Photos: Έφη Παναγιωτοπούλου
Μια χαρά περάσαμε την Παρασκευή το βράδυ στο Gagarin. Ήπιαμε ένα (δεν σήκωνε η κατάσταση παραπάνω άλλωστε) ποτάκι συνοδεία εκτιμήσεων σχετικά με το ταλέντο του Σωτήρη Νίνη, την αναθεώρηση του άρθρου 16, το κατά πόσο ο Locke του «Lost» είναι καλός ή κακός τελικά και τα κατορθώματα του δόκτορος Haus στο Star και εκνευρίσαμε σίγουρα μερικούς που θα προτιμούσαν να άκουγαν τη συναυλία απ’ ότι εμάς να μιλάμε.
Βέβαια, από την άλλη, εσύ φίλε με το κόκκινο μπλουζάκι που με στραβοκοίταξες (δις!), αντί να τα ρίχνεις σε μένα, γιατί δεν αναρωτήθηκες μέσα σου για ποιο λόγο η Ιsobel τραγουδούσε λες κι είχε μόλις παραιτηθεί από το δικαίωμα της για τη ζωή και ακουγόταν σαν Σουλιώτισσα λίγο πριν το γκρεμό; Μόλις που ακουγόταν μια κατατονική φωνίτσα, ίσα ίσα να σιγοψιθυρίζει πίσω από τα γενναία ομολογουμένως φωνητικά μέρη του Lanegan, που μαζί με το, κρυμμένο μέσα στις βαθιές κόγχες των ματιών του, βλέμμα του «κράτησαν» όλη τη συναυλία. Αλλά τι να το κάνεις; Κι εσύ κοριτσάκι από παραδίπλα που χασμουρήθηκες πάνω από τέσσερις φορές πιστεύω ότι υπήρξες ο κανόνας εκείνο το βράδυ στο Gagarin κι όχι η εξαίρεση –ειδικά όταν ανάμεσα στο Dusty Wreath και το Penso A Te η ίδια η σκωτσέζα προσπάθησε να κρύψει ένα δικό της χασμουρητό από το να γίνει αντιληπτό στο κοινό.
Ήταν προφανές ότι όση χημεία μπορεί να έκρυβε τη περσινή στουντιακή συνεργασία των δυο, στη σκηνή το πείραμα δεν λειτούργησε: κι αυτό συνέβη επειδή τόσο η Ιsobell είναι ίσως η μεγαλύτερη underachiever στην γυναικεία μουσική σκηνή σήμερα, αλλά κι επειδή η σκηνική παρουσία αμφοτέρων –ειδικά του Μark, που όσα καντάρια φωνής διαθέτει, είναι παντελώς ανίκανος, ελέω έμφυτης συστολής, να προβεί σε οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με το κοινό του- δεν διαθέτει κανένα «πυροτέχνημα» ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον σου πάνω στη σκηνή.
Με τον Dulli, ο Μark λειτουργεί αλλιώς: ο Greg είναι το ενθουσιώδες αντίβαρο στη βαριά κι ασήκωτη περσόνα του Lanegan, αλλά με την άχρωμη, άγευστη κι άοσμη σκωτσέζα το φαγητό είναι δύσπεπτο. Όσο κι αν παίξεις με το βιολοντσέλο, όσο κι αν προσπαθήσεις να φανείς witty, θα φανεί εντέλει η ανικανότητα σου να θυμηθείς τα λόγια σου ή να σταθείς στις σωστές φωνητικές αρμονίες με αυτές του διπλανού σου. Ακόμη και το συνήθως ανεβαστικό ενκόρ με Sand, Ramblin’ Man και Wedding Dress απλά κατέδειξε ότι μερικές συνεργασίες καλύτερα να μένουν εντός των τεσσάρων τοίχων ενός στούντιο…
Setlist
Revolver
Carry Home
Deus Ibi Est
False Husband
Ballad Of The Broken Seas
Saturday’s Gone
Willows Song
It’s Hard to Kill a Bad Thing
Why does my Head Hurt So?
Nottamun Town
Little Sadie
Dusty Wreath
Penso A Te
I’ll Take Care of You
Flame that Burns
Circus Is Leaving Town
Come Walk With Me
Honey Child
Encore
Sand
Ramblin’ Man
Wedding Dress
