημίωση για την παρουσία μας εκεί. Μετά από περίπου μια ώρα οι Cocorosie παίζοντας στο encore τους το ‘Turn Me On’ του Kevin Lyttle μας αποχαιρέτησαν αφού όπως μάθαμε η Bianca (για να μην μπερδεύεστε είναι αυτή με την Bjork-ική φωνή) είχε κουράσει τις χορδές της. Ας μην το σχολιάσω αυτό…
